The parables of the lost sheep, the lost coin, and the prodigal son, bring out in distinct lines God's pitying love for those who are straying from Him. Although they have turned away from God, He does not leave them in their misery. He is full of kindness and tender pity toward all who are exposed to the temptations of the artful foe. {COL 198.1}

อุปมาเรื่องแกะหาย เหรียญเงินหายและบุตรหลงหายแสดงให้เราเห็นอย่างเด่นชัดถึงความรักอย่างเห็นใจของพระเจ้าที่มีต่อผู้ที่หลงหายไปจากพระองค์ แม้ว่าพวกเขาหันไปจากพระเจ้าแต่พระองค์หาได้ทิ้งพวกเขาให้ตกอยู่ในความทุกข์ยากไม่ พระองค์ทรงมีพระเมตตาและสงสารต่อบรรดาผู้ที่ต้องเผชิญกับศัตรูที่เต็มด้วยเล่ห์เหลี่ยม {COL 198.1}

In the parable of the prodigal son is presented the Lord's dealing with those who have once known the Father's love, but who have allowed the tempter to lead them captive at his will. {COL 198.2}

ในอุปมาเรื่องบุตรเสเพลแสดงให้เห็นถึงวิธีการของพระยาห์เวห์ในการปฏิบัติต่อบรรดาคนที่ครั้งหนึ่งเคยรู้จักความรักของพระบิดาแต่ได้ปล่อยให้ผู้ล่อลวงนำเขาไปเป็นเชลยอยู่ใต้การบังคับบัญชาของมัน {COL 198.2}

"A certain man had two sons; and the younger of them said to his father, Father, give me the portion of goods that falleth to me. And he divided unto them his living. And not many days after the younger son gathered all together, and took his journey into a far country." {COL 198.3}

“ชายคนหนึ่งมีบุตรสองคน บุตรคนเล็กพูดกับบิดาว่า พ่อ ขอแบ่งทรัพย์สินส่วนที่ตกเป็นของลูกให้ลูกด้วย บิดาจึงแบ่งสมบัติให้แก่บุตรทั้งสอง ต่อมาไม่กี่วัน บุตรคนเล็กนั้นก็รวบรวมทุกสิ่งทุกอย่างเดินทางไปยังเมืองไกล” ลูกา 15:11 {COL 198.3}

This younger son had become weary of the restraint of his father's house. He thought that his liberty was restricted. His father's love and care for him were misinterpreted, and he determined to follow the dictates of his own inclination. {COL 198.4}

บุตรเล็กคนนี้เบื่อหน่ายต่อการควบคุมในบ้านบิดาของเขา เขาคิดว่าอิสรภาพของตนถูกจำกัด เขาเข้าใจความรักและการดูแลของบิดาผิดไป จึงตั้งใจที่จะปฏิบัติตามแนวคิดของตนเอง {COL 198.4}

The youth acknowledges no obligation to his father, and expresses no gratitude; yet he claims the privilege of a child in sharing his father's goods. The inheritance that would fall to him at his father's death he desires to receive now. He is bent on present enjoyment, and cares not for the future. {COL 199.1}

ชายหนุ่มไม่ยอมรับหน้าที่ของเขาที่มีต่อบิดาและไม่แสดงความกตัญญู แม้กระนั้น เขาก็ยังอ้างสิทธิ์ของความเป็นบุตรเพื่อขอแบ่งสมบัติจากบิดา มรดกที่จะตกเป็นของเขาเมื่อบิดาถึงแก่กรรมเขากลับร้องขอเอาเดี๋ยวนี้ เขาต้องการความสนุกสนานในปัจจุบันแต่ไม่สนใจต่ออนาคต {COL 199.1}

Having obtained his patrimony, he goes into "a far country," away from his father's home. With money in plenty, and liberty to do as he likes, he flatters himself that the desire of his heart is reached. There is no one to say, Do not do this, for it will be an injury to yourself; or, Do this, because it is right. Evil companions help him to plunge ever deeper into sin, and he wastes his "substance with riotous living." {COL 199.2}

เมื่อเขาได้รับมรดกส่วนที่เป็นของตนเองแล้ว เขาก็เดินทาง “ไปยังเมืองไกล” ออกไปไกลจากบ้านของบิดา ด้วยเงินจำนวนมากและอิสรภาพในการทำตามใจชอบ เขาบำรุงบำเรอตนเองอย่างเต็มที่ตามความต้องการของจิตใจ ไม่มีใครพูดห้ามเขาว่า อย่าทำอย่างนี้เพราะอันตรายต่อตัวเธอนะ หรือสั่งให้ทำอย่างนั้นเพราะเป็นสิ่งที่ถูกต้อง มิตรสหายชั่วช่วยให้เขาตกลึกลงไปสู่บาปและเขา “ผลาญทรัพย์สินของตน…ด้วยการใช้ชีวิตแบบฟุ่มเฟือย” ลูกา 15:13 {COL 199.2}

The Bible tells of men who "professing themselves to be wise" "became fools" (Romans 1:22); and this is the history of the young man of the parable. The wealth which he has selfishly claimed from his father he squanders upon harlots. The treasure of his young manhood is wasted. The precious years of life, the strength of intellect, the bright visions of youth, the spiritual aspirations--all are consumed in the fires of lust. {COL 199.3}

พระคัมภีร์กล่าวถึงคนที่ “อ้างตัวว่าเป็นคนมีปัญญา” “กลายเป็นคนโง่เขลาไป” โรม1:22 และนี่คือประวัติของชายหนุ่มในอุปมา สมบัติที่เขาเรียกร้องมาจากบิดาด้วยความเห็นแก่ตัว เขาผลาญไปกับหญิงโสเภณี สมบัติของความเยาว์วัยถูกผลาญทิ้งไป ช่วงชีวิตอันมีค่า ความเข้มแข็งแห่งสติปัญญา แนวคิดอันสดใสของวัยเยาว์ ความปรารถนาที่จะให้จิตวิญญาณสูงขึ้นทั้งหมดนี้ถูกไฟแห่งราคะตัณหาเผาไหม้ไปจนหมดสิ้น {COL 199.3}

A great famine arises, he begins to be in want, and he joins himself to a citizen of the country, who sends him into the field to feed swine. To a Jew this was the most menial and degrading of employments. The youth who has boasted of his liberty, now finds himself a slave. He is in the worst of bondage--"holden with the cords of his sins." (Proverbs 5:22.) The glitter and tinsel that enticed him have disappeared, and he feels the burden of his chain. Sitting upon the ground in that desolate and famine-stricken land, with no companions but the swine, he is fain to fill himself with the husks on which the beasts are fed. Of the gay companions who flocked about him in his prosperous days and ate and drank at his expense, there is not one left to befriend him. Where now is his riotous joy? Stilling his conscience, benumbing his sensibilities, he thought himself happy; but now, with money spent, with hunger unsatisfied, with pride humbled, with his moral nature dwarfed, with his will weak and untrustworthy, with his finer feelings seemingly dead, he is the most wretched of mortals. {COL 200.1}

ต่อมาก็เกิดกันดารอาหารใหญ่ เขาเริ่มตกอยู่ในความขัดสนเขาอาศัยอยู่กับชาวเมืองคนหนึ่ง ชายคนนั้นใช้ให้เขาไปเลี้ยงหมูในทุ่งนา สำหรับชาวยิวแล้วการเลี้ยงหมูเป็นงานที่ต่ำต้อยและน่าอับอายที่สุด ชายหนุ่มที่เคยโอ้อวดถึงอิสรภาพของตนนั้นบัดนี้พบว่าตนเองกลายเป็นทาสไปเสียแล้ว เขาตกอยู่ในสภาพของการผูกมัดที่เลวร้ายที่สุดเพราะ “ติดอยู่กับตาข่ายบาปของเขา” สุภาษิต 5:22 แสงและสีที่เคยล่อลวงเขาอันตรธานหายไปสิ้นและเขารู้สึกถึงภาระของโซ่ที่ล่ามเขาอยู่ ขณะที่เขานั่งอยู่บนพื้นของดินแดนที่กันดารและว่างเปล่า ไม่มีมิตรสหายนอกจากหมูมาห้อมล้อมเขา เขาจำต้องกินแกลบอาหารที่ใช้เลี้ยงหมู เพื่อนฝูงที่ล้อมรอบเขาในวันแห่งความอุดมสมบูรณ์ ทั้งกินและดื่มโดยที่เขาเป็นเจ้ามือเลี้ยง ไม่มีสักคนหนึ่งเหลืออยู่ที่จะมาคอยเป็นเพื่อน บัดนี้ความสุขของชีวิตสำมะเลเทเมาอยู่ที่ไหน ด้วยการระงับความสำนึกผิดชอบและทำให้ความรู้สึกมึนชาไป เขาคิดว่าตนเองมีความสุข แต่บัดนี้เมื่อเขาใช้เงินหมดไปแล้ว เมื่อไม่เคยอิ่มท้อง เมื่อต้องอยู่ในสภาพที่เสียหน้า เมื่อศีลธรรมหดหายไป เมื่อความตั้งใจของเขาอ่อนแอและไว้ใจไม่ได้ เมื่อดูเสมือนว่าความรู้สึกอันละเอียดอ่อนตายด้านไป เขาตกไปเป็นคนน่าสมเพชที่สุด {COL 200.1}

What a picture here of the sinner's state! Although surrounded with the blessings of His love, there is nothing that the sinner, bent on self-indulgence and sinful pleasure, desires so much as separation from God. Like the ungrateful son, he claims the good things of God as his by right. He takes them as a matter of course, and makes no return of gratitude, renders no service of love. As Cain went out from the presence of the Lord to seek his home; as the prodigal wandered into the "far country," so do sinners seek happiness in forgetfulness of God. (Romans 1:28.) {COL 200.2}

เป็นภาพสภาพคนบาปอะไรเช่นนี้ ถึงแม้เขาถูกห้อมล้อมด้วยพระพรแห่งความรักของพระองค์ แต่ไม่มีสิ่งใดที่คนบาปต้องการมากไปกว่าการแยกตัวเองออกไปจากพระเจ้า ดังบุตรคนเล็กที่ไม่รู้จักบุญคุณ เขาเรียกร้องสิ่งดีของพระเจ้ามาเป็นของตนโดยอ้างว่าเป็นสิทธิ์ที่ถูกต้อง เขาถือว่าเป็นของเขาเอง เขาไม่แสดงการขอบคุณ ไม่ได้ถวายการตอบแทนด้วยความรักอย่างที่ควรจะเป็น เหมือนกับคาอินที่ออกไปจากเบื้องพระพักตร์ของพระเจ้าเพื่อเสาะหาที่พำนักของตน ดังบุตรเสเพลที่พเนจรไปยัง “เมืองไกล” คนบาปแสวงหาความสุขด้วยการลืมพระเจ้าเช่นกัน โรม 1:28 {COL 200.2}

Whatever the appearance may be, every life centered in self is squandered. Whoever attempts to live apart from God is wasting his substance. He is squandering the precious years, squandering the powers of mind and heart and soul, and working to make himself bankrupt for eternity. The man who separates from God that he may serve himself, is the slave of mammon. The mind that God created for the companionship of angels has become degraded to the service of that which is earthly and bestial. This is the end to which self-serving tends. {COL 200.3}

ไม่ว่าสภาพภายนอกจะมีลักษณะเช่นไร ทุกชีวิตที่อยู่เพื่อตัวเองจะสูญเสียไปอย่างน่าเสียดาย ผู้ที่พยายามดำเนินชีวิตแยกตัวออกไปจากพระเจ้า กำลังใช้ทรัพย์สมบัติไปอย่างสิ้นเปลือง เขากำลังใช้เวลาเดือนปีอันมีค่าของตน ใช้กำลัง ทางความคิด จิตใจและจิตวิญญาณให้หมดสิ้นไปอย่างน่าเสียดายและทำให้ตนเองสิ้นเนื้อประดาตัวเพื่อไม่ได้รับชีวิตนิรันดร์ คนที่แยกตัวออกจากพระเจ้าด้วยการสนองความต้องการของตนเองเพื่อไปปรนนิบัติสิ่งที่อยู่ในโลกและความชั่วร้ายสารเลวนั้นเป็นทาสของเงินทอง จิตใจที่พระเจ้าทรงสร้างมาเพื่อให้เป็นมิตรกับทูตสวรรค์ตกต่ำไปด้วยการรับใช้ทางโลกและความโหดร้าย นี่คือจุดจบของการอยู่เพื่อตนเอง {COL 200.3}

If you have chosen such a life, you know that you are spending money for that which is not bread, and labor for that which satisfieth not. There come to you hours when you realize your degradation. Alone in the far country you feel your misery, and in despair you cry, "O wretched man that I am! who shall deliver me from the body of this death?" Romans 7:24. It is the statement of a universal truth which is contained in the prophet's words, "Cursed be the man that trusteth in man, and maketh flesh his arm, and whose heart departeth from the Lord. For he shall be like the heath in the desert, and shall not see when good cometh; but shall inhabit the parched places in the wilderness, in a salt land and not inhabited." Jeremiah 17:5, 6. God "maketh His sun to rise on the evil and on the good, and sendeth rain on the just and on the unjust" (Matthew 5:45); but men have the power to shut themselves away from sunshine and shower. So while the Sun of Righteousness shines, and the showers of grace fall freely for all, we may by separating ourselves from God still "inhabit the parched places in the wilderness." {COL 201.1}

หากท่านเลือกที่จะใช้ชีวิตเช่นนี้ ท่านทราบดีว่าท่านกำลังใช้เงินเพื่อของซึ่งไม่ใช่อาหาร และการตรากตรำเพื่อสิ่งซึ่งไม่ให้ความอิ่มใจ เวลาจะมาถึงเมื่อท่านจะตระหนักถึงความเสื่อมโทรมของตนเอง เมื่ออยู่โดดเดี่ยวในเมืองไกลท่านจะรู้สึกถึงความทุกข์ของท่าน และในความสิ้นหวังนั้นท่านร้องขึ้นมาว่า “โอย ข้าพเจ้าเป็นคนน่าสมเพชอะไรเช่นนี้ ใครจะช่วยให้พ้นจากร่างกายแห่งความตายนี้” โรม 7:24 ด้วยประโยคความจริงอันเป็นที่ยอมรับทั่วไปซึ่งอยู่ในข้อเขียนของผู้เผยพระวจนะที่กล่าวว่า “คนที่วางใจในมนุษย์และให้เนื้อหนังเป็นกำลังของเขาและใจของเขาหันออกจากพระยาห์เวห์ คนนั้นก็เป็นที่แช่งสาป เขาเป็นเหมือนพุ่มไม้ที่อยู่ในทะเลทรายและจะไม่เห็นสิ่งดีที่มาถึง เขาจะอาศัยอยู่ในแผ่นดินที่แตกระแหงที่ในถิ่นทุรกันดาร ในแผ่นดินเค็มที่ไม่มีคนอาศัย” เยเรมีย์ 17:5, 6 พระเจ้า “ทรงให้ดวงอาทิตย์ของพระองค์ขึ้นส่องสว่างแก่คนดีและคนชั่วเสมอกัน และให้ฝนตกแก่คนชอบธรรมและคนอธรรม” มัทธิว 5:45 แต่มนุษย์มีอำนาจที่จะปิดตัวเองจากแสงแดดและฝน ดังนั้นในขณะที่ดวงอาทิตย์แห่งความชอบธรรมยังส่องสว่างและฝนแห่งพระคุณยังโปรยลงมาให้แก่ทุกคนอย่างไม่จำกัด เราผู้ที่ยังคงแยกตัวเองออกจากพระเจ้าก็ยังคง “อาศัยอยู่ในแผ่นดินที่แตกระแหงในถิ่นทุรกันดาร” เยเรมีย์ 17: 6 {COL 201.1}

The love of God still yearns over the one who has chosen to separate from Him, and He sets in operation influences to bring him back to the Father's house. The prodigal son in his wretchedness "came to himself." The deceptive power that Satan had exercised over him was broken. He saw that his suffering was the result of his own folly, and he said, "How many hired servants of my father's have bread enough and to spare, and I perish with hunger! I will arise and go to my father." Miserable as he was, the prodigal found hope in the conviction of his father's love. It was that love which was drawing him toward home. So it is the assurance of God's love that constrains the sinner to return to God. "The goodness of God leadeth thee to repentance." Romans 2:4. A golden chain, the mercy and compassion of divine love, is passed around every imperiled soul. The Lord declares, "I have loved thee with an everlasting love; therefore with loving-kindness have I drawn thee." Jeremiah 31:3. {COL 202.1}

ความรักของพระเจ้ายังเฝ้าตามหาผู้ที่เลือกแยกตัวเองออกห่างจากพระองค์ และพระองค์ทรงหาวิธีที่จะนำเขากลับมายังบ้านของบิดา บุตรเสเพลที่อยู่ในสภาพสิ้นเนื้อประดาตัว “เขาสำนึกตัวได้” อำนาจที่เคยครอบงำของซาตานสลายไป เขามองเห็นว่าความทุกข์ทรมานของเขาเป็นผลมาจากความโง่เขลาของเขาเอง และเขาพูดขึ้นว่า “ลูกจ้างของพ่อไม่ว่ามีมากสักแค่ไหนก็ยังมีอาหารเหลือเฟือ แต่ข้ากลับต้องมาอดตายที่นี่ ข้าน่าจะลุกขึ้นไปหาพ่อ” ลูกา 15:17, 18 ในสภาพของความทุกข์ยากเช่นนี้บุตรน้อยพบความหวังเมื่อเขาคิดถึงความรักของบิดา เป็นความรักที่กำลังดึงดูดเขาให้กลับบ้าน ด้วยเหตุนี้เองความมั่นใจในความรักของพระเจ้าที่ผลักดันคนบาปให้กลับไปหาพระเจ้า “พระกรุณาคุณของพระเจ้านั้นมุ่งที่จะชักนำท่านให้กลับใจใหม่” โรม 2:4 โซ่ทองคำแห่งความเมตตาและความเห็นใจของพระเจ้าล้อมรอบจิตวิญญาณทุกดวงที่ตกอยู่ในภัยอันตราย พระยาห์เวห์ทรงประกาศว่า “เราได้รักเจ้าด้วยความรักนิรันดร์ เพราะฉะนั้นเราจึงนำเจ้ามาด้วยความรักมั่นคง” เยเรมีย์ 31:3 {COL 202.1}

The son determines to confess his guilt. He will go to his father, saying, "I have sinned against heaven, and before thee, and am no more worthy to be called thy son." But he adds, showing how stinted is his conception of his father's love, "Make me as one of thy hired servants." {COL 202.2}

บุตรชายคนนี้ตั้งใจที่จะสารภาพความผิด เขาจะไปหาบิดาของตนและพูดว่า “ลูกผิดต่อสวรรค์และผิดต่อท่านด้วย ไม่สมควรจะได้ชื่อว่าเป็นลูกของพ่ออีกต่อไป” แต่สิ่งที่เขาพูดต่อไปแสดงถึงความเข้าใจของเขาในเรื่องความรักของบิดานั้นจำกัดเพียงไร เมื่อกล่าวว่า “ขอโปรดให้ลูกอยู่ในฐานะของลูกจ้างคนหนึ่งของท่านเถิด” ลูกา 15:19, 20 {COL 202.2}

The young man turns from the swine herds and the husks, and sets his face toward home. Trembling with weakness and faint from hunger, he presses eagerly on his way. He has no covering to conceal his rags; but his misery has conquered pride, and he hurries on to beg a servant's place where he was once a child. {COL 202.3}

ชายหนุ่มหันหลังให้กับฝูงหมูและแกลบ มุ่งหน้าตรงไปยังบ้านด้วยตัวสั่นเทา ด้วยความอ่อนเปลี้ยเพลียแรงเพราะความหิว เขารีบเร่งไปตามทาง เขาไม่มีสิ่งใดปกปิดเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ย แต่ความทุกข์ของเขาชนะความหยิ่งยโสและเขารีบเร่งที่จะไปขอทำงานเป็นลูกจ้างในที่ซึ่งครั้งหนึ่งเขาเคยเป็นบุตร {COL 202.3}

Little did the gay, thoughtless youth, as he went out from his father's gate, dream of the ache and longing left in that father's heart. When he danced and feasted with his wild companions, little did he think of the shadow that had fallen on his home. And now as with weary and painful steps he pursues the homeward way, he knows not that one is watching for his return. But while he is yet "a great way off" the father discerns his form. Love is of quick sight. Not even the degradation of the years of sin can conceal the son from the father's eyes. He "had compassion, and ran, and fell on his neck" in a long, clinging, tender embrace. {COL 203.1}

ในวันที่ชายหนุ่มเจ้าสำราญไร้ความคิดก้าวเท้าออกจากประตูรั้วบ้านของบิดา เขาไม่เคยฝันถึงความเจ็บปวดและการเฝ้าปรารถนาที่ค้างอยู่หัวใจของคุณพ่อ ขณะที่เขาเต้นรำและเลี้ยงฉลองกับเพื่อนนักเลงอันธพาลเหล่านั้น เขาไม่ได้คิดถึงเงาที่ปกคลุมบ้านของตน และขณะที่เขากำลังมุ่งหน้ากลับบ้านด้วยย่างก้าวที่เมื่อยล้าและปวดร้าว เขาไม่รู้ว่ามีผู้หนึ่งกำลังคอยการกลับของเขาอยู่ แต่ในขณะที่ “ยังอยู่แต่ไกล” บิดามองเห็นลักษณะของเขาแต่ไกล ความรักมีสายตาที่ว่องไว ความเสื่อมโทรมเนื่องจากบาปเป็นเวลาหลายปี ไม่อาจปกปิดลักษณะของบุตรไปจากสายตาของผู้เป็นบิดาได้ เขา “มีใจสงสาร จึงวิ่งออกไปกอดคอและจูบแก้มของเขา” ลูกา 15:20 โอบกอดด้วยความรักอย่างอบอุ่นเป็นเวลานาน {COL 203.1}

The father will permit no contemptuous eye to mock at his son's misery and tatters. He takes from his own shoulders the broad, rich mantle, and wraps it around the son's wasted form, and the youth sobs out his repentance, saying, "Father, I have sinned against heaven, and in thy sight, and am no more worthy to be called thy son." The father holds him close to his side, and brings him home. No opportunity is given him to ask a servant's place. He is a son, who shall be honored with the best the house affords, and whom the waiting men and women shall respect and serve. {COL 203.2}

บิดาไม่ยอมให้สายตาแห่งการดูถูกของผู้ใดเยาะเย้ยความทุกข์และสภาพอันทรุดโทรมของบุตรชายของเขา จึงถอดเสื้อคลุมไหล่ขนาดใหญ่ที่ล้ำค่าออกและพันห่อร่างที่เปลือยเปล่า และชายหนุ่มกล่าวคำสารภาพด้วยอาการสะอื้นว่า “พ่อ ลูกผิดต่อสวรรค์และผิดต่อท่านด้วย ไม่สมควรจะได้ชื่อว่าเป็นลูกของพ่ออีกต่อไป” ลูกา 15:21 บิดากอดบุตรน้อยแนบชิดตัวของเขาและนำเขากลับบ้าน ไม่ให้บุตรมีโอกาสขอตำแหน่งของลูกจ้าง เขาเป็นบุตรสมควรได้รับเกียรติด้วยสิ่งของที่ดีที่สุดเท่าที่ทางบ้านจะให้ได้ และเป็นผู้ที่บ่าวไพร่ทั้งชายหญิงจะต้องให้ความเคารพและรับใช้ {COL 203.2}

The father said to his servants, "Bring forth the best robe, and put it on him; and put a ring on his hand, and shoes on his feet; and bring hither the fatted calf, and kill it; and let us eat and be merry; for this my son was dead, and is alive again; he was lost, and is found. And they began to be merry." {COL 204.1}

บิดาสั่งบ่าวของตนว่า “จงรีบไปเอาเสื้อที่ดีที่สุดออกมาสวมให้เขา เอาแหวนมาสวมที่นิ้วมือ และเอารองเท้ามาสวมให้ด้วย และจงไปเอาลูกวัวตัวที่อ้วนพีมาฆ่าเลี้ยงกันเพื่อความรื่นเริง เพราะว่าลูกของเราคนนี้ตายแล้วแต่กลับเป็นขึ้นอีก หายไปแล้วแต่ได้พบกันอีก พวกเขาต่างก็มีความรื่นเริง” ลูกา 15:22-23 {COL 204.1}

In his restless youth the prodigal looked upon his father as stern and severe. How different his conception of him now! So those who are deceived by Satan look upon God as hard and exacting. They regard Him as watching to denounce and condemn, as unwilling to receive the sinner so long as there is a legal excuse for not helping him. His law they regard as a restriction upon men's happiness, a burdensome yoke from which they are glad to escape. But he whose eyes have been opened by the love of Christ will behold God as full of compassion. He does not appear as a tyrannical, relentless being, but as a father longing to embrace his repenting son. The sinner will exclaim with the Psalmist, "Like as a father pitieth his children, so the Lord pitieth them that fear Him." Psalm 103:13. {COL 204.2}

ในช่วงชีวิตเยาว์วัยที่อยู่อย่างไม่เป็นสุข บุตรน้อยมองบิดาว่าเป็นผู้เกรี้ยวกราดและเข้มงวด ขณะนี้ความเข้าใจของเขาที่มีต่อบิดาเปลี่ยนไปมากเพียงใด ดังนั้นผู้ที่ถูกซาตานหลอกไปจะมองว่าพระเจ้าทรงเกรี้ยวกราดและพิถีพิถัน เขามองว่าพระเจ้าทรงคอยปรักปรำและลงโทษ ไม่ยอมที่จะรับคนบาปตราบใดที่ยังมีข้อแก้ตัวที่ถูกต้องที่พระองค์ไม่ต้องการช่วย เขาถือว่าบัญญัติของพระเจ้าจำกัดความสุขและเป็นแอกอันหนักที่เขายินดีจะหลีกเลี่ยง แต่ผู้ใดที่ดวงตาถูกเปิดออกด้วยความรักของพระคริสต์จะมองเห็นพระเจ้าว่าทรงกอปรด้วยความเมตตากรุณา พระองค์ไม่ได้เป็นผู้เหี้ยมโหด ไม่ยอมผ่อนปรนแต่ทรงเป็นเช่นบิดา พร้อมที่จะสวมกอดบุตรที่กลับใจ คนบาปจะอุทานขึ้นพร้อมกับผู้ประพันธ์พระธรรมสดุดีว่า “บิดาสงสารบุตรของตนฉันใด พระยาห์เวห์ทรงสงสารคนที่ยำเกรงพระองค์ฉันนั้น” สดุดี 103:13 {COL 204.2}

In the parable there is no taunting, no casting up to the prodigal of his evil course. The son feels that the past is forgiven and forgotten, blotted out forever. And so God says to the sinner, "I have blotted out, as a thick cloud, thy transgressions, and, as a cloud, thy sins," Isaiah 44:22. "I will forgive their iniquity, and I will remember their sin no more." Jeremiah 31:34. "Let the wicked forsake his way, and the unrighteous man his thoughts; and let him return unto the Lord, and He will have mercy upon him; and to our God, for He will abundantly pardon." Isaiah 55:7. "In those days, and in that time, saith the Lord, the iniquity of Israel shall be sought for, and there shall be none; and the sins of Judah, and they shall not be found." Jeremiah 50:20. {COL 204.3}

ในอุปมา ไม่ได้บันทึกถึงการด่าว่า การว่ากล่าวถึงความชั่วร้ายที่บุตรเสเพลทำ บุตรคนนี้รู้ว่าเหตุการณ์ที่ผ่านไปได้รับการอภัยและลืมไป ลบทิ้งไปตลอดกาล เช่นเดียวกันนี้ พระเจ้าตรัสกับคนบาปว่า “เราได้ลบล้างการทรยศของเจ้าเสียเหมือนเมฆและลบล้างบาปของเจ้าเหมือนหมอก” อิสยาห์ 44:22 “เราจะให้อภัยความผิดบาปของเขาและจะไม่จดจำบาปของเขาอีกต่อไป” เยเรมีย์ 31:34 “ให้คนอธรรมละทิ้งทางของเขา และคนชั่วละทิ้งความคิดของเขา ให้เขากลับยังพระยาห์เวห์ และพระองค์จะทรงเมตตาเขา และมายังพระเจ้าของพวกเรา เพราะพระองค์ทรงมีการอภัยอย่างเหลือล้น” อิสยาห์ 55:7 “พระยาห์เวห์ตรัสว่า ในวันเหล่านั้นและในเวลานั้น จะหาความผิดบาปในอิสราเอลไม่พบเลย จะหาบาปในยูดาห์ก็จะไม่พบเลย” เยเรมีย์ 50:20 {COL 204.3}

What assurance here, of God's willingness to receive the repenting sinner! Have you, reader, chosen your own way? Have you wandered far from God? Have you sought to feast upon the fruits of transgression, only to find them turn to ashes upon your lips? And now, your substance spent, your life-plans thwarted, and your hopes dead, do you sit alone and desolate? Now that voice which has long been speaking to your heart but to which you would not listen comes to you distinct and clear, "Arise ye, and depart; for this is not your rest; because it is polluted, it shall destroy you, even with a sore destruction." Micah 2:10. Return to your Father's house. He invites you, saying, "Return unto Me; for I have redeemed thee." Isaiah 44:22. {COL 205.1}

คำมั่นสัญญาของพระเจ้าที่ทรงพร้อมจะรับคนบาปที่กลับใจนี้ดีเพียงไร ท่านผู้อ่านที่รัก ท่านเลือกทางเดินของท่านเองแล้วหรือยัง ท่านเดินหลงไปจากพระเจ้าหรือไม่ ท่านเสาะหาทางที่จะฉลองดื่มกินผลแห่งการล่วงละเมิดเพียงเพื่อค้นพบว่าในที่สุดแล้วอาหารนั้นเปลี่ยนเป็นขี้เถ้าบนริมฝีปากของท่าน และบัดนี้ทรัพย์ของท่านถูกผลาญไปหมดแล้ว แผนการชีวิตถูกทำลายและความหวังหมดสิ้นไปและท่านก็นั่งอยู่อย่างโดดเดี่ยวและเดียวดายหรือเปล่า บัดนี้เสียงนั้นที่เคยพูดกับใจของท่านมาตลอดแต่ท่านปฏิเสธที่จะฟังนั้นดังชัดเจนและแจ่มใสมากขึ้นว่า “จงลุกขึ้นและไปเสีย เพราะไม่มีที่พักที่นี่ เพราะมลทินบาปทำลายด้วยความพินาศอย่างทุกข์ระทม” มีคาห์ 2:10 จงกลับไปยังบ้านของพระบิดาของท่าน พระองค์ทรงเชื้อเชิญท่าน ตรัสว่า “จงกลับมาหาเราเพราะเราได้ไถ่เจ้าแล้ว” อิสยาห์ 44:22 {COL 205.1}

Do not listen to the enemy's suggestion to stay away from Christ until you have made yourself better; until you are good enough to come to God. If you wait until then,you will never come. When Satan points to your filthy garments, repeat the promise of Jesus, "Him that cometh to Me I will in no wise cast out." John 6:37. Tell the enemy that the blood of Jesus Christ cleanses from all sin. Make the prayer of David your own, "Purge me with hyssop, and I shall be clean; wash me, and I shall be whiter than snow." Psalm 51:7. {COL 205.2}

อย่าฟังคำเสนอแนะของศัตรูว่าให้อยู่ห่างจากพระคริสต์จนกระทั่งท่านทำตัวเป็นคนดีได้เสียก่อน ดีพอจนท่านจะมาหาพระเจ้าได้ หากคอยจนถึงวันนั้น ท่านจะไม่ได้มาเลย เมื่อซาตานชี้ไปยังเสื้อสกปรกขาดวิ่นของท่าน จงย้ำพระสัญญาของพระเยซูที่ว่า “คนที่มาหาเรา เราจะไม่ขับไล่เลย” ยอห์น 6:37 จงบอกศัตรูว่าพระโลหิตของพระเยซูคริสต์ชำระบาปทั้งหมดของท่านแล้ว จงให้คำอธิษฐานของกษัตริย์ดาวิดเป็นคำอธิษฐานของท่าน “ขอทรงชำระมลทินจากข้าพระองค์ด้วยต้นหุสบ ข้าพระองค์จึงจะสะอาด ขอทรงล้างข้าพระองค์ และข้าพระองค์จะขาวกว่าหิมะ” สดุดี 51:7 {COL 205.2}

Arise and go to your Father. He will meet you a great way off. If you take even one step toward Him in repentance, He will hasten to enfold you in His arms of infinite love. His ear is open to the cry of the contrite soul. The very first reaching out of the heart after God is known to Him. Never a prayer is offered, however faltering, never a tear is shed, however secret, never a sincere desire after God is cherished, however feeble, but the Spirit of God goes forth to meet it. Even before the prayer is uttered or the yearning of the heart made known, grace from Christ goes forth to meet the grace that is working upon the human soul. {COL 206.1}

จงลุกขึ้นและไปยังพระบิดาของท่าน พระองค์จะทรงต้อนรับท่านขณะที่ท่านอยู่แต่ไกล หากท่านเพียงแต่ก้าวไปหาพระองค์แม้เพียงหนึ่งก้าวในการกลับใจ พระองค์จะทรงรีบกอดท่านในอ้อมพระหัตถ์แห่งความรักของพระองค์ พระกรรณของพระองค์ทรงรับฟังคำร้องหาของจิตวิญญาณที่ฟกช้ำ การเรียกหาพระเจ้าเพียงครั้งแรกจากดวงใจ พระองค์ทรงรับฟัง ไม่มีคำอธิษฐานใดที่ทูลขอแม้จะไม่เป็นคำเพียงไร ไม่มีน้ำตาที่ไหลรินแม้จะอยู่ในที่ลี้ลับเพียงไร ไม่มีความปรารถนาที่จริงใจที่เก็บถนอมไว้จะอ่อนแรงเพียงไร พระวิญญาณของพระเจ้าจะทรงรีบออกไปต้อนรับ ก่อนที่จะเอ่ยคำอธิษฐานออกมาหรือแสดงความต้องการของหัวใจออกมา พระคุณจากพระคริสต์จะทรงออกไปต้อนรับพระคุณที่กำลังทำงานอยู่ในจิตใจของมนุษย์ {COL 206.1}

Your heavenly Father will take from you the garments defiled by sin. In the beautiful parabolic prophecy of Zechariah, the high priest Joshua, standing clothed in filthy garments before the angel of the Lord, represents the sinner. And the word is spoken by the Lord, "Take away the filthy garments from him. And unto him He said, Behold, I have caused thine iniquity to pass from thee, and I will clothe thee with change of raiment. . . . So they set a fair miter upon his head, and clothed him with garments." Zechariah 3:4, 5. Even so God will clothe you with "the garments of salvation," and cover you with "the robe of righteousness." Isaiah 61:10. "Though ye have lien among the pots, yet shall ye be as the wings of a dove covered with silver, and her feathers with yellow gold." Psalm 68:13. {COL 206.2}

พระบิดาแห่งสวรรค์ของท่านจะทรงเอาเสื้อที่เปื้อนด้วยบาปออกจากตัวท่าน ในคำพยากรณ์เชิงอุปมาของผู้เผยพระวจนะเศคาริยาห์ มหาปุโรหิตโยซูวาสวมใส่เสื้อผ้าสกปรกยืนอยู่ต่อหน้าทูตสวรรค์ของพระยาห์เวห์นั้นเป็นตัวแทนคนบาป และพระดำรัสของพระเจ้าตรัสว่า “จงเปลื้องเสื้อตำแหน่งที่สกปรกออกจากเขาเสียและทูตสวรรค์พูดกับท่านว่า นี่แน่ะ เราได้เอาความผิดบาปออกไปเสียจากเจ้าแล้ว และเราจะประดับตัวเจ้าด้วยเสื้อผ้าดีๆ …เขาจึงโพกผ้าสะอาดและสวมเสื้อตำแหน่งให้ท่าน” เศคาริยาห์ 3:4, 5 ด้วยประการฉะนี้พระเจ้าจะทรงสวมท่านด้วย “เสื้อผ้าแห่งความรอด” อิสยาห์ 61:10 “ถึงแม้ท่านนอนอยู่ท่ามกลางคอกแกะท่านจะเหมือนปีกนกเขาที่บุด้วยเงินและขนของมันที่บุด้วยทองคำ” สดุดี 68:13 THAI KJV {COL 206.2}

He will bring you into His banqueting house, and His banner over you shall be love. (Song of Solomon 2:4) "If thou wilt walk in My ways," He declares, "I will give thee places to walk among these that stand by"--even among the holy angels that surround His throne. (Zechariah 3:7.) {COL 206.3}

พระองค์จะทรงพาท่านไปยังอาคารงานเลี้ยง และธงของพระองค์ที่อยู่เหนือท่านคือความรัก เพลงซาโลมอน 2:4 พระองค์ทรงประกาศว่า “ถ้าเจ้าดำเนินตามมรรคาของเรา…เราจะให้เจ้ามีสิทธิที่จะเข้าไปท่ามกลางผู้ที่ยืนอยู่ที่นี่” แม้กระทั่งท่ามกลางทูตสวรรค์บริสุทธิ์ที่ห้อมรอบพระที่นั่งของพระองค์ เศคาริยาห์ 3:7 {COL 206.3}

"As the bridegroom rejoiceth over the bride, so shall thy God rejoice over thee." Isaiah 62:5. "He will save, He will rejoice over thee with joy; He will rest in His love; He will joy over thee with singing." Zephaniah 3:17. And heaven and earth shall unite in the Father's song of rejoicing: "For this My son was dead, and is alive again; he was lost, and is found." {COL 207.1}

“เจ้าบ่าวเปรมปรีดิ์เพราะเจ้าสาวอย่างไร พระเจ้าของท่านจะเปรมปรีดิ์ในท่านอย่างนั้น” อิสยาห์ 62:5 พระองค์ “ทรงช่วยให้รอด พระองค์ทรงเปรมปรีดิ์เพราะเจ้าด้วยความยินดี และทรงสงบในความรักของพระองค์ พระองค์จะทรงเริงร่าเพราะเจ้าด้วยการร้องเพลงเสียงดัง” เศฟันยาห์ 3:17 และชาวสวรรค์และชาวโลกจะร่วมกันร้องเพลงแห่งความชื่นชมของพระบิดา “เพราะว่าลูกของเราคนนี้ตายแล้ว แต่กลับเป็นขึ้นอีก หายไปแล้วแต่ได้พบกันอีก” ลูกา 15: 24 {COL 207.1}

Thus far in the Saviour's parable there is no discordant note to jar the harmony of the scene of joy; but now Christ introduces another element. When the prodigal came home, the elder son "was in the field; and as he came and drew nigh to the house, he heard music and dancing. And he called one of the servants, and asked what these things meant. And he said unto him, Thy brother is come; and thy father hath killed the fatted calf, because he hath received him safe and sound. And he was angry, and would not go in." This elder brother has not been sharing in his father's anxiety and watching for the one that was lost. He shares not, therefore, in the father's joy at the wanderer's return. The sounds of rejoicing kindle no gladness in his heart. He inquires of a servant the reason of the festivity, and the answer excites his jealousy. He will not go in to welcome his lost brother. The favor shown the prodigal he regards as an insult to himself. {COL 207.2}

จนถึงบัดนี้ อุปมาของพระผู้ช่วยเท่าที่เล่ามานั้นยังไม่พบส่วนใดของเรื่องที่ขัดแย้งกับภาพแห่งความสุข แต่บัดนี้พระคริสต์ทรงเสนอข้อคิดอีกมุมหนึ่ง ในช่วงที่บุตรน้อยกลับบ้าน บุตรคนโต “อยู่ที่ทุ่งนา เมื่อเขากลับมาใกล้จะถึงบ้าน ก็ได้ยินเสียงดนตรีและการเต้นรำ เขาจึงเรียกบ่าวคนหนึ่งมาถามว่า นี่มันอะไรกัน บ่าวจึงตอบว่า น้องของท่านกลับมาแล้ว และพ่อของท่านให้ฆ่าลูกวัวตัวที่อ้วนพีเพราะท่านได้ลูกกลับมาอย่างปลอดภัย พี่ชายก็โกรธไม่ยอมเข้าไป” ลูกา 15: 25-28 บุตรคนโตไม่มีส่วนร่วมกับบิดาเมื่อผู้พเนจรเสเพลกลับมา เสียงแห่งความชื่นชมยินดีไม่ได้กระตุ้นใจเขาให้เกิดความยินดี เขาถามบ่าวถึงสาเหตุของงานรื่นเริงและคำตอบนั้นเร้าความริษยาของเขา เขาจะไม่เข้าไปต้อนรับน้องชายที่หลงทางไป ความกรุณาที่แสดงให้กับบุตรเสเพลนั้นเขาถือว่าเป็นการดูถูกตัวเขาเอง {COL 207.2}

When the father comes out to remonstrate with him, the pride and malignity of his nature are revealed. He dwells upon his own life in his father's house as a round of unrequited service, and then places in mean contrast the favor shown to the son just returned. He makes it plain that his own service has been that of a servant rather than a son. When he should have found an abiding joy in his father's presence, his mind has rested upon the profit to accrue from his circumspect life. His words show that it is for this he has foregone the pleasures of sin. Now if this brother is to share in the father's gifts, the elder son counts that he himself has been wronged. He grudges his brother the favor shown him. He plainly shows that had he been in the father's place, he would not have received the prodigal. He does not even acknowledge him as a brother, but coldly speaks of him as "thy son." {COL 207.3}

เมื่อผู้เป็นบิดาออกมาทัดทานเขา ความหยิ่งและนิสัยที่ร้ายกาจของเขาก็ถูกเปิดเผยออกมา เขาถือว่าชีวิตของเขาที่วนเวียนอยู่ในบ้านของบิดาเป็นการรับใช้ที่ไม่ได้รับการตอบแทน และเปรียบเทียบความลำเอียงที่มีต่อบุตรชายที่เพิ่งกลับมาด้วยความใจแคบ เขากล่าวออกมาอย่างชัดเจนว่า การทำงานรับใช้ของเขาเหมือนกับบ่าวไม่ใช่บุตร เขาควรพบความสุขในการอยู่ร่วมกับบิดา แต่เขาปล่อยให้สมองคิดถึงส่วนที่เขาควรจะได้จากการมีชีวิตอยู่อย่างรอบคอบของเขา คำพูดของเขาแสดงให้เห็นว่าเขาละทิ้งความเพลิดเพลินของบาปก็ด้วยเหตุผลข้างต้นนี้เอง บัดนี้เมื่อน้องชายได้รับส่วนแบ่งของบิดาไปแล้ว บุตรคนโตถือว่าเขาไม่ได้รับความยุติธรรม เขาแค้นที่น้องชายได้รับความกรุณาเช่นนี้ เขายังแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่า หากเขาอยู่ในตำแหน่งของบิดาเขาจะไม่มีทางรับบุตรเสเพลคนนี้กลับมา ซ้ำยังไม่ยอมรับว่าเขาเป็นน้องชายและพูดออกมาอย่างเย็นชาถึงเขาว่าเป็น “ลูกคนนี้ของพ่อ” ลูกา 15: 30 {COL 207.3}

Yet the father deals tenderly with him. "Son," he says, "thou art ever with me, and all that I have is thine." Through all these years of your brother's outcast life, have you not had the privilege of companionship with me? {COL 208.1}

ถึงกระนั้น บิดาก็ยังปฏิบัติต่อเขาอย่างรักใคร่กล่าวว่า “ลูกเอ๋ย ลูกอยู่กับพ่อตลอดเวลา สิ่งของทั้งหมดของพ่อก็เป็นของลูก” ลูกา 15: 31 ตลอดเวลาหลายปีที่น้องชายเจ้ามีชีวิตที่ตกอับ เจ้าไม่ได้มีโอกาสอยู่เป็นเพื่อนกับพ่อหรือ {COL 208.1}

Everything that could minister to the happiness of his children was freely theirs. The son need have no question of gift or reward. "All that I have is thine." You have only to believe my love, and take the gift that is freely bestowed. {COL 208.2}

ถึงกระนั้น บิดาก็ยังปฏิบัติต่อเขาอย่างรักใคร่กล่าวว่า “ลูกเอ๋ย ลูกอยู่กับพ่อตลอดเวลา สิ่งของทั้งหมดของพ่อก็เป็นของลูก” ลูกา 15: 31 ตลอดเวลาหลายปีที่น้องชายเจ้ามีชีวิตที่ตกอับ เจ้าไม่ได้มีโอกาสอยู่เป็นเพื่อนกับพ่อหรือ {COL 208.1}

One son had for a time cut himself off from the household, not discerning the father's love. But now he has returned, and the tide of joy sweeps away every disturbing thought. "This thy brother was dead, and is alive again; and was lost, and is found." {COL 209.1}

บุตรชายคนหนึ่งได้ตัดตัวเองออกจากบ้านโดยไม่คำนึงถึงความรักของบิดา แต่บัดนี้เขากลับมาแล้วและคลื่นแห่งความสุขกำจัดทุกความคิดที่รบกวนออกไป “เพราะน้องคนนี้ของลูกตายไปแล้ว แต่กลับเป็นขึ้นอีก หายไปแล้วแต่ยังได้พบกันอีก” ลูกา 15: 32 {COL 209.1}

Was the elder brother brought to see his own mean, ungrateful spirit? Did he come to see that though his brother had done wickedly, he was his brother still? Did the elder brother repent of his jealousy and hardheartedness? Concerning this, Christ was silent. For the parable was still enacting, and it rested with His hearers to determine what the outcome should be. {COL 209.2}

บุตรคนโตมองเห็นจิตใจที่เห็นแก่ตัวและไม่สำนึกบุญคุณของเขาเองหรือไม่ เขามองเห็นว่าแม้น้องชายที่ทำตัวชั่วร้ายยังเป็นน้องของเขาอยู่หรือไม่ พี่ชายคนนี้กลับใจจากความริษยาและใจที่แข็งกระด้างหรือไม่ ในเรื่องเช่นนี้ พระคริสต์ไม่ทรงกล่าวถึง เพราะอุปมานี้ยังคงดำเนินต่อไป ขึ้นกับผู้ฟังที่จะตัดสินว่าเรื่องนี้จะจบลงอย่างไร {COL 209.2}

By the elder son were represented the unrepenting Jews of Christ's day, and also the Pharisees in every age, who look with contempt upon those whom they regard as publicans and sinners. Because they themselves have not gone to great excesses in vice, they are filled with self-righteousness. Christ met these cavilers on their own ground. Like the elder son in the parable, they had enjoyed special privileges from God. They claimed to be sons in God's house, but they had the spirit of the hireling. They were working, not from love, but from hope of reward. In their eyes, God was an exacting taskmaster. They saw Christ inviting publicans and sinners to receive freely the gift of His grace--the gift which the rabbis hoped to secure only by toil and penance--and they were offended. The prodigal's return, which filled the Father's heart with joy, only stirred them to jealousy. {COL 209.3}

บุตรชายคนโตเปรียบเหมือนชาวยิวในสมัยของพระคริสต์ที่ไม่กลับใจและเปรียบเหมือนพวกฟาริสีในทุกยุคทุกสมัย พวกเขามองดูคนทั้งหลายที่พวกเขาถือว่าเป็นคนเก็บภาษีและคนบาปด้วยสายตาเหยียดหยาม เนื่องจากว่าพวกเขาเองไม่เคยทำการชั่วร้ายเลวทรามยิ่งใหญ่จึงคิดว่าตนเองชอบธรรม พระคริสต์ทรงเผชิญกับคนจับผิดเหล่านี้ตามกติกาที่พวกเขาตั้งขึ้นมาเอง เหมือนกับบุตรชายคนโตในอุปมาพวกเขาอยู่อย่างมีความสุขกับสิทธิพิเศษจากพระเจ้า อ้างว่าตนเป็นบุตรในบ้านของพระเจ้า แต่มีจิตใจของลูกจ้าง พวกเขาทำงานไม่ใช่ด้วยความรักแต่ด้วยความหวังที่จะได้รับการตอบแทน ในสายตาของคนเหล่านี้ พระเจ้าเป็นเพียงนายที่เห็นแก่ได้ พวกเขาเห็นว่าการที่พระคริสต์เชื้อเชิญคนเก็บภาษีและคนบาป มอบของประทานฝ่ายพระคุณให้อย่างไม่จำกัด ของประทานเหล่านี้เป็นสิ่งที่พวกธรรมาจารย์หวังที่จะได้โดยความมานะพยายามและการบังคับทรมานตนเองจึงทำให้พวกเขาไม่พอใจ บุตรเสเพลกลับมาทำให้จิตใจของบิดามีความยินดีปรีดา แต่กลับทำให้คนเหล่านี้อิจฉาริษยาเท่านั้น {COL 209.3}

In the parable the father's remonstrance with the elder son was Heaven's tender appeal to the Pharisees. "All that I have is thine"--not as wages, but as a gift. Like the prodigal, you can receive it only as the unmerited bestowal of the Father's love. {COL 209.4}

ในอุปมา การทัดทานของบิดาที่กล่าวกับบุตรคนโตเป็นการเรียกเชิญพวกฟาริสีอย่างนุ่มนวล “สิ่งของทั้งหมดของพ่อก็เป็นของลูกอยู่แล้ว” ลูกา 15:31 ไม่ใช่เป็นค่าจ้างแต่เป็นของประทาน เหมือนเช่นบุตรเสเพล ท่านรับสิ่งนี้ได้อย่างเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ไม่มีเงื่อนไขด้วยความรักของพระบิดา {COL 209.4}

Self-righteousness not only leads men to misrepresent God, but makes them coldhearted and critical toward their brethren. The elder son, in his selfishness and jealousy, stood ready to watch his brother, to criticize every action, and to accuse him for the least deficiency. He would detect every mistake, and make the most of every wrong act. Thus he would seek to justify his own unforgiving spirit. Many today are doing the same thing. While the soul is making its very first struggles against a flood of temptations, they stand by, stubborn, self-willed, complaining, accusing. They may claim to be children of God, but they are acting out the spirit of Satan. By their attitude toward their brethren, these accusers place themselves where God cannot give them the light of His countenance. {COL 210.1}

การเป็นคนชอบธรรมด้วยตนเอง ไม่เพียงนำคนให้เข้าใจพระเจ้าในทางผิด แต่จะทำให้คนเหล่านี้มีใจเย็นชาและคอยติเตียนพี่น้องของตน บุตรคนโตอยู่ในสภาพที่เห็นแก่ตัวและอิจฉาริษยาต่อพี่น้องของตน พร้อมที่จะคอยดูพี่น้องเพื่อติเตียนการกระทำทุกอย่างและใส่ร้ายเขาในความบกพร่องแม้ในสิ่งที่เล็กน้อยที่สุด เขาจะจับผิดทุกความผิดและหาประโยชน์สูงสุดจากการกระทำผิดทุกอย่าง ด้วยวิธีนี้ พวกเขาจะหาทางแก้ตัวให้กับวิญญาณของการไม่ยอมให้อภัยของพวกเขา ทุกวันนี้มีคนจำนวนมากกำลังทำสิ่งเดียวกันนี้ ในขณะที่จิตวิญญาณกำลังดิ้นรนเป็นครั้งแรกเพื่อต่อสู้การล่อลวงที่โหมเข้ามา พวกเขาก็คอยท่า ดื้อรั้นเอาแต่ใจตัวเอง บ่นติเตียน พวกเขาอาจจะอ้างว่าตัวเองเป็นบุตรของพระเจ้า แต่กำลังแสดงออกด้วยวิญญาณแบบซาตาน ด้วยท่าทีที่มีต่อพี่น้องของเขาแบบนี้ คนใส่ร้ายพวกนี้ทำตัวเองให้ตกอยู่ในสภาพที่พระเจ้าส่องรัศมีให้แก่พวกเขาไม่ได้ {COL 210.1}

Many are constantly questioning, "Wherewith shall I come before the Lord, and bow myself before the high God? Shall I come before Him with burnt-offerings, with calves of a year old? Will the Lord be pleased with thousands of rams, or with ten thousands of rivers of oil?" But "He hath showed thee, O man, what is good; and what doth the Lord require of thee, but to do justly, and to love mercy, and to walk humbly with thy God?" Micah 6:6-8. {COL 210.2}

มีคนเป็นจำนวนมากถามขึ้นมาอยู่เสมอว่า “ข้าพเจ้าจะนำอะไรเข้ามาเฝ้าพระยาห์เวห์และกราบไหว้พระเจ้าเบื้องสูง ควรข้าพเจ้าจะเฝ้าพระองค์ด้วยเครื่องบูชาเผาทั้งตัวหรือ ด้วยลูกวัวอายุหนึ่งปีหลายตัวหรือ พระยาห์เวห์จะพอพระทัยการถวายแกะผู้หลายพันตัวและธารน้ำมันหลายหมื่นสายหรือ” แต่ “พระองค์ทรงสำแดงแก่เจ้าแล้วว่าอะไรดี และพระยาห์เวห์ทรงประสงค์อะไรจากเจ้า นอกจากให้ทำความยุติธรรมและให้รักความเมตตาและให้ดำเนินชีวิตไปกับพระเจ้าด้วยความถ่อมใจ” มีคาห์ 6:6-8 {COL 210.2}

This is the service that God has chosen--"to loose the bands of wickedness, to undo the heavy burdens, and to let the oppressed go free, and that ye break every yoke, . . . and that thou hide not thyself from thine own flesh." Isaiah 58:6, 7. When you see yourselves as sinners saved only by the love of your heavenly Father, you will have tender pity for others who are suffering in sin. You will no longer meet misery and repentance with jealousy and censure. When the ice of selfishness is melted from your hearts, you will be in sympathy with God, and will share His joy in the saving of the lost. {COL 210.3}

การรับใช้ที่พระเจ้าทรงเลือกไว้ก็คือ “การแก้พันธนะอธรรม การแก้สายรัดแอก การปลดปล่อยผู้ถูกบีบบังคับให้เป็นอิสระ และการหักแอกทั้งหมดเสีย…[และ]ไม่ซ่อนตัวเจ้าจากญาติของเจ้า” อิสยาห์ 58:6, 7 เมื่อท่านเห็นว่าตนเป็นคนบาปที่ได้รับความรอดโดยความรักของพระบิดาบนสวรรค์แล้ว ท่านก็จะเมตตาสงสารผู้อื่นที่ต้องทนทุกข์ทรมานอยู่ในบาป ท่านจะไม่มองความทุกข์ยากและการกลับใจด้วยความริษยา หรือตำหนิติเตียน เมื่อน้ำแข็งแห่งการเห็นแก่ตัวละลายไปจากหัวใจของท่าน ท่านจะมีความรู้สึกเห็นใจเหมือนกับความรู้สึกของพระเจ้าและจะร่วมยินดีกับพระองค์ในการช่วยเหลือคนที่หลงหายให้รอด {COL 210.3}

It is true that you claim to be a child of God; but if this claim be true, it is "thy brother" that was "dead, and is alive again; and was lost, and is found." He is bound to you by the closest ties; for God recognizes him as a son. Deny your relationship to him, and you show that you are but a hireling in the household, not a child in the family of God. {COL 211.1}

จริงอยู่ท่านอ้างตนว่าเป็นบุตรของพระเจ้า แต่หากเป็นการอ้างที่แท้จริงแล้วก็จะมีความรู้สึกว่า “น้องคนนี้ของลูกตายไปแล้ว แต่กลับเป็นขึ้นอีก หายไปแล้วแต่ยังได้พบกันอีก” ลูกา 15:32 น้องชายคนนี้ผูกพันกับท่านด้วยสายใยที่ใกล้ชิดแนบแน่น เพราะพระเจ้าทรงยอมรับเขาเป็นบุตร หากท่านปฏิเสธความสัมพันธ์กับเขา ท่านแสดงออกว่าตนเป็นเพียงบ่าวลูกจ้างในบ้านเท่านั้นไม่ใช่บุตรในครอบครัวของพระเจ้า {COL 211.1}

Though you will not join in the greeting to the lost, the joy will go on, the restored one will have his place by the Father's side and in the Father's work. He that is forgiven much, the same loves much. But you will be in the darkness without. For "he that loveth not knoweth not God; for God is love." 1 John 4:8. {COL 211.2}

ถึงแม้ท่านจะไม่เข้าร่วมในการต้อนรับผู้หลงหาย ความชื่นชมยินดีก็ยังจะดำเนินต่อไป ผู้ที่กลับเข้ามาจะมีที่อยู่เคียงข้างพระบิดาและเข้าร่วมในราชกิจของพระบิดา ผู้ใดที่ได้รับการอภัยมากก็จะมีความรักมากดุจกัน แต่ท่านจะอยู่ในความมืดภายนอกเพราะว่า “ผู้ที่ไม่รักก็ไม่รู้จักพระเจ้าเพราะพระเจ้าทรงเป็นความรัก” 1 ยอห์น 4:8 {COL 211.2}