In the parable of the rich man and Lazarus, Christ shows that in this life men decide their eternal destiny. During probationary time the grace of God is offered to every soul. But if men waste their opportunities in self-pleasing, they cut themselves off from everlasting life. No afterprobation will be granted them. By their own choice they have fixed an impassable gulf between them and their God. {COL 260.1}

ในอุปมาเรื่องเศรษฐีและลาซารัส พระคริสต์ทรงอธิบายให้เห็นว่ามนุษย์ตัดสินบั้นปลายชีวิตของเขาเอง ช่วงเวลาแห่งพระกรุณาคุณของพระเจ้าเปิดไว้สำหรับจิตวิญญาณทุกดวง แต่หากมนุษย์ใช้โอกาสนั้นไปเพื่อแสวงหาความสำราญส่วนตัว เขาตัดตัวเองออกไปจากชีวิตนิรันดร์ หลังจากพระกรุณาปิดลงแล้วจะไม่มีโอกาสให้เข้าอีกต่อไป เขาสร้างเหวอันใหญ่ตั้งขวางระหว่างเขากับพระเจ้าด้วยการเลือกของเขาเอง {COL 260.1}

This parable draws a contrast between the rich who have not made God their dependence, and the poor who have made God their dependence. Christ shows that the time is coming when the position of the two classes will be reversed. Those who are poor in this world's goods, yet who trust in God and are patient in suffering, will one day be exalted above those who now hold the highest positions the world can give but who have not surrendered their life to God. {COL 260.2}

อุปมานี้นำให้เราเห็นภาพความแตกต่างระหว่างคนมั่งมีที่ไม่มีพระเจ้าเป็นที่พึ่งของตนกับคนยากจนผู้มีพระเจ้าเป็นที่พึ่งของเขา พระคริสต์ทรงเปิดเผยให้เห็นว่าเวลานั้นจะมาถึงเมื่อสถานภาพของคนทั้งสองกลุ่มจะสลับที่กัน ในวันหนึ่งข้างหน้าคนยากจนในทรัพย์สิ่งของโลกนี้แต่วางใจในพระเจ้าและอดทนในความยากลำบากจะได้รับการยกชูเหนือผู้ซึ่งขณะนี้ดำรงตำแหน่งสูงสุดที่โลกนี้ยกให้แต่ไม่ได้มอบถวายชีวิตให้พระเจ้า {COL 260.2}

"There was a certain rich man," Christ said, "which was clothed in purple and fine linen, and fared sumptuously every day. And there was a certain beggar named Lazarus, which was laid at his gate, full of sores, and desiring to be fed with the crumbs which fell from the rich man's table." {COL 260.3}

พระคริสต์ตรัสว่า “มีเศรษฐีคนหนึ่งนุ่งห่มผ้าสีม่วงและผ้าป่านเนื้อดี อยู่อย่างรื่นเริงฟุ่มเฟือยทุกๆ วัน และมีคนยากจนคนหนึ่งชื่อลาซารัส เป็นแผลทั้งตัว นอนอยู่ที่ประตูรั้วบ้านของเศรษฐี เขาอยากจะกินเศษอาหารที่ตกจากโต๊ะของเศรษฐีคนนั้น” ลูกา 16:19-21 {COL 260.3}

The rich man did not belong to the class represented by the unjust judge, who openly declared his disregard for God and man. He claimed to be a son of Abraham. He did not treat the beggar with violence or require him to go away because the sight of him was disagreeable. If the poor, loathsome specimen of humanity could be comforted by beholding him as he entered his gates, the rich man was willing that he should remain. But he was selfishly indifferent to the needs of his suffering brother. {COL 261.1}

เศรษฐีผู้นี้ไม่ได้จัดอยู่ในพวกเดียวกันกับผู้พิพากษาอยุติธรรม ที่กล่าวอย่างเปิดเผยว่าตนเองไม่ได้เห็นแก่หน้าพระเจ้าและมนุษย์ เขาอ้างว่าตนเป็นบุตรของอับราฮัม เขาไม่ได้ปฏิบัติต่อขอทานด้วยความรุนแรงหรือบังคับเขาไปเสียให้พ้นหน้าเพราะสภาพที่ไม่น่าดูของขอทาน ถ้าชายขอทานนี้ซึ่งเป็นเสมือนตัวแทนของมนุษย์ผู้น่ารังเกียจ ได้รับความเล้าโลมใจโดยการมองดูเศรษฐีขณะที่เขาเดินเข้าประตู เศรษฐีก็เต็มใจให้ขอทานนี้อยู่ที่นั่น แต่เขาเห็นแก่ตัวโดยไม่เอาใจใส่ต่อความต้องการของพี่น้องที่ตกอยู่ในความทุกข์ยาก {COL 261.1}

There were then no hospitals in which the sick might be cared for. The suffering and needy were brought to the notice of those to whom the Lord had entrusted wealth, that they might receive help and sympathy. Thus it was with the beggar and the rich man. Lazarus was in great need of help; for he was without friends, home, money, or food. Yet he was allowed to remain in this condition day after day, while the wealthy nobleman had every want supplied. The one who was abundantly able to relieve the sufferings of his fellow creature, lived to himself, as many live today. {COL 261.2}

ในสมัยนั้นไม่มีโรงพยาบาลดูแลคนเจ็บคนป่วย คนที่ตกทุกข์ได้ยากและขัดสนมักถูกนำมาให้อยู่ใกล้ผู้ที่พระเป็นเจ้าทรงมอบทรัพย์สมบัติไว้ให้ครอบครอง เพื่อพวกเขาจะได้รับความช่วยเหลือและความเห็นอกเห็นใจ กรณีของขอทานกับเศรษฐีก็เช่นกัน ลาซารัสตกอยู่ในสภาพที่ต้องการความช่วยเหลือมากเพราะเขาไม่มีเพื่อนฝูง ไม่มีบ้านเรือน เงินทองหรืออาหาร กระนั้นเขายังคงอยู่ในสภาพเช่นนั้นวันแล้ววันเล่า โดยที่เศรษฐีนั้นมีทุกสิ่งอย่างบริบูรณ์ แต่คนที่มีทุกสิ่งบริบูรณ์สามารถปลดเปลื้องความทุกข์ยากของเพื่อนมนุษย์นั้น กลับมีชีวิตอยู่เพื่อตนเองฝ่ายเดียว ดังเช่นที่หลายคนในปัจจุบันนี้กำลังกระทำอยู่ {COL 261.2}

There are today close beside us many who are hungry, naked, and homeless. A neglect to impart of our means to these needy, suffering ones places upon us a burden of guilt which we shall one day fear to meet. All covetousness is condemned as idolatry. All selfish indulgence is an offense in God's sight. {COL 261.3}

ทุกวันนี้ ยังมีคนรอบข้างใกล้ชิดเราหลายคนที่ยังหิวโหย เปลือยกายและไร้ที่อยู่ การละเลยไม่แบ่งปันปัจจัยของเราให้ผู้ที่ขัดสนทุกข์ทรมานเหล่านี้ก่อให้เกิดภาระแห่งความรู้สึกผิดในตัวเราเอง ซึ่งในวันหนึ่งเราจะหวาดกลัวที่จะเผชิญกับมัน ความโลภทั้งหลายถูกประณามว่าเป็นดังการกราบไหว้รูปเคารพ การหลงใหลในความเห็นแก่ตัวทั้งปวงเป็นที่เกลียดชังในสายพระเนตรของพระเจ้า {COL 261.3}

God had made the rich man a steward of His means, and it was his duty to attend to just such cases as that of the beggar. The command had been given, "Thou shalt love the Lord thy God with all thine heart, and with all thy soul, and with all thy might" (Deuteronomy 6:5); and "thou shalt love thy neighbor as thyself" (Leviticus 19:18). The rich man was a Jew, and he was acquainted with the command of God. But he forgot that he was accountable for the use of his entrusted means and capabilities. The Lord's blessings rested upon him abundantly, but he employed them selfishly, to honor himself, not his Maker. In proportion to his abundance was his obligation to use his gifts for the uplifting of humanity. This was the Lord's command, but the rich man had no thought of his obligation to God. He lent money, and took interest for what he loaned; but he returned no interest for what God had lent him. He had knowledge and talents, but did not improve them. Forgetful of his accountability to God, he devoted all his powers to pleasure. Everything with which he was surrounded, his round of amusements, the praise and flattery of his friends, ministered to his selfish enjoyment. So engrossed was he in the society of his friends that he lost all sense of his responsibility to co-operate with God in His ministry of mercy. He had opportunity to understand the word of God, and to practice its teachings; but the pleasure-loving society he chose so occupied his time that he forgot the God of eternity. {COL 261.4}

พระเจ้าทรงให้เศรษฐีผู้นี้เป็นผู้อารักขาทรัพย์สินของพระองค์ และเป็นหน้าที่ของเขาที่จะต้องให้ความดูแลต่อคนอื่นดังเช่นขอทานคนนี้ พระบัญชามีมาว่า “ท่านจงรักพระยาห์เวห์พระเจ้าของท่านด้วยสุดจิตสุดใจและสุดกำลังของท่าน” เฉลยธรรมบัญญัติ 6:5 และ “จงรักเพื่อนบ้านเหมือนรักตนเอง” เลวีนิติ 19:18 เศรษฐีผู้นี้เป็นชาวยิวและเขาคุ้นเคยกับพระบัญชาของพระเจ้า แต่เขาลืมว่าจะต้องให้การต่อพระเจ้าในเรื่องการใช้ทรัพย์สินและกำลังความสามารถซึ่งได้ทรงมอบหมายไว้ให้เขาเป็นผู้ดูแล พระพรของพระเจ้าหลั่งลงมายังเขามากมาย แต่เขาใช้ไปด้วยความเห็นแก่ตัวเพื่อยกย่องตัวเอง ไม่ใช่เพื่อถวายเกียรติแด่พระผู้สร้างของเขา เขามีหน้าที่ตามสัดส่วนของสิ่งของอันบริบูรณ์ที่เขามีอยู่เพื่อใช้ของประทานเหล่านั้นอุ้มชูเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน นี่เป็นพระบัญชาของพระยาห์เวห์ แต่เศรษฐีผู้นี้หาได้คิดถึงหน้าที่ที่เขามีต่อพระเจ้าไม่ เขาให้กู้เงินและคิดดอกเบี้ยจากเงินที่ให้กู้ แต่เขาหาได้คืนดอกเบี้ยให้กับพระเจ้าผู้ประทานให้เขายืมไม่ เขามีความรู้และพรสวรรค์ แต่ไม่ได้ปรับปรุงให้ดีขึ้น เขาหลงลืมว่าพระเจ้าจะทรงคิดบัญชีกับเขา เขากลับทุ่มเทกำลังทั้งหมดเพื่อความเพลิดเพลิน ทุกสิ่งที่อยู่รอบกายเขาไม่ว่าจะเป็นความสนุกสนานหรือคำสรรเสริญเยิรยอของมิตรสหาย ล้วนมีไว้เพื่อความสนุกสนานอย่างเห็นแก่ตัว เขาหมกมุ่นอยู่ในสังคมของมิตรสหายของเขาจนกระทั่งสูญเสียความรู้สึกรับผิดชอบในการร่วมมือกับพระเจ้าเพื่อพันธกิจแห่งการช่วยเหลือด้วยเมตตาธรรมไปจนหมดสิ้น เขามีโอกาสที่จะเข้าใจพระวจนะของพระเจ้าและนำคำสอนเหล่านั้นมาปฏิบัติ แต่สังคมรักความสนุกสนานที่เขาเลือกอยู่ด้วยนั้นปล้นเวลาของเขาไปจนกระทั่งเขาหลงลืมพระเจ้าแห่งนิรันดร์กาล {COL 261.4}

The time came when a change took place in the condition of the two men. The poor man had suffered day by day, but he had patiently and quietly endured. In the course of time he died and was buried. There was no one to mourn for him; but by his patience in suffering he had witnessed for Christ, he had endured the test of his faith, and at his death he is represented as being carried by the angels into Abraham's bosom. {COL 262.1}

เวลามาถึงเมื่อเกิดการเปลี่ยนแปลงในสถานภาพของบุรุษทั้งสอง ชายที่ยากจนได้ทนทุกข์ทรมานวันแล้ววันเล่า แต่เขาก็เพียรอดทนและนิ่งเงียบ ในที่สุดเขาก็ได้เสียชีวิตและถูกฝังไป ไม่มีผู้ใดโศกเศร้าเพื่อเขา แต่เพราะความเพียรอดทนในขณะที่ได้รับทุกข์ทรมานเขาได้เป็นพยานเพื่อพระคริสต์ เขาผ่านการทดสอบความเชื่อของเขาและเมื่อเขาตายก็ได้เปรียบเทียบว่าทูตสวรรค์รับเขาไปที่อกของอับราฮาม {COL 262.1}

Lazarus represents the suffering poor who believe in Christ. When the trumpet sounds and all that are in the graves hear Christ's voice and come forth, they will receive their reward; for their faith in God was not a mere theory, but a reality. {COL 262.2}

ลาซารัส เป็นตัวแทนของคนยากจนทนทุกข์ทรมานผู้ซึ่งมีความเชื่อในพระคริสต์ เมื่อเสียงแตรดังขึ้นและคนทั้งหมดที่อยู่ในหลุมฝังศพได้ยินพระสุรเสียงของพระคริสต์จะเป็นขึ้นจากตาย พวกเขาจะได้รับบำเหน็จเพราะความเชื่อในพระเจ้าของพวกเขา เรื่องนี้ไม่ใช่เป็นเพียงทฤษฎีแต่เป็นความจริง {COL 262.2}

"The rich man also died, and was buried; and in hell he lift up his eyes, being in torments, and seeth Abraham afar off, and Lazarus in his bosom. And he cried and said, Father Abraham, have mercy on me, and send Lazarus, that he may dip the tip of his finger in water, and cool my tongue; for I am tormented in this flame." {COL 263.1}

“ส่วนเศรษฐีคนนั้นก็ตายด้วยและถูกฝังไว้ และเมื่อเขาเป็นทุกข์ทรมานอยู่ในแดนคนตาย เขาแหงนหน้าดู เห็นอับราฮัมอยู่แต่ไกลและลาซารัสก็อยู่กับท่าน เศรษฐีจึงร้องว่า ฮับราฮัม บิดาเจ้าข้า ขอเมตตาข้าพเจ้าเถิด ขอใช้ลาซารัสเอาปลายนิ้วจุ่มน้ำมาแตะลิ้นของข้าพเจ้าให้เย็น เพราะข้าพเจ้าต้องทุกข์ระทมอยู่ในเปลวไฟนี้’” ลูกา 16:22-24 {COL 263.1}

In this parable Christ was meeting the people on their own ground. The doctrine of a conscious state of existence between death and the resurrection was held by many of those who were listening to Christ's words. The Saviour knew of their ideas, and He framed His parable so as to inculcate important truths through these preconceived opinions. He held up before His hearers a mirror wherein they might see themselves in their true relation to God. He used the prevailing opinion to convey the idea He wished to make prominent to all--that no man is valued for his possessions; for all he has belongs to him only as lent by the Lord. A misuse of these gifts will place him below the poorest and most afflicted man who loves God and trusts in Him. {COL 263.2}

ในอุปมานี้ พระคริสต์ตรัสกับประชาชนตามความเชื่อพื้นฐานที่พวกเขามีอยู่ หลักคำสอนเรื่องสภาพความรู้สึกในช่วงระหว่างหลังจากตายและก่อนการเป็นขึ้นจากตายยังคงเป็นที่ยอมรับสำหรับหลายคนที่ฟังคำของพระคริสต์ พระผู้ช่วยให้รอดทรงทราบถึงความคิดเห็นของพวกเขาดี และพระองค์ทรงผูกเรื่องอุปมาของพระองค์เพื่อประทับความจริง โดยผ่านความเชื่อพื้นฐานของคนเหล่านี้ พระองค์ทรงยกกระจกเงาขึ้นมาต่อหน้าผู้ฟังเพื่อพวกเขาจะมองเห็นตัวเองในความสัมพันธ์อันแท้จริงของพวกเขากับพระเจ้า พระองค์ทรงใช้แนวความคิดที่ยอมรับกันในขณะนั้นของพวกเขาเพื่อถ่ายทอดความคิดซึ่งพระองค์ทรงปรารถนาจะกระทำให้เป็นที่ปรากฏแจ้งต่อทุกคน นั่นคือ ไม่มีมนุษย์ผู้ใดถูกตีราคาด้วยทรัพย์สมบัติที่พวกเขามีอยู่ เพราะทุกสิ่งที่พวกเขามีอยู่เป็นของพวกเขาก็เพียงเพราะพระเจ้าทรงเป็นผู้ให้ยืม การใช้ของประทานเหล่านี้ไปในทางที่ผิดก็จะทำให้พวกเขาตกต่ำยิ่งกว่าคนที่ยากจนที่สุดและทุกข์ทรมานที่สุดที่รักพระเจ้าและวางใจในพระองค์ {COL 263.2}

Christ desires His hearers to understand that it is impossible for men to secure the salvation of the soul after death. "Son," Abraham is represented as answering, "remember that thou in thy lifetime receivedst thy good things, and likewise Lazarus evil things; but now he is comforted, and thou art tormented. And beside all this, between us and you there is a great gulf fixed; so that they which would pass from hence to you can not; neither can they pass to us, that would come from thence." Thus Christ represented the hopelessness of looking for a second probation. This life is the only time given to man in which to prepare for eternity. {COL 263.3}

พระคริสต์ทรงปรารถนาให้ผู้ฟังของพระองค์เข้าใจว่า การที่มนุษย์เสาะหาความรอดเพื่อจิตวิญญาณหลังจากที่ตายไปแล้วนั้นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ คำพูดของอับราฮัมนั้นเป็นตัวแทนของคำตอบที่ว่า “ลูกเอ๋ย เจ้าจงระลึกว่าเมื่อเจ้ายังมีชีวิตอยู่ เจ้าได้สิ่งที่ดีสำหรับตัว และลาซารัสได้แต่สิ่งเลว เวลานี้เขาได้รับการปลอบโยนแล้ว แต่เจ้าได้รับความทุกข์ระทม ยิ่งไปกว่านั้น ระหว่างเรากับพวกเจ้าก็มีมีเหวใหญ่ตั้งขวางอยู่ เพื่อว่าถ้าใครอยากจะข้ามจากที่นี่ไปถึงพวกเจ้าทำไม่ได้ หรือถ้าจะข้ามจากที่นั่นมาถึงเราก็ทำไม่ได้” ลูกา 16:25-26 จากเรื่องนี้พระคริสต์ทรงชี้ให้เห็นว่าไม่มีความหวังสำหรับคนที่แสวงหาพระกรุณาครั้งที่สอง ชีวิตนี้เท่านั้นที่มนุษย์ได้รับเพื่อใช้เตรียมตัวสำหรับชีวิตนิรันดร์ {COL 263.3}

The rich man had not abandoned the idea that he was a child of Abraham, and in his distress he is represented as calling upon him for aid. "Father Abraham," he prayed, "have mercy on me." He did not pray to God, but to Abraham. Thus he showed that he placed Abraham above God, and that he relied on his relationship to Abraham for salvation. The thief on the cross offered his prayer to Christ. "Remember me when Thou comest into Thy kingdom," he said. (Luke 23:42.) And at once the response came, Verily I say unto thee today (as I hang on the cross in humiliation and suffering), thou shalt be with Me in Paradise. But the rich man prayed to Abraham, and his petition was not granted. Christ alone is exalted to be "a Prince and a Saviour, for to give repentance to Israel, and forgiveness of sins." Acts 5:31. "Neither is there salvation in any other." Acts 4:12. {COL 263.4}

เศรษฐียังไม่ทิ้งความคิดว่าตัวเองเป็นบุตรของอับราฮัม และในความทุกข์ เขาแสดงออกด้วยการร้องหาอับราฮัมเพื่อขอความช่วยเหลือ เขาอธิษฐานว่า “อับราฮัมบิดาเจ้าข้า ขอเมตตาข้าพเจ้าเถิด” ลูกา 16:24 เขาไม่ได้อธิษฐานขอต่อพระเจ้าแต่ต่ออับราฮัม ด้วยการทำเช่นนี้ แสดงให้เห็นว่าเขายกย่องอับราฮัมเหนือพระเจ้าและพึ่งในความสัมพันธ์ของเขาที่มีต่ออับราฮัมเพื่อความรอด โจรบนกางเขนอธิษฐานต่อพระคริสต์ “ขอพระองค์ทรงระลึกถึงข้าพระองค์ เมื่อพระองค์เสด็จเข้าไปในแผ่นดินของพระองค์” ลูกา 23:42 และคำตอบมาในทันใดว่า แท้จริงเราบอกเจ้าวันนี้ว่า (ขณะที่เราถูกตรึงอยู่บนกางเขนด้วยความน่าอับอายและความทุกข์ทรมาน) เจ้าจะอยู่กับเราในเมืองบรมสุขเกษม แต่เศรษฐีนั้นอธิษฐานต่ออับราฮัม และคำร้องขอของเขาไม่ได้รับการตอบสนอง พระคริสต์เพียงองค์เดียวที่ควรได้รับการยกย่องให้เป็น “องค์พระผู้นำและองค์พระผู้ช่วยให้รอด เพื่อจะให้ชนอิสราเอลกลับใจใหม่ แล้วจะทรงอภัยบาปของเขาทั้งหลาย” กิจการ 5:31 “ในผู้อื่นความรอดไม่มีเลย” กิจการ 4:12 {COL 263.4}

The rich man had spent his life in self-pleasing, and too late he saw that he had made no provision for eternity. He realized his folly, and thought of his brothers, who would go on as he had gone, living to please themselves. Then he made the request, "I pray thee therefore, father, that thou wouldest send him [Lazarus] to my father's house; for I have five brethren; that he may testify unto them, lest they also come into this place of torment." But "Abraham saith unto him, They have Moses and the prophets; let them hear them. And he said, Nay, father Abraham; but if one went unto them from the dead, they will repent. And he said unto him, If they hear not Moses and the prophets, neither will they be persuaded though one rose from the dead." {COL 264.1}

ชายผู้มั่งมีคนนี้ใช้ชีวิตเพื่อความสุขของตนเอง และพบเมื่อสายเกินไปแล้วว่าที่เขาไม่ได้จัดเตรียมอะไรไว้สำหรับนิรันดร์กาล เขาตระหนักถึงความโง่เขลาของตนเองและคิดถึงพี่น้องของเขาที่ใช้ชีวิตเหมือนกับที่เขาเคยเป็น คือดำรงชีวิตเพื่อแสวงหาความสุขเพื่อตนเอง เขาจึงร้องขอว่า “ถ้าอย่างนั้น บิดาเจ้าข้า ขอท่านใช้ลาซารัสไปที่บ้านบิดาของข้าพเจ้า เพราะว่าเข้าพเจ้ามีพี่น้องห้าคน ให้ลาซารัสไปเตือนพวกเขา เพื่อไม่ให้เขาต้องมาอยู่ในที่ทุกข์ทรมานแห่งนี้ แต่อับราฮัมตอบเขาว่า เขามีโมเสสและพวกผู้เผยพระวจนะแล้ว ให้พวกเขาฟังคนเหล่านั้นเถิด เศรษฐีคนนั้นจึงกล่าวว่า ไม่ได้ อับราฮัมบิดาเจ้าข้า แต่ถ้ามีใครสักคนหนึ่งจากพวกคนตายไปหาพวกเขา เขาคงจะกลับใจใหม่ อับราฮัมจึงตอบเขาว่า ถ้าพวกเขาไม่ฟังโมเสส และพวกผู้เผยพระวจนะ แม้จะมีใครเป็นขึ้นมาจากตาย เขาก็ยังไม่เชื่อ” ลูกา 16: 27-31 {COL 264.1}

When the rich man solicited additional evidence for his brothers, he was plainly told that should this evidence be given, they would not be persuaded. His request cast a reflection on God. It was as if the rich man had said, If you had more thoroughly warned me, I should not now be here. Abraham in his answer to this request is represented as saying, Your brothers have been sufficiently warned. Light has been given them, but they would not see; truth has been presented to them, but they would not hear. {COL 264.2}

เมื่อเศรษฐีขอหลักฐานเพิ่มเติมเพื่อแจ้งแก่พี่น้องของเขานั้น เขาได้รับคำตอบว่าถึงแม้พี่น้องของเขาจะมีหลักฐานดังกล่าว พวกเขาก็ยังจะไม่เชื่อ คำร้องขอของเขาสะท้อนกลับมายังพระเจ้า ดูราวกับเศรษฐีกำลังกล่าวว่าหากท่านได้ตักเตือนละเอียดกว่านี้ ข้าพเจ้าคงจะไม่ต้องอยู่ที่นี่ คำตอบที่อับราฮัมมอบให้นั้นแสดงให้เห็นว่า พวกพี่น้องของท่านได้รับคำเตือนอย่างเพียงพอแล้ว มีการให้ความสว่างแก่พวกเขาแล้ว แต่พวกเขาไม่ยอมเข้าใจ มีการเสนอความจริงให้พวกเขาแล้ว แต่พวกเขาไม่ยอมฟัง {COL 264.2}

"If they hear not Moses and the prophets, neither will they be persuaded, though one rose from the dead." These words were proved true in the history of the Jewish nation. Christ's last and crowning miracle was the raising of Lazarus of Bethany, after he had been dead four days. The Jews were given this wonderful evidence of the Saviour's divinity, but they rejected it. Lazarus rose from the dead and bore his testimony before them, but they hardened their hearts against all evidence, and even sought to take his life. (John 12:9-11.) {COL 265.1}

“ถ้าพวกเขาไม่ฟังโมเสสและพวกผู้เผยพระวจนะ แม้จะมีใครเป็นขึ้นมาจากตาย เขาก็จะยังไม่เชื่อ” ลูกา 16:31 ถ้อยคำเหล่านี้ได้รับการพิสูจน์ว่าเป็นจริงในประวัติศาสตร์ของชนชาติยิว การอัศจรรย์ครั้งสุดท้ายที่ยิ่งใหญ่ของพระคริสต์ด้วยการเรียกลาซารัสแห่งหมู่บ้านเบธานีให้กลับเป็นขึ้นมาจากตาย หลังจากที่เขาตายไปแล้วสี่วัน หลักฐานพิสูจน์อันมหัศจรรย์ถึงความเป็นพระเจ้าขององค์พระผู้ช่วยให้รอดได้มอบไว้ให้ชนชาวยิว แต่พวกเขาปฏิเสธ ลาซารัสเป็นขึ้นมาจากความตายและเป็นพยานต่อหน้าพวกเขา แต่พวกเขากลับทำให้จิตใจแข็งกระด้างต่อหลักฐานทั้งหมด และยิ่งไปกว่านั้นยังหาทางที่จะเอาชีวิตของพระองค์อีกด้วย (ยอห์น 12:9-11) {COL 265.1}

The law and the prophets are God's appointed agencies for the salvation of men. Christ said, Let them give heed to these evidences. If they do not listen to the voice of God in His word, the testimony of a witness raised from the dead would not be heeded. {COL 265.2}

พระบัญญัติและผู้เผยพระวจนะคือตัวแทนที่พระเจ้าทรงตั้งไว้สำหรับความรอดของมนุษย์ พระคริสต์ตรัสว่าให้เขาเหล่านั้นเอาใจใส่ต่อคำพยานเหล่านี้ ถ้าพวกเขาไม่ได้ฟังพระสุรเสียงของพระเจ้าคือพระวจนะของพระองค์ คำพยานจากผู้ที่เป็นขึ้นมาจากความตายพวกเขาก็จะไม่ฟัง {COL 265.2}

Those who heed Moses and the prophets will require no greater light than God has given; but if men reject the light, and fail to appreciate the opportunities granted them, they would not hear if one from the dead should come to them with a message. They would not be convinced even by this evidence; for those who reject the law and the prophets so harden their hearts that they will reject all light. {COL 265.3}

คนทั้งหลายที่ฟังโมเสสและผู้เผยพระวจนะจะไม่เรียกร้องขอแสงสว่างมากไปกว่าที่พระเจ้าประทานมาให้แล้ว แต่หากมนุษย์ปฏิเสธแสงสว่างนั้นและไม่ซาบซึ้งในคุณค่าของโอกาสที่ประทานให้แก่พวกเขา แม้ว่าจะมีใครสักคนเป็นขึ้นมาจากตายและนำข่าวมาบอก พวกเขาก็จะไม่ฟังข่าว แม้จะมีหลักฐานดังกล่าว พวกเขาก็จะไม่ยอมฟัง เพราะผู้ที่ปฏิเสธพระบัญญัติและผู้เผยพระวจนะก็ทำให้จิตใจของตนแข็งกระด้างไป จนปฏิเสธแสงสว่างทั้งหมด {COL 265.3}

The conversation between Abraham and the once-rich man is figurative. The lesson to be gathered from it is that every man is given sufficient light for the discharge of the duties required of him. Man's responsibilities are proportionate to his opportunities and privileges. God gives to every one sufficient light and grace to do the work He has given him to do. If man fails to do that which a little light shows to be his duty, greater light would only reveal unfaithfulness, neglect to improve the blessings given. "He that is faithful in that which is least is faithful also in much; and he that is unjust in the least is unjust also in much." Luke 16:10. Those who refuse to be enlightened by Moses and the prophets and ask for some wonderful miracle to be performed would not be convinced if their wish were granted. {COL 265.4}

คำสนทนาระหว่างอับราฮัมและชายผู้เคยเป็นคนมั่งมีเป็นอุปมา บทเรียนที่พึงได้รับคือแสงสว่างนั้นประทานมาให้มนุษย์ทุกคนเพียงพอที่จะให้เขาปฏิบัติหน้าที่ที่ควรปฏิบัติของตน ความรับผิดชอบของมนุษย์คือตอบสนองโอกาสและสิทธิพิเศษที่แต่ละคนได้รับ พระเจ้าประทานแสงสว่างและพระคุณให้ทุกคนเพียงพอที่จะทำหน้าที่ซึ่งพระองค์ทรงมอบหมายไว้ให้ ถ้ามนุษย์ละเลยที่จะกระทำตามแสงสว่างจำนวนน้อยที่สำแดงหน้าที่ของเขาให้ทราบแล้ว แสงสว่างที่มากขึ้นกว่านี้ก็จะเพียงเปิดเผยให้เห็นถึงความไม่ซื่อสัตย์ของพวกเขาเท่านั้น รวมถึงการละเลยไม่ปรับปรุงพระพรที่ได้รับ “คนที่ซื่อสัตย์ในของเล็กน้อยจะซื่อสัตย์ในของมากด้วย และคนที่ไม่ซื่อสัตย์ในของเล็กน้อย จะไม่ซื่อสัตย์ในของมากเช่นกัน” ลูกา 16:10 คนที่ปฏิเสธแสงสว่างแห่งคำสั่งสอนของโมเสสและผู้เผยพระวจนะและเรียกร้องหาการอัศจรรย์มากยิ่งกว่านี้ แม้ว่าคำร้องขอของเขาได้รับการตอบสนองเขาก็จะยังไม่ยอมรับอยู่ดี {COL 265.4}

The parable of the rich man and Lazarus shows how the two classes represented by these men are estimated in the unseen world. There is no sin in being rich if riches are not acquired by injustice. A rich man is not condemned for having riches, but condemnation rests upon him if the means entrusted to him is spent in selfishness. Far better might he lay up his money beside the throne of God, by using it to do good. Death cannot make any man poor who thus devotes himself to seeking eternal riches. But the man who hoards his treasure for self can not take any of it to heaven. He has proved himself to be an unfaithful steward. During his lifetime he had his good things, but he was forgetful of his obligation to God. He failed of securing the heavenly treasure. {COL 266.1}

อุปมาเรื่องเศรษฐีและลาซารัสแสดงให้เห็นถึงตัวแทนของคนสองประเภทว่าโลกที่มองไม่เห็นกำลังประเมินคุณค่าตัวของพวกเขาอย่างไร การเป็นคนมั่งคั่งร่ำรวยไม่ใช่บาปถ้าความมั่งคั่งนั้นไม่ได้หามาด้วยความไม่ยุติธรรม คนมั่งมีไม่ได้ถูกตำหนิเพราะความร่ำรวยของเขา แต่การตำหนินั้นจะมาถึงเมื่อเขาใช้ทุกสิ่งที่ได้มาในความเห็นแก่ตัว เขาจะทำได้ดียิ่งกว่านั้นถ้าเขาจะสะสมทรัพย์นั้นไว้ใกล้พระที่นั่งของพระเจ้าด้วยการใช้ทรัพย์นั้นเพื่อทำการดี ความตายทำให้คนใดเป็นคนยากจนไม่ได้เมื่อเขาอุทิศตัวเพื่อแสวงหาความมั่งมีอันนิรันดร์ แต่ผู้ที่สะสมทรัพย์สมบัติไว้สำหรับตนเองจะนำสิ่งนี้ไปสวรรค์ไม่ได้ เขาพิสูจน์ให้เห็นว่าตัวเขาเองนั้นเป็นคนดูแลที่ไม่ซื่อสัตย์ ในเวลาที่เขามีชีวิตอยู่นั้นเขาได้รับสิ่งดี แต่เขากลับลืมหน้าที่ของเขาที่มีต่อพระเจ้า เขาละเลยที่จะแสวงหาทรัพย์สมบัติในสวรรค์ {COL 266.1}

The rich man who had so many privileges is represented to us as one who should have cultivated his gifts, so that his works should reach to the great beyond, carrying with them improved spiritual advantages. It is the purpose of redemption, not only to blot out sin, but to give back to man those spiritual gifts lost because of sin's dwarfing power. Money cannot be carried into the next life; it is not needed there; but the good deeds done in winning souls to Christ are carried to the heavenly courts. But those who selfishly spend the Lord's gifts on themselves, leaving their needy fellow creatures without aid and doing nothing to advance God's work in the world, dishonor their Maker. Robbery of God is written opposite their names in the books of heaven. {COL 266.2}

เศรษฐีผู้ได้รับสิทธิพิเศษมากมายผู้นี้แสดงให้เราทั้งหลายเห็นว่าเขาควรพัฒนาของประทานที่ได้มาให้ดีขึ้นเพื่อการงานต่างๆ บรรลุถึงเป้าหมายสูงสุด และเพื่อจะเกิดประโยชน์ทางฝ่ายจิตวิญญาณ จุดมุ่งหมายของการไถ่นั้นไม่ใช่เพียงเพื่อขจัดบาปออกไป แต่เพื่อนำของประทานฝ่ายจิตวิญญาณที่สูญหายไปเพราะอำนาจของบาปกลับคืนมายังมนุษย์อีกครั้งหนึ่ง เงินทองนั้นนำติดตัวไปสู่ชีวิตหน้าไม่ได้ ที่นั่นไม่จำเป็นต้องใช้ แต่การประพฤติดีที่กระทำเพื่อนำวิญญาณทั้งหลายมาหาพระคริสต์จะติดตามเราไปยังพระราชวังแห่งสวรรค์ แต่ผู้ที่ใช้ของประทานของพระเจ้าอย่างเห็นแก่ตัวเพื่อตนเองนั้น ปล่อยเพื่อนมนุษย์ผู้ขัดสนทิ้งไว้โดยไม่ยอมช่วยเหลือและไม่ทำอะไรเพื่อช่วยให้พระราชกิจของพระเจ้าในโลกนี้ก้าวหน้าไป คนเช่นนี้ทำให้พระผู้สร้างของเขาได้รับการหลู่พระเกียรติ ชื่อของเขาจะถูกบันทึกลงในหนังสือในสวรรค์ฐานเป็นผู้ฉ้อโกงพระเจ้า {COL 266.2}

The rich man had all that money could procure, but he did not possess the riches that would have kept his account right with God. He had lived as if all that he possessed were his own. He had neglected the call of God and the claims of the suffering poor. But at length there comes a call which he cannot neglect. By a power which he cannot question or resist he is commanded to quit the premises of which he is no longer steward. The once-rich man is reduced to hopeless poverty. The robe of Christ's righteousness, woven in the loom of heaven, can never cover him. He who once wore the richest purple, the finest linen, is reduced to nakedness. His probation is ended. He brought nothing into the world, and he can take nothing out of it. {COL 267.1}

เศรษฐีมีทุกสิ่งที่เงินทองซื้อได้ แต่เขาไม่ได้ครอบครองทรัพย์สินที่มีบัญชีถูกต้องกับของพระเจ้า เขาใช้ชีวิตราวกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาครอบครองอยู่เป็นของเขาเอง เขาละเลยคำเรียกร้องของพระเจ้าและคำเรียกร้องของคนขัดสนที่ตกทุกข์ได้ยาก แต่ในที่สุดคำเรียกร้องที่เขาเพิกเฉยไม่ได้ก็มาถึง โดยอำนาจซึ่งเขาสงสัยหรือขัดขืนไม่ได้ เขารับคำสั่งให้ยุติหน้าที่ เขาจึงไม่ได้ทำหน้าที่ผู้อารักขาอีกต่อไป ชายผู้ซึ่งเคยเป็นคนมั่งมีก็กลับกลายเป็นคนยากจนที่หมดหวัง อาภรณ์แห่งความชอบธรรมของพระคริสต์ที่ทอจากกี่ในสวรรค์ห่อหุ้มเขาไม่ได้ เขาผู้เคยสวมเสื้อสีม่วงที่ร่ำรวย ทอจากผ้าเนื้อดีที่สุดต้องกลับเปลือยเปล่า ประตูแห่งพระกรุณาถูกปิดลง เขาไม่ได้นำสิ่งใดเข้ามาในโลกและเขาก็นำสิ่งใดออกไปจากโลกไม่ได้เช่นกัน {COL 267.1}

Christ lifted the curtain and presented this picture before priests and rulers, scribes and Pharisees. Look at it, you who are rich in this world's goods and are not rich toward God. Will you not contemplate this scene? That which is highly esteemed among men is abhorrent in the sight of God. Christ asks, "What shall it profit a man, if he shall gain the whole world, and lose his own soul? or what shall a man give in exchange for his soul?" Mark 8:36, 37. {COL 267.2}

พระคริสต์ทรงยกม่านที่ปิดบังขึ้น และแสดงภาพเหล่านี้ให้ปรากฏต่อหน้าพวกปุโรหิตและผู้ปกครองรวมถึงพวกธรรมจารย์และพวกฟาริสีเพื่อจะบอกว่า จงดูสิเจ้าเป็นพวกผู้มั่งมีในทรัพย์สมบัติของโลกนี้ แต่ไม่ได้มั่งมีในพระเจ้า เจ้าจะไม่ใคร่ครวญถึงภาพเหล่านี้หรือ สิ่งซึ่งเป็นที่ชื่นชมสูงสุดในสายตาของมนุษย์กลับเป็นที่เกลียดชังในสายพระเนตรของพระเจ้า พระคริสต์ตรัสถามว่า “เพราะเขาจะได้ประโยชน์อะไรถ้าได้สิ่งของสิ้นทั้งโลก แต่ต้องเสียชีวิตของตน คนนั้นจะเอาอะไรไปแลกชีวิตของตนกลับคืนมา” มาระโก 8:36, 37 {COL 267.2}

Application to the Jewish Nation When Christ gave the parable of the rich man and Lazarus, there were many in the Jewish nation in the pitiable condition of the rich man, using the Lord's goods for selfish gratification, preparing themselves to hear the sentence, "Thou art weighed in the balances, and art found wanting." Daniel 5:27. The rich man was favored with every temporal and spiritual blessing, but he refused to cooperate with God in the use of these blessings. Thus it was with the Jewish nation. The Lord had made the Jews the depositaries of sacred truth. He had appointed them stewards of His grace. He had given them every spiritual and temporal advantage, and He called upon them to impart these blessings. Special instruction had been given them in regard to their treatment of their brethren who had fallen into decay, of the stranger within their gates, and of the poor among them. They were not to seek to gain everything for their own advantage, but were to remember those in need and share with them. And God promised to bless them in accordance with their deeds of love and mercy. But like the rich man, they put forth no helping hand to relieve the temporal or spiritual necessities of suffering humanity. Filled with pride, they regarded themselves as the chosen and favored people of God; yet they did not serve or worship God. They put their dependence in the fact that they were children of Abraham. "We be Abraham's seed," they said proudly. (John 8:33.) When the crisis came, it was revealed that they had divorced themselves from God, and had placed their trust in Abraham, as if he were God. {COL 267.3}

การประยุกต์นำมาใช้กับชนชาติยิว เมื่อพระคริสต์ประทานอุปมาเรื่องเศรษฐีกับลาซารัส มีหลายคนในหมู่ชาวยิวตกอยู่ในสภาพอันน่าสมเพช กล่าวคือตัวเศรษฐีใช้ทรัพย์สินของพระเจ้าเพื่อสนองตัณหาอันเห็นแก่ตัวของเขาเอง และเตรียมตัวเองเพื่อฟังคำพิพากษาที่กล่าวว่า “ฝ่าพระบาทได้ถูกชั่งในตราชู ทรงเห็นว่ายังขาดอยู่” ดาเนียล 5:27 เศรษฐีคนนี้ได้รับความโปรดปราน เพรียบพร้อมไปด้วยพระพรทั้งทางร่างกาย และจิตวิญญาณแต่เขาปฏิเสธที่จะร่วมมือกับพระเจ้าในการใช้พระพรเหล่านั้น เช่นเดียวกับชนชาวยิว พระยาห์เวห์ทรงให้ชนชาติยิวเป็นผู้รับความจริงอันศักดิ์สิทธิ์ พระองค์ทรงมอบหมายให้พวกเขาเป็นผู้ดูแลพระคุณของพระองค์ พระองค์ประทานข้อได้เปรียบทางฝ่ายจิตวิญญาณและทางฝ่ายโลกนี้ให้กับพวกเขา และตรัสสั่งให้พวกเขาแบ่งปันพรเหล่านี้ออกไป พระองค์ประทานพระบัญชาพิเศษให้แก่พวกเขาในเรื่องการปฏิบัติต่อพี่น้องของตนที่เลวทราม ช่วยเหลือคนแปลกหน้าที่อาศัยอยู่ภายในประตูเมืองและผู้ยากไร้ในหมู่พวกตน พวกเขาไม่ควรจะเอาแต่แสวงหาสมบัติเพื่อตนเอง แต่ควรคิดถึงผู้ที่ขัดสนและแบ่งปันให้กับพวกเขา และพระเจ้ายังทรงสัญญาว่าจะประทานพระพรให้กับพวกเขาตามการประพฤติที่กระทำด้วยความรักและความเมตตา แต่เช่นเดียวกับเศรษฐีผู้นี้ที่ไม่ได้ยื่นมือไปช่วยบรรเทาความต้องการฝ่ายโลกและฝ่ายจิตวิญญาณของเพื่อนมนุษย์ที่กำลังทนทุกข์ทรมานอยู่ พวกเขาเต็มไปด้วยความหยิ่งยโสและถือว่าเป็นผู้ถูกเลือกสรรและเป็นหมู่ชนผู้เป็นที่พระเจ้าทรงโปรดปราน ถึงกระนั้นก็ตามพวกเขาก็ไม่ได้รับใช้หรือนมัสการพระเจ้า พวกเขาวางใจความจริงที่สอนว่าเขาเป็นเชื้อสายของอับราฮัม พวกเขากล่าวด้วยความภาคภูมิใจว่า “เราสืบเชื้อสายมาจากอับราฮัม” ยอห์น 8:33 เมื่อวิกฤตมาถึง จะเห็นว่าพวกเขาแยกตัวเองออกจากพระเจ้าและมอบความไว้วางใจไว้กับอับราฮัมราวกับว่าเป็นพระเจ้า {COL 267.3}

Christ longed to let light shine into the darkened minds of the Jewish people. He said to them, "If ye were Abraham's children, ye would do the works of Abraham. But now ye seek to kill Me, a man that hath told you the truth, which I have heard of God. This did not Abraham." John 8:39, 40. {COL 268.1}

พระคริสต์ทรงปรารถนาให้แสงสว่างส่องไปยังความมืดมนของชาวยิว พระองค์ตรัสกับเขาว่า “ถ้าพวกท่านเป็นลูกของอับราฮัมแล้ว ท่านก็จะทำในสิ่งที่อับราฮัมทำ แต่เดี๋ยวนี้ท่านหาโอกาสฆ่าเราซึ่งเป็นผู้บอกท่านถึงสัจจะที่เราได้ยินมาจากพระเจ้า อับราฮัมไม่ได้ทำอย่างนี้” ยอห์น 8:39,40 {COL 268.1}

Christ recognized no virtue in lineage. He taught that spiritual connection supersedes all natural connection. The Jews claimed to have descended from Abraham; but by failing to do the works of Abraham, they proved that they were not his true children. Only those who prove themselves to be spiritually in harmony with Abraham by obeying the voice of God, are reckoned as of true descent. Although the beggar belonged to the class looked upon by men as inferior, Christ recognized him as one whom Abraham would take into the very closest friendship. {COL 268.2}

พระคริสต์ไม่ได้นับความดีที่สืบเนื่องมาทางสายเลือด พระองค์ทรงสั่งสอนว่าความผูกพันฝ่ายจิตวิญญาณอยู่เหนือความผูกพันทางธรรมชาติ ชาวยิวอ้างว่าเป็นผู้สืบเชื้อสายมาจากอับราฮัม แต่กลับไม่ได้ปฏิบัติตามแบบอย่างของอับราฮัม พวกเขาได้พิสูจน์ให้เห็นว่าไม่ใช่ลูกหลานที่แท้จริงของท่าน คนที่สามารถพิสูจน์ตนเองว่ามีจิตวิญญาณที่สอดคล้องกับของอับราฮัม โดยการยอมฟังพระสุรเสียงของพระเจ้าเท่านั้น จึงจะนับว่าเป็นเชื้อสายที่แท้จริงของท่าน แม้ว่าคนขอทานนั้นจะเป็นชนชั้นที่คนทั่วไปถือว่าต่ำต้อย แต่พระคริสต์ทรงถือว่าพวกเขาเป็นหนึ่งในจำนวนคนที่อับราฮัมจะยอมรับให้มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดที่สุด {COL 268.2}

The rich man though surrounded with all the luxuries of life was so ignorant that he put Abraham where God should have been. If he had appreciated his exalted privileges and had allowed God's Spirit to mold his mind and heart, he would have had an altogether different position. So with the nation he represented. If they had responded to the divine call, their future would have been wholly different. They would have shown true spiritual discernment. They had means which God would have increased, making it sufficient to bless and enlighten the whole world. But they had so far separated from the Lord's arrangement that their whole life was perverted. They failed to use their gifts as God's stewards in accordance with truth and righteousness. Eternity was not brought into their reckoning, and the result of their unfaithfulness was ruin to the whole nation. {COL 269.1}

แม้เศรษฐีผู้นั้นจะถูกห้อมล้อมด้วยความฟุ่มเฟือยของชีวิต แต่เขาด้อยความรู้จนกระทั่งจัดให้อับราฮัมอยู่ในที่ที่พระเจ้าควรจะอยู่ ถ้าเขาเห็นคุณค่าของสิทธิพิเศษต่างๆ ของเขาและยอมให้พระวิญญาณของพระเจ้าเข้ามาปั้นแต่งความคิดและจิตใจของเขาแล้ว เขาก็คงจะอยู่ในฐานะที่เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง และก็เช่นเดียวกับประเทศที่ชายนี้เป็นตัวแทน ถ้าพวกเขาตอบสนองคำเรียกร้องของพระเจ้า อนาคตของพวกเขาก็คงจะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง พวกเขาคงจะได้รับการเปิดเผยความเข้าใจฝ่ายจิตวิญญาณที่แท้จริง พวกเขาได้รับปัจจัยซึ่งพระเจ้าทรงสามารถจะเพิ่มเติมให้จนเพียงพอที่จะเป็นท่อพระพรและแสงสว่างให้แก่ชาวโลกทั้งมวล แต่พวกเขาปลีกตัวออกไปไกลมากจากแผนการของพระเจ้าจนกระทั่งชีวิตทั้งหมดของพวกเขาหันเหไปในทางผิด พวกเขาล้มเหลวในฐานะผู้อารักขาของพระเจ้าในการใช้ของประทานของพระองค์ให้เป็นไปตามความจริงและความชอบธรรม สิ่งอันเป็นนิรันดร์ไม่ได้เข้ามาในความนึกคิดของพวกเขา และผลจากความไม่ซื่อสัตย์ของพวกเขาก็คือความพินาศของประเทศชาติ {COL 269.1}

Christ knew that at the destruction of Jerusalem the Jews would remember His warning. And it was so. When calamity came upon Jerusalem, when starvation and suffering of every kind came upon the people, they remembered these words of Christ and understood the parable. They had brought their suffering upon themselves by their neglect to let their God-given light shine forth to the world. {COL 269.2}

พระคริสต์ทรงทราบดีว่าเมื่อกรุงเยรูซาเล็มถูกทำลาย ชาวยิวก็จะระลึกถึงคำเตือนของพระองค์ และก็เป็นเช่นนั้นจริง เมื่อหายนะมาถึงกรุงเยรูซาเล็ม เมื่อการกันดารอาหารและความทุกข์ยากทุกอย่างเกิดขึ้นกับประชาชน พวกเขาระลึกถึงถ้อยคำของพระคริสต์และเข้าใจถึงอุปมานั้น พวกเขานำความทุกข์ยากมาสู่ตนเองโดยไม่เอาใจใส่ในแสงสว่างซึ่งพระเจ้าประทานให้ส่องออกไปทั่วโลก {COL 269.2}

In the Last Days The closing scenes of this earth's history are portrayed in the closing of the rich man's history. The rich man claimed to be a son of Abraham, but he was separated from Abraham by an impassable gulf--a character wrongly developed. Abraham served God, following His word in faith and obedience. But the rich man was unmindful of God and of the needs of suffering humanity. The great gulf fixed between him and Abraham was the gulf of disobedience. There are many today who are following the same course. Though church members, they are unconverted. They may take part in the church service, they may chant the psalm, "As the hart panteth after the water brooks, so panteth my soul after Thee, O God" (Psalm 42:1); but they testify to a falsehood. They are no more righteous in God's sight than is the veriest sinner. The soul that longs after the excitement of worldly pleasure, the mind that is full of love for display, cannot serve God. Like the rich man in the parable, such a one has no inclination to war against the lust of the flesh. He longs to indulge appetite. He chooses the atmosphere of sin. He is suddenly snatched away by death, and he goes down to the grave with the character formed during his lifetime in copartnership with Satanic agencies. In the grave he has no power to choose anything, be it good or evil; for in the day when a man dies, his thoughts perish. (Psalm 146:4; Ecclesiastes 9:5, 6.) {COL 269.3}

ในวาระสุดท้าย ฉากสุดท้ายแห่งประวัติศาสตร์ของโลกนี้เปิดเผยให้เห็นจากบั้นปลายชีวิตของเศรษฐีผู้นี้ ชายมั่งมีอ้างว่าตนเป็นบุตรของอับราฮัม แต่ถูกแยกออกจากอับราฮัมด้วยเหวลึกที่ข้ามไม่ได้ซึ่งขวางกั้นอยู่ นั่นคืออุปนิสัยแบบผิดๆ ที่สั่งสมมาตลอด อับราฮัมรับใช้พระเจ้า ประพฤติตามพระวจนะของพระองค์ด้วยความเชื่อและความเชื่อฟัง แต่เศรษฐีผู้นี้ไม่ได้ใส่ใจถึงพระเจ้าและความต้องการของมนุษย์ผู้ทุกข์เวทนา เหวใหญ่ที่กั้นกลางระหว่างเขากับอับราฮัมคือหุบเหวแห่งความไม่เชื่อฟัง มีผู้คนมากมายในทุกวันนี้ที่ประพฤติอย่างเดียวกัน แม้ว่าจะเป็นสมาชิกคริสตจักรแต่พวกเขาไม่ได้กลับใจใหม่ พวกเขาอาจเข้าร่วมในการนมัสการที่โบสถ์ พวกเขาอาจจะท่องบทสดุดีว่า “กวางกระเสือกกระสนหาธารน้ำฉันใด ข้าแต่พระเจ้า จิตใจข้าพระองค์ก็กระเสือกกระสนหาพระองค์ฉันนั้น” สดุดี 42:1 แต่เขาเป็นหลักฐานของความเท็จ ในสายพระเนตรของพระเจ้าพวกเขาไม่ได้เป็นคนชอบธรรมมากไปกว่าคนบาปที่ชั่วร้ายที่สุด จิตวิญญาณที่เฝ้าติดตามความตื่นเต้นสนุกสนานของโลกนี้ ความคิดที่เต็มไปด้วยการชอบอวดตัวไม่สามารถรับใช้พระเจ้าได้ เช่นเดียวกับเศรษฐีที่กล่าวในอุปมา คนแบบนี้ไม่ได้มีความโน้มเอียงที่จะต่อสู้กับตัณหาฝ่ายเนื้อหนัง พวกเขาปรารถนาที่จะตามใจตนเองในเรื่องความอยากอาหาร พวกเขาเลือกบรรยากาศแห่งบาป พวกเขาถูกความตายเอาตัวไปอย่างทันทีทันใดและลงไปยังหลุมศพพร้อมกับอุปนิสัยที่พัฒนาขึ้นในขณะที่มีชีวิตด้วยการเป็นหุ้นส่วนกับตัวแทนของซาตาน ในหลุมศพนั้นพวกเขาหมดอำนาจที่จะเลือกสิ่งใดไม่ว่าจะดีหรือชั่ว เพราะในวันที่มนุษย์ตายความนึกคิดของเขาก็หมดสิ้นไปด้วย สดุดี 146:4 ปัญญาจารย์ 9:5, 6 {COL 269.3}

When the voice of God awakes the dead, he will come from the grave with the same appetites and passions, the same likes and dislikes, that he cherished when living. God works no miracle to re-create a man who would not be re-created when he was granted every opportunity and provided with every facility. During his lifetime he took no delight in God, nor found pleasure in His service. His character is not in harmony with God, and he could not be happy in the heavenly family. {COL 270.1}

เมื่อพระสุรเสียงของพระเจ้าปลุกคนตายให้เป็นขึ้นจากตาย เขาจะขึ้นมาจากหลุมศพนั้นด้วยความปรารถนาและความอยากเช่นเดิม มีความชอบและไม่ชอบเหมือนเดิม เหมือนขณะเมื่อเขายังมีชีวิตอยู่ พระเจ้าไม่ทรงทำการอัศจรรย์เพื่อสร้างเขาให้เป็นคนใหม่โดยที่เขาไม่ยอมเปลี่ยนเป็นคนใหม่ขณะที่เขาได้รับโอกาสและสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ ที่จะทำเช่นนั้นในขณะที่ยังมีชีวิตอยู่ เขาหามีความยินดีในพระเจ้าหรือพบความชื่นชมในการรับใช้พระองค์ไม่ อุปนิสัยของเขาไม่ได้เป็นไปตามแบบอย่างของพระเจ้าและเขาไม่มีความสุขในครอบครัวของชาวสวรรค์ {COL 270.1}

Today there is a class in our world who are self-righteous. They are not gluttons, they are not drunkards, they are not infidels; but they desire to live for themselves, not for God. He is not in their thoughts; therefore they are classed with unbelievers. Were it possible for them to enter the gates of the city of God, they could have no right to the tree of life, for when God's commandments were laid before them with all their binding claims they said, No. They have not served God here; therefore they would not serve Him hereafter. They could not live in His presence, and they would feel that any place was preferable to heaven. {COL 270.2}

ทุกวันนี้ มีคนในโลกที่ถือว่าตนเป็นผู้ชอบธรรมด้วยตนเอง เขาไม่ได้เป็นคนกินเติบ เขาไม่ได้เป็นคนขี้เมา เขาไม่ได้เป็นคนทุจริต แต่เขาปรารถนาที่จะดำเนินชีวิตเพื่อตนเองไม่ใช่เพื่อพระเจ้า พระองค์ไม่ได้อยู่ในความคิดคำนึงของเขาเพราะฉะนั้นจึงจัดพวกเขาอยู่ในกลุ่มผู้ไม่เชื่อ ถ้าแม้พวกเขาจะเข้าไปในประตูเมืองของพระเจ้าได้ พวกเขาก็จะไม่มีสิทธิ์ในต้นไม้แห่งชีวิต เพราะเมื่อพระบัญญัติของพระเจ้าซึ่งมีข้อผูกพันต่างๆ ได้ถูกวางตรงหน้า พวกเขากลับตอบปฏิเสธ พวกเขาไม่ได้รับใช้พระเจ้าในโลกนี้ เหตุฉะนั้นในสวรรค์พวกเขาก็จะไม่รับใช้พระองค์เหมือนกัน พวกเขาอาศัยอยู่เบื้องพระพักตร์ของพระเจ้าไม่ได้ และจะรู้สึกว่าขอไปอยู่ที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่แผ่นดินสวรรค์{COL 270.2}

To learn of Christ means to receive His grace, which is His character. But those who do not appreciate and utilize the precious opportunities and sacred influences granted them on earth, are not fitted to take part in the pure devotion of heaven. Their characters are not molded according to the divine similitude. By their own neglect they have formed a chasm which nothing can bridge. Between them and the righteous there is a great gulf fixed. {COL 271.1}

การเรียนรู้จักพระคริสต์หมายถึงการยอมรับพระคุณของพระองค์ ซึ่งก็คือพระลักษณะนิสัยของพระองค์ แต่สำหรับผู้ที่ไม่เห็นคุณค่าและไม่ใช้โอกาสรวมทั้งอิทธิพลอันศักดิ์สิทธิ์ที่ได้ประทานให้ในโลกนี้ให้เกิดประโยชน์ เขาก็ไม่สมควรที่จะมีส่วนร่วมในการอุทิศอันบริสุทธิ์ในสวรรค์ อุปนิสัยของเขาไม่ได้ถูกปั้นให้คล้ายคลึงกับของสวรรค์เพราะการเพิกเฉยไม่เอาใจใส่ของเขาเองทำให้เกิดเหวลึกซึ่งไม่มีสิ่งใดสามารถเชื่อมต่อได้ระหว่างตัวเขากับผู้ชอบธรรมเหล่านั้น {COL 271.1}