Among the Jews the question, "Who is my neighbour?" caused endless dispute. They had no doubt as to the heathen and the Samaritans. These were strangers and enemies. But where should the distinction be made among the people of their own nation and among the different classes of society? Whom should the priest, the rabbi, the elder, regard as neighbor? They spent their lives in a round of ceremonies to make themselves pure. Contact with the ignorant and careless multitude, they taught, would cause defilement that would require wearisome effort to remove. Were they to regard the "unclean" as neighbors? {COL 376.1}

ในหมู่ชาวยิว คำถามที่ว่า “ใครเป็นเพื่อนบ้านของข้าพเจ้า” ลูกา 10:29 ทำให้เกิดการถกเถียงกันอย่างไม่มีที่สิ้นสุด พวกเขาไม่สงสัยในเรื่องที่พูดถึงคนต่างชาติและชาวสะมาเรีย คนเหล่านี้เป็นคนแปลกหน้าและเป็นศัตรู แต่เส้นแบ่งเขตระหว่างคนชาติเดียวกันและระหว่างคนแต่ละชนชั้นของสังคมอยู่ที่ไหน พวกปุโรหิต รับบี ผู้อาวุโส ควรถือว่าใครเป็นเพื่อนบ้าน พวกเขาใช้เวลาตลอดชีวิตวนเวียนอยู่กับพิธีกรรมที่จะทำให้ตนเองเป็นคนบริสุทธิ์ พวกเขาสอนว่าการแตะต้องฝูงชนที่โง่เขลาและเลินเล่อ จะทำให้เป็นมลทินซึ่งจะต้องใช้ความพยายามอย่างเหน็ดเหนื่อยจึงจะขจัดมลทินนั้นไปได้ พวกเขาควรจะถือว่าคน “มลทิน” เป็นเพื่อนบ้านอย่างนั้นหรือ {COL 376.1}

This question Christ answered in the parable of the good Samaritan. He showed that our neighbor does not mean merely one of the church or faith to which we belong. It has no reference to race, color, or class distinction. Our neighbor is every person who needs our help. Our neighbor is every soul who is wounded and bruised by the adversary. Our neighbor is every one who is the property of God. {COL 376.2}

คำถามนี้พระคริสต์ทรงตอบด้วยอุปมาเรื่องชาวสะมาเรีย พระองค์ทรงชี้ให้เห็นว่าเพื่อนบ้านของเราไมได้หมายถึงคริสตจักรหรือความเชื่ออย่างเดียวกันที่เรามีส่วนเกี่ยวข้องด้วย ไม่ได้มีการอ้างถึงความแตกต่างในเผ่าพันธุ์ สีผิวหรือชนชั้น เพื่อนบ้านของเราคือทุกคนที่ต้องการความช่วยเหลือจากเรา เพื่อนบ้านของเราคือจิตวิญญาณทุกดวงที่บาดเจ็บและฟกช้ำจากการกระทำของศัตรู เพื่อนบ้านของเราคือทุกคนที่เป็นสมบัติของพระเจ้า {COL 376.2}

The parable of the good Samaritan was called forth by a question put to Christ by a doctor of the law. As the Saviour was teaching, "a certain lawyer stood up, and tempted Him, saying, Master, what shall I do to inherit eternal life?" The Pharisees had suggested this question to the lawyer in the hope that they might entrap Christ in His words, and they listened eagerly for His answer. But the Saviour entered into no controversy. He required the answer from the questioner himself. "What is written in the law?" He asked, "How readest thou?" The Jews still accused Jesus of lightly regarding the law given from Sinai, but He turned the question of salvation upon the keeping of God's commandments. {COL 377.1}

อุปมาเรื่องชาวสะมาเรียผู้ใจดีเป็นคำตอบของคำถามที่ผู้เชี่ยวชาญทางบัญญัติทูลถามพระคริสต์ ขณะที่พระผู้ช่วยกำลังสั่งสอนอยู่ “มีผู้เชี่ยวชาญบัญญัติคนหนึ่งยืนขึ้นทดลองพระองค์ ทูลถามว่า ท่านอาจารย์ ข้าพเจ้าจะต้องทำอะไรเพื่อจะได้รับชีวิตนิรันดร์” ลูกา 10:25 พวกฟาริสีเสนอแนะคำถามนี้แก่นักกฎหมายคนนี้ โดยหวังที่จะให้พระคริสต์ติดกับดักในคำพูดของตนเองและพวกเขารอคอยคำตอบด้วยใจจดจ่อแต่พระผู้ช่วยให้รอดไม่ก้าวเข้าสู่ความขัดแย้ง พระองค์ทรงต้องการคำตอบจากตัวผู้ถามเองโดยถามว่า “ในธรรมบัญญัติเขียนว่าอย่างไร ท่านอ่านแล้วเข้าใจอย่างไร” ลูกา 10:26 ชาวยิวยังคงกล่าวหาพระเยซูว่าไม่ได้นับถือบัญญัติที่ประทานให้จากภูเขาซีนาย แต่พระองค์ก็หันเหปัญหาเรื่องความรอดไปสู่เรื่องการถือรักษาพระบัญญัติของพระเจ้า {COL 377.1}

The lawyer said, "Thou shalt love the Lord thy God with all thy heart, and with all thy soul, and with all thy strength, and with all thy mind; and thy neighbour as thyself." "Thou hast answered right," Christ said; "this do, and thou shalt live." {COL 377.2}

นักกฎหมายคนนั้นจึงตอบว่า “พวกท่านจงรักองค์พระผู้เป็นเจ้าผู้เป็นพระเจ้าของท่านด้วยสุดใจของท่าน ด้วยสุดจิตของท่าน ด้วยสุดกำลังของท่าน และด้วยสุดความคิดของท่าน และจงรักเพื่อนบ้านเหมือนรักตนเอง” พระคริสต์ตรัสว่า “ท่านตอบถูกแล้ว จงไปทำอย่างนั้นแล้วจะได้ชีวิต” ลูกา 10:27, 28 {COL 377.2}

The lawyer was not satisfied with the position and works of the Pharisees. He had been studying the scriptures with a desire to learn their real meaning. He had a vital interest in the matter, and he asked in sincerity, "What shall I do?" In his answer as to the requirements of the law, he passed by all the mass of ceremonial and ritualistic precepts. For these he claimed no value, but presented the two great principles on which hang all the law and the prophets. The Saviour's commendation of this answer placed Him on vantage ground with the rabbis. They could not condemn Him for sanctioning that which had been advanced by an expositor of the law. {COL 377.3}

นักกฎหมายผู้นี้ไม่พอใจกับตำแหน่งและการทำงานของพวกฟาริสี เขาศึกษาพระคัมภีร์ด้วยความอยากรู้ความหมายที่แท้จริง เขามีความสนใจในเรื่องนี้เป็นอย่างสูงและเขาทูลขึ้นด้วยความจริงใจว่า “ข้าพเจ้าจะต้องทำอะไร” ในคำตอบของเขาอันเกี่ยวเนื่องกับเงื่อนไขของพระบัญญัตินั้น เขาก้าวข้ามกฎบัญญัติต่างๆ ของแบบแผนและพิธีกรรม เขาถือว่าสิ่งเหล่านี้ไม่มีคุณค่า แต่ได้เสนอหลักการอันยิ่งใหญ่สองประการซึ่งเป็นพื้นฐานของพระบัญญัติและคำสอนของผู้เผยพระวจนะ คำชมเชยของพระผู้ช่วยสำหรับคำถามนี้ทำให้พระองค์เป็นฝ่ายได้เปรียบพวกรับบี พวกเขาไม่อาจตำหนิพระองค์ในเรื่องของการกล่าวโทษกฎบัญญัติซึ่งนักตีความหมายพระบัญญัติคิดค้นออกมา {COL 377.3}

"This do, and thou shalt live," Christ said. In His teaching He ever presented the law as a divine unity, showing that it is impossible to keep one precept and break another; for the same principle runs through all. Man's destiny will be determined by his obedience to the whole law. {COL 377.4}

พระคริสต์ตรัสว่า “จงไปทำอย่างนั้นแล้วจะได้ชีวิต” ในการสั่งสอนของพระองค์ พระคริสต์ทรงกล่าวอยู่เสมอว่าพระบัญญัตินั้นเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันกับความเป็นพระเจ้า ทรงแสดงให้เห็นว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะรักษาบัญญัติข้อหนึ่งแต่ทำผิดอีกข้อหนึ่ง เพราะบัญญัติทุกข้อมีหลักการเดียวกัน ชะตากรรมของมนุษย์ถูกตัดสินจากการที่เขามีความเชื่อฟังและปฏิบัติตามบัญญัติทั้งหมดของพระเจ้า {COL 377.4}

Christ knew that no one could obey the law in his own strength. He desired to lead the lawyer to clearer and more critical research that he might find the truth. Only by accepting the virtue and grace of Christ can we keep the law. Belief in the propitiation for sin enables fallen man to love God with his whole heart and his neighbor as himself. {COL 378.1}

พระคริสต์ทรงทราบดีว่าไม่มีผู้ใดปฏิบัติตามพระบัญญัติของพระเจ้าด้วยกำลังของตนเองได้ พระองค์ทรงมีความปรารถนาที่จะนำนักกฎหมายผู้นี้ค้นให้เห็นอย่างชัดเจนและเอาจริงเอาจังเพื่อเขาจะพบความจริง เราจะรักษาพระบัญญัติได้โดยการยอมรับความดีงามและพระคุณของพระคริสต์เท่านั้น ความเชื่อในเรื่องเครื่องบูชาลบบาปทำให้มนุษย์ที่ล้มลงในบาปสามารถรักพระเจ้าด้วยสุดจิตสุดใจและรักเพื่อนบ้านเหมือนรักตนเอง {COL 378.1}

The lawyer knew that he had kept neither the first four nor the last six commandments. He was convicted under Christ's searching words, but instead of confessing his sin he tried to excuse it. Rather than acknowledge the truth, he endeavored to show how difficult of fulfillment the commandment is. Thus he hoped both to parry conviction and to vindicate himself in the eyes of the people. The Saviour's words had shown that his question was needless, since he was able to answer it himself. Yet he put another question, saying, "Who is my neighbour?" {COL 378.2}

นักกฎหมายคนนี้รู้ดีว่าเขาไม่ได้รักษาไม่ว่าจะเป็นพระบัญญัติสี่ข้อแรกหรือหกข้อหลัง เขาถูกตัดสินด้วยพระดำรัสที่พินิจพิเคราะห์ของพระคริสต์ แต่แทนที่เขาจะสารภาพบาปของตนเอง เขากลับพยายามหาข้อแก้ตัว แทนที่เขาจะยอมรับความจริง เขากลับพยายามแสดงให้เห็นว่าการที่จะปฏิบัติตามพระบัญญัตินั้นยากเพียงใด ดังนั้นเขาทั้งหวังที่จะหลบจากการถูกตัดสินลงโทษและพิสูจน์ตัวเองในสายตาของคนทั้งปวง พระดำรัสของพระผู้ช่วยให้รอดแสดงให้เห็นว่าไม่จำเป็นต้องถามเช่นนี้ในเมื่อเขาสามารถตอบคำถามด้วยตัวเองอยู่แล้ว ถึงกระนั้นเขาก็เพิ่มคำถามอีกข้อหนึ่งว่า “ใครเป็นเพื่อนบ้านของข้าพเจ้า” ลูกา 10:29 {COL 378.2}

Again Christ refused to be drawn into controversy. He answered the question by relating an incident, the memory of which was fresh in the minds of His hearers. "A certain man," He said, "went down from Jerusalem to Jericho, and fell among thieves, which stripped him of his raiment, and wounded him, and departed, leaving him half dead." {COL 379.1}

อีกครั้งหนึ่ง พระคริสต์ทรงปฏิเสธที่จะเข้าสู่การโต้แย้ง พระองค์ทรงตอบคำถามด้วยการเล่าเหตุการณ์ซึ่งเป็นภาพเหตุการณ์ที่ยังอยู่ในความทรงจำของผู้ฟัง พระองค์ตรัสว่า “มีชายคนหนึ่งลงจากกรุงเยรูซาเล็ม ไปยังเมืองเยรีโคและเขาถูกพวกโจรปล้น พวกโจรแย่งชิงเสื้อผ้าของเขา ทุบตีเขา แล้วทิ้งเขาไว้ในสภาพที่เกือบจะตายแล้ว” ลูกา 10:30 {COL 379.1}

In journeying from Jerusalem to Jericho, the traveler had to pass through a portion of the wilderness of Judea. The road led down a wild, rocky ravine, which was infested with robbers, and was often the scene of violence. It was here that the traveler was attacked, stripped of all that was valuable, and left half dead by the wayside. As he lay thus, a priest came that way; he saw the man lying wounded and bruised, weltering in his own blood; but he left him without rendering any assistance. He "passed by on the other side." Then a Levite appeared. Curious to know what had happened, he stopped and looked at the sufferer. He was convicted of what he ought to do, but it was not an agreeable duty. He wished that he had not come that way so that he would not have seen the wounded man. He persuaded himself that the case was no concern of his, and he too "passed by on the other side." {COL 379.2}

ในการเดินทางจากกรุงเยรูซาเล็มไปยังเมืองเยรีโค นักเดินทางจะต้องเดินผ่านป่ากันดารของยูเดีย ถนนนำไปสู่หุบเขาลึกอันแห้งแล้ง เต็มไปด้วยโขดหินซึ่งรายล้อมไปด้วยโจรผู้ร้าย และบ่อยครั้งจะมีภาพความรุนแรงของการปล้นให้เห็นอยู่เสมอ ณ สถานที่นี้เองที่นักเดินทางผู้นี้ถูกโจมตี ถูกปลดของมีค่าทุกอย่างและถูกปล่อยทิ้งไว้ในสภาพปางตายอยู่ข้างทาง ขณะที่เขานอนอยู่ข้างทางนั้น มีปุโรหิตคนหนึ่งเดินทางผ่านมา และเห็นคนนั้นบาดเจ็บและฟกซ้ำ นอนจมกองเลือด แต่ปุโรหิตคนนั้นเดินจากไปโดยไม่ช่วยเหลือแต่ประการใด เขา “เดินเลยไปเสียอีกฟากหนึ่ง” ลูกา 10:31 จากนั้นมีเลวีคนหนึ่งเดินผ่านมา เขามีความอยากรู้อยากเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น จึงหยุดและมองดูชายที่นอนทรมานนั้น เขารู้ดีว่าควรจะทำอะไรแต่เขาเห็นว่ามันไม่ใช่หน้าที่ เขาได้แต่หวังว่าเขาไม่น่าเดินผ่านมาทางนี้เพื่อจะได้ไม่ต้องเห็นชายที่บาดเจ็บ เขาปลอบใจตนเองว่าเหตุการณ์เช่นนี้ไม่ใช่เรื่องของเขา “ก็เลยไปเสียอีกฟากหนึ่ง” เช่นเดียวกัน ลูกา 10:32 {COL 379.2}

But a Samaritan, traveling the same road, saw the sufferer, and he did the work that the others had refused to do. With gentleness and kindness he ministered to the wounded man. "When he saw him, he had compassion on him, and went to him, and bound up his wounds, pouring in oil and wine, and set him on his own beast, and brought him to an inn, and took care of him. And on the morrow when he departed, he took out two pence, and gave them to the host, and said unto him, Take care of him; and whatsoever thou spendest more, when I come again, I will repay thee." The priest and the Levite both professed piety, but the Samaritan showed that he was truly converted. It was no more agreeable for him to do the work than for the priest and the Levite, but in spirit and works he proved himself to be in harmony with God. {COL 379.3}

แต่ชาวสะมาเรียคนหนึ่งที่เดินทางมาทางนี้เห็นคนที่ตกทุกข์ได้ยาก เขาทำหน้าที่ที่คนอื่นปฏิเสธด้วยความอ่อนโยนและเมตตา เขาดูแลปฏิบัติคนบาดเจ็บ ครั้น “เห็นแล้วก็มีใจสงสาร จึงเข้าไปหาเขา เอาเหล้าองุ่นกับน้ำมันเทใส่บาดแผลและเอาผ้ามาพันให้ แล้วให้เขาขึ้นขี่สัตว์ของตนเองพามาถึงโรงแรม และดูแลรักษาพยาบาลเขา วันรุ่งขึ้นก่อนจะไป เขาเอาเงินสองเดนาริอันให้กับเจ้าของโรงแรมบอกว่า ช่วยรักษาเขาด้วย สำหรับเงินที่ต้องเสียเกินนี้จะใช้ให้เมื่อกลับมา” ลูกา 10:33-35 ทั้งปุโรหิตและคนเลวีต่างเคร่งครัดในศาสนา แต่ชาวสะมาเรียแสดงให้เห็นว่าเขากลับใจอย่างแท้จริง เขาไม่ได้เห็นด้วยที่จะทำหน้าที่มากไปกว่าปุโรหิตและคนเลวี แต่ในจิตใจและการกระทำนั้น เขาพิสูจน์ตนเองว่าเป็นหนึ่งเดียวกับของพระเจ้า {COL 379.3}

In giving this lesson, Christ presented the principles of the law in a direct, forcible way, showing His hearers that they had neglected to carry out these principles. His words were so definite and pointed that the listeners could find no opportunity to cavil. The lawyer found in the lesson nothing that he could criticize. His prejudice in regard to Christ was removed. But he had not overcome his national dislike sufficiently to give credit to the Samaritan by name. When Christ asked, "Which now of these three, thinkest thou, was neighbour unto him that fell among the thieves?" he answered, "He that showed mercy on him." {COL 380.1}

ในการสอนบทเรียนนี้ พระคริสต์ทรงนำเสนอหลักการของพระบัญญัติอย่างตรงไปตรงมาและหนักแน่น แสดงให้ผู้ฟังเห็นว่าพวกเขาละเลยที่จะปฏิบัติตามหลักการเหล่านี้ ถ้อยคำของพระองค์เจาะจงและเฉียบแหลมจนผู้ฟังจับผิดไม่ได้ นักกฎหมายคนนี้พบว่าในบทเรียนนี้ไม่มีสิ่งใดที่เขาจะติเตียนได้ อคติที่เขามีต่อพระคริสต์หายไป แต่เขาเอาชนะความรังเกียจในเชื้อชาติไม่ได้ เขาไม่ให้เกียรติแม้แต่จะเอ่ยคำว่าชาวสะมาเรีย เมื่อพระคริสต์ถามว่า “ท่านเห็นว่าในสามคนนั้น คนไหนถือได้ว่าเป็นเพื่อนบ้านของคนที่ถูกปล้น” เขาทูลตอบว่า “คือคนนั้นแหละที่แสดงความเมตตาต่อเขา” ลูกา 10:36-37 {COL 380.1}

"Then said Jesus unto him, Go, and do thou likewise." Show the same tender kindness to those in need. Thus you will give evidence that you keep the whole law. {COL 380.2}

“พระเยซูจึงตรัสกับเขาว่า ท่านจงไปทำเหมือนอย่างนั้น” ลูกา 10:37 จงเมตตาต่อผู้ที่ต้องการความช่วยเหลือ ด้วยการทำเช่นนี้เจ้ารักษาพระบัญญัติทั้งหมด {COL 380.2}

The great difference between the Jews and the Samaritans was a difference in religious belief, a question as to what constitutes true worship. The Pharisees would say nothing good of the Samaritans, but poured their bitterest curses upon them. So strong was the antipathy between the Jews and the Samaritans that to the Samaritan woman it seemed a strange thing for Christ to ask her for a drink. "How is it," she said, "that Thou, being a Jew, askest drink of me, which am a woman of Samaria?" "For," adds the evangelist, "the Jews have no dealings with the Samaritans." John 4:9. And when the Jews were so filled with murderous hatred against Christ that they rose up in the temple to stone Him, they could find no better words by which to express their hatred than, "Say we not well that Thou art a Samaritan, and hast a devil?" John 8:48. Yet the priest and Levite neglected the very work the Lord had enjoined on them, leaving a hated and despised Samaritan to minister to one of their own countrymen. {COL 380.3}

ความแตกต่างอันยิ่งใหญ่ระหว่างชาวยิวและชาวสะมาเรียคือความแตกต่างของความเชื่อทางศาสนา ปัญหาอยู่ที่ว่าอะไรเป็นส่วนของการนมัสการที่แท้จริง ฟาริสีจะไม่พูดถึงชาวสะมาเรียในทางที่ดี แต่จะแช่งสาปอย่างขมขื่นที่สุดใส่พวกเขา ความเป็นปรปักษ์ระหว่างชาวยิวและชาวสะมาเรียนั้นรุนแรงมาก จนหญิงสะมาเรียรู้สึกแปลกใจที่พระคริสต์ทรงขอน้ำดื่มจากเธอ เธอถามว่า “ทำไมท่านซึ่งเป็นคนยิวจึงมาขอน้ำดื่มจากดิฉันซึ่งเป็นชาวสะมาเรีย เพราะพวกยิวไม่คบหาพวกสะมาเรียเลย” ยอห์น 4:9 ครั้นเมื่อชาวยิวมีความเคียดแค้นต่อพระคริสต์และได้ลุกขึ้นในพระวิหารเพื่อเอาก้อนหินขว้างพระองค์นั้น พวกเขาไม่อาจหาคำพูดที่ดีไปกว่าการเปล่งเสียงด้วยความโกรธเกลียดว่า “ที่เราพูดว่าท่านเป็นชาวสะมาเรียและมีผีสิงนั้นไม่จริงหรือ” ยอห์น 8:48 ถึงกระนั้นปุโรหิตและเลวีละเลยหน้าที่ที่พระยาห์เวห์ทรงบัญชาให้ทำปล่อยให้ชาวสะมาเรียซึ่งพวกเขาดูถูกเหยียดหยามและรังเกียจเดียจฉันท์ทำหน้าที่ดูแลคนร่วมชาติของพวกเขา {COL 380.3}

The Samaritan had fulfilled the command, "Thou shalt love thy neighbour as thyself," thus showing that he was more righteous than those by whom he was denounced. Risking his own life, he had treated the wounded man as his brother. This Samaritan represents Christ. Our Saviour manifested for us a love that the love of man can never equal. When we were bruised and dying, He had pity upon us. He did not pass us by on the other side, and leave us, helpless and hopeless, to perish. He did not remain in His holy, happy home, where He was beloved by all the heavenly host. He beheld our sore need, He undertook our case, and identified His interests with those of humanity. He died to save His enemies. He prayed for His murderers. Pointing to His own example, He says to His followers, "These things I command you, that ye love one another"; "as I have loved you, that ye also love one another." John 15:17; 13:34. {COL 381.1}

ชาวสะมาเรียทำตามคำสั่งที่ว่า “จงรักเพื่อนบ้านเหมือนรักตนเอง” ลูกา 10:27 การกระทำนี้แสดงให้เห็นว่าเขาเป็นผู้ชอบธรรมมากกว่าผู้ที่ปรักปรำเขา เขาดูแลรักษาคนบาดเจ็บเสมือนเป็นพี่น้องโดยเอาชีวิตของตนเองเข้าเสี่ยง ชาวสะมาเรียคนนี้เป็นตัวแทนของพระคริสต์ พระผู้ช่วยของเราทรงสำแดงให้เราเห็นถึงความรักที่ไม่มีความรักของมนุษย์คนใดสามารถเทียบได้ เมื่อเราบาดเจ็บสาหัสปางตาย พระองค์ทรงเมตตาสงสาร พระองค์ไม่ได้เดินผ่านเราโดยทิ้งเราไว้อย่างอนาถ สิ้นหวังและพบจุดจบ พระองค์ไม่ได้สถิตอยู่ในบ้านแสนสบายและบริสุทธ์ซึ่งเป็นสถานที่ที่พระองค์ทรงเป็นที่รักของชาวสวรรค์ทั้งมวล แต่พระองค์ทอดพระเนตรเห็นความต้องการที่เจ็บปวดของเรา พระองค์ทรงแบกรับภาระของเราและทรงห่วงใยมวลมนุษย์ พระองค์ทรงสิ้นพระชนม์เพื่อศัตรูของพระองค์ พระองค์ทรงอธิษฐานเผื่อฆาตรกรของพระองค์ ทรงชี้ไปที่แบบอย่างของตัวพระองค์เองและตรัสกับบรรดาผู้ติดตามว่า “สิ่งที่เราสั่งพวกท่านไว้ก็คือ จงรักกันและกัน” “เรารักพวกท่านมาแล้วอย่างไร ท่านก็จงรักกันและกันด้วยอย่างนั้น” ยอห์น 15:17; 13:34 {COL 381.1}

The priest and the Levite had been for worship to the temple whose service was appointed by God Himself. To participate in that service was a great and exalted privilege, and the priest and Levite felt that having been thus honored, it was beneath them to minister to an unknown sufferer by the wayside. Thus they neglected the special opportunity which God had offered them as His agents to bless a fellow being. {COL 382.1}

พวกปุโรหิตและเลวีสนับสนุนการนมัสการที่วิหาร ซึ่งประกอบพิธีกรรมตามที่พระเจ้าทรงสถาปนาขึ้น การเข้าร่วมพิธีถือเป็นโอกาสอันยิ่งใหญ่และสูงส่ง ทั้งปุโรหิตและเลวีรู้สึกว่าเมื่อได้รับเกียรติอย่างสูงนี้แล้วการช่วยคนตกทุกข์ข้างทางเป็นงานต่ำต้อยเกินไป เช่นนี้แล้วพวกเขาจึงละเลยโอกาสพิเศษซึ่งพระเจ้าทรงยื่นให้พวกเขาเป็นตัวแทนมอบพระพรให้เพื่อนมนุษย์ด้วยกัน {COL 382.1}

Many today are making a similar mistake. They separate their duties into two distinct classes. The one class is made up of great things, to be regulated by the law of God; the other class is made up of so-called little things, in which the command, "Thou shalt love thy neighbour as thyself," is ignored. This sphere of work is left to caprice, subject to inclination or impulse. Thus the character is marred, and the religion of Christ misrepresented. {COL 382.2}

ทุกวันนี้ คนจำนวนมากกำลังทำผิดในทำนองเดียวกัน พวกเขาแยกหน้าที่ของตนออกเป็นสองจำพวกอย่างเด่นชัด จำพวกแรกเป็นเรื่องใหญ่ที่ต้องควบคุมให้เป็นไปตามพระบัญญัติของพระเจ้า ส่วนอีกจำพวกหนึ่งซึ่งถูกเรียกว่าเป็นเรื่องเล็กน้อยตามพระบัญชาที่ว่า “จงรักเพื่อนบ้านเหมือนรักตนเอง” นั้นกลับถูกละเลย ขอบเขตของงานนี้เป็นไปตามอำเภอใจ ซึ่งโน้มเอียงไปมาตามแรงกระตุ้น ด้วยเหตุนี้จึงทำให้อุปนิสัยมีรอยตำหนิและศาสนาของพระคริสต์ถูกนำเสนออย่างไม่ถูกต้อง {COL 382.2}

There are those who would think it lowering to their dignity to minister to suffering humanity. Many look with indifference and contempt upon those who have laid the temple of the soul in ruins. Others neglect the poor from a different motive. They are working, as they believe, in the cause of Christ, seeking to build up some worthy enterprise. They feel that they are doing a great work, and they cannot stop to notice the wants of the needy and distressed. In advancing their supposedly great work they may even oppress the poor. They may place them in hard and trying circumstances, deprive them of their rights, or neglect their needs. Yet they feel that all this is justifiable because they are, as they think, advancing the cause of Christ. {COL 382.3}

มีหลายคนคิดว่าการช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ผู้ตกทุกข์ได้ยากเป็นการลดเกียรติของตน หลายคนมองด้วยความไม่เอาใจใส่และเหยียดหยามไปยังผู้ที่ปล่อยให้วิหารแห่งจิตวิญญาณของตนถูกทำลาย ส่วนคนอื่นๆ ละเลยคนยากจนด้วยแรงดลใจที่แตกต่างกัน พวกเขากำลังรับใช้ตามที่ตนเองเชื่อว่าเป็นราชกิจของพระคริสต์ด้วยการแสวงหาหนทางที่จะสร้างกิจการใหญ่โตที่มีคุณค่า พวกเขารู้สึกว่าตนเองกำลังทำงานที่ยิ่งใหญ่และไม่สามารถหยุดเพื่อมาดูแลผู้ที่ต้องการความช่วยเหลือและผู้ที่ตกทุกข์ได้ยาก ยิ่งไปกว่านั้นในขณะทำงานที่คิดว่ายิ่งใหญ่ให้เจริญขึ้นนั้น พวกเขาอาจจะกดขี่ข่มเหงคนยากจน อาจจะทำให้คนจนเหล่านั้นตกอยู่ในสภาวะที่ลำบากและขัดขวางสิทธิที่พึงได้หรือละเลยความต้องการของเขา แต่ถึงกระนั้นคนเหล่านี้คิดว่าการกระทำนั้นชอบธรรมเพราะเขาคิดว่ากำลังทำให้พระราชกิจของพระคริสต์เจริญก้าวหน้า {COL 382.3}

Many will allow a brother or a neighbor to struggle unaided under adverse circumstances. Because they profess to be Christians he may be led to think that in their cold selfishness they are representing Christ. Because the Lord's professed servants are not in co-operation with Him, the love of God, which should flow forth from them, is in great degree cut off from their fellow men. And a large revenue of praise and thanksgiving from human hearts and human lips is prevented from flowing back to God. He is robbed of the glory due to His holy name. He is robbed of the souls for whom Christ died, souls whom He longs to bring into His kingdom to dwell in His presence through endless ages. {COL 383.1}

มีคนจำนวนมากปล่อยให้พี่น้องหรือเพื่อนบ้านดิ้นรนภายใต้สภาวะที่ขัดสนโดยไม่เข้าไปช่วย เนื่องจากพวกเขาอ้างตนเองว่าเป็นคริสเตียนเขาจึงอาจมีความคิดว่า ในความเห็นแก่ตัวอย่างเย็นชาของพวกเขานั้นเขากำลังเป็นตัวแทนพระคริสต์ เนื่องจากว่าผู้ที่อ้างตนว่าเป็นคริสเตียนนั้นไม่ได้ร่วมมือกับพระองค์ ความรักของพระเจ้าซึ่งควรที่จะหลั่งไหลจากพวกเขาไปยังเพื่อนมนุษย์อีกจำนวนมากได้ถูกตัดทิ้งเสียส่วนใหญ่ คำสรรเสริญและคำโมทนาขอบพระคุณอีกมากมายจากปากของมนุษย์ถูกขวางกั้นไม่ให้กลับคืนไปสู่พระเจ้า พระองค์ทรงถูกฉ้อโกงเอาสง่าราศรีที่ควรถวายแด่พระนามอันบริสุทธิ์ของพระองค์ พระองค์ทรงถูกฉ้อโกงจิตวิญญาณของผู้ที่พระคริสต์ทรงพลีชีพให้ คือจิตวิญญาณที่พระองค์ทรงปรารถนาที่จะนำเข้าสู่แผ่นดินของพระองค์เพื่ออยู่ร่วมกับพระองค์ตลอดชั่วนิรันดร์กาล {COL 383.1}

Divine truth exerts little influence upon the world, when it should exert much influence through our practice. The mere profession of religion abounds, but it has little weight. We may claim to be followers of Christ, we may claim to believe every truth in the word of God; but this will do our neighbor no good unless our belief is carried into our daily life. Our profession may be as high as heaven, but it will save neither ourselves nor our fellow men unless we are Christians. A right example will do more to benefit the world than all our profession. {COL 383.2}

ความจริงของพระเจ้าส่งผลต่อโลกเพียงน้อยนิดทั้งที่ควรจะส่งผลมหาศาลผ่านการปฏิบัติของเรา คนที่อ้างว่าตนมีศาสนานั้นมีอยู่มากมาย แต่ส่งผลเพียงน้อยนิด เราอ้างว่าตนเป็นผู้ติดตามพระคริสต์ เราอ้างว่าเชื่อในความจริงของพระวจนะของพระเจ้าทุกข้อ แต่การกระทำนี้ไม่ก่อประโยชน์อันใดแก่เพื่อนบ้านนอกเสียจากว่าจะนำความเชื่อนั้นมาปฏิบัติในชีวิตประจำวัน ความเชื่อของเราอาจสูงเทียมฟ้า แต่ช่วยตัวเราหรือเพื่อนบ้านเราไม่ได้หากเราไม่ประพฤติตัวเป็นคริสเตียน การเป็นตัวอย่างที่ถูกต้องจะเกิดประโยชน์ต่อโลกมากกว่าความเชื่อทั้งหมดที่เรามี {COL 383.2}

By no selfish practices can the cause of Christ be served. His cause is the cause of the oppressed and the poor. In the hearts of His professed followers there is need of the tender sympathy of Christ--a deeper love for those whom He has so valued as to give His own life for their salvation. These souls are precious, infinitely more precious than any other offering we can bring to God. To bend every energy toward some apparently great work, while we neglect the needy or turn the stranger from his right, is not a service that will meet His approval. {COL 383.3}

เรารับใช้ในพระราชกิจของพระเจ้าอย่างเห็นแก่ตัวไม่ได้ พระราชกิจของพระองค์คือการช่วยเหลือผู้ที่ถูกกดขี่และคนยากจน ในหัวใจของสาวกที่เดินตามพระองค์จำเป็นต้องมีความเมตตาสงสารอันอ่อนโยนของพระคริสต์ ซึ่งเป็นความรักที่มอบให้แก่ผู้มีคุณค่าในสายพระเนตรของพระองค์อย่างลึกซึ้งมากจนกระทั่งพระองค์ประทานชีวิตของพระองค์เพื่อความรอดของพวกเขา จิตวิญญาณเหล่านี้ทรงคุณค่ายิ่งกว่าของถวายอื่นใดที่เราจะนำมาถวายพระเจ้า การทุ่มเทพลังงานทั้งหมดไปกับการงานที่ดูประหนึ่งว่ายิ่งใหญ่ ในขณะที่ละเลยคนขัดสนหรือหันหน้าหนีไปจากคนแปลกหน้าทั้งที่เขาควรจะได้รับสิทธิของเขาเป็นการรับใช้ที่พระองค์ไม่ทรงเห็นชอบ {COL 383.3}

The sanctification of the soul by the working of the Holy Spirit is the implanting of Christ's nature in humanity. Gospel religion is Christ in the life--a living, active principle. It is the grace of Christ revealed in character and wrought out in good works. The principles of the gospel cannot be disconnected from any department of practical life. Every line of Christian experience and labor is to be a representation of the life of Christ. {COL 384.1}

การชำระจิตวิญญาณให้บริสุทธิ์โดยการประกอบกิจของพระวิญญาณบริสุทธิ์เป็นการปลูกฝังธรรมชาติของพระคริสต์ไว้ในมนุษยชาติ ศาสนาของข่าวประเสริฐคือการมีพระคริสต์สถิตอยู่ในชีวิตซึ่งเป็นหลักการที่มีชีวิตและมีความกระตือรือร้น เป็นพระคุณของพระคริสต์ที่แสดงออกมาให้เห็นในอุปนิสัยและการทำการดี หลักการของพระกิตติคุณจะถูกตัดขาดจากส่วนใดส่วนหนึ่งของชีวิตจริงไม่ได้ ทุกแง่มุมของประสบการณ์และการทำงานของคริสเตียนจะต้องแสดงให้เห็นถึงชีวิตของพระคริสต์ {COL 384.1}

Love is the basis of godliness. Whatever the profession, no man has pure love to God unless he has unselfish love for his brother. But we can never come into possession of this spirit by trying to love others. What is needed is the love of Christ in the heart. When self is merged in Christ, love springs forth spontaneously. The completeness of Christian character is attained when the impulse to help and bless others springs constantly from within--when the sunshine of heaven fills the heart and is revealed in the countenance. {COL 384.2}

ความรักเป็นพื้นฐานของทางพระเจ้า ไม่ว่าจะอยู่ในสถานภาพใด ไม่มีมนุษย์คนใดจะมีความรักบริสุทธิ์ต่อของพระเจ้าได้นอกเสียจากจะมีความรักที่ไม่เห็นแก่ตัวต่อพี่น้องของเขา แต่เราไม่สามารถมีจิตใจที่มีความรักเช่นนี้ได้ด้วยการพยายามรักคนอื่น สิ่งที่จำต้องมีคือมีความรักของพระคริสต์ในจิตใจ เมื่อตัวของเราเข้ารวมเป็นหนึ่งเดียวกับพระคริสต์แล้ว ความรักจะเกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ อุปนิสัยคริสเตียนที่สมบูรณ์จะได้รับมาเมื่อแรงกระตุ้นที่จะช่วยเหลือและเป็นพรแก่ผู้อื่นแสดงออกมาจากภายในอย่างสม่ำเสมอ เมื่อแสงอาทิตย์แห่งสวรรค์ท่วมท้นในจิตใจและแสดงออกมาทางสีหน้า {COL 384.2}

It is not possible for the heart in which Christ abides to be destitute of love. If we love God because He first loved us, we shall love all for whom Christ died. We cannot come in touch with divinity without coming in touch with humanity; for in Him who sits upon the throne of the universe, divinity and humanity are combined. Connected with Christ, we are connected with our fellow men by the golden links of the chain of love. Then the pity and compassion of Christ will be manifest in our life. We shall not wait to have the needy and unfortunate brought to us. We shall not need to be entreated to feel for the woes of others. It will be as natural for us to minister to the needy and suffering as it was for Christ to go about doing good. {COL 384.3}

จิตใจที่มีพระคริสต์ร่วมสถิตอยู่ด้วยจะไม่ขาดความรักอย่างแน่นอน หากเรารักพระเจ้าเพราะพระองค์ทรงรักเราก่อนฉันใด เราก็จะรักทุกคนที่พระคริสต์ทรงสิ้นพระชนม์เพื่อเขาด้วยฉันนั้น เราเข้าสัมผัสความรักของพระเจ้าไม่ได้หากเราไม่เข้าสัมผัสมนุษย์ เพราะในพระองค์ผู้ประทับอยู่บนบัลลังก์แห่งจักรวาลนั้นความเป็นพระเจ้าและความเป็นมนุษย์ได้ผนวกเข้าด้วยกัน เมื่อเราเข้าสนิทกับพระคริสต์ เราก็มีความสัมพันธ์กับเพื่อนมนุษย์ด้วยโซ่ทองแห่งความรัก จากนั้นความเมตตาสงสารและความเห็นใจของพระคริสต์จะแสดงออกในชีวิตของเรา เราจะไม่รอให้ผู้ที่ต้องการความช่วยเหลือหรือคนที่โชคร้ายเข้ามาหาเรา เราไม่จำเป็นต้องให้ใครมาขอร้องเพื่อให้มีความรู้สึกนึกถึงความทุกข์ของผู้อื่น การรับใช้ผู้ที่ต้องการความช่วยเหลือและตกทุกข์ได้ยากจะเกิดขึ้นเองตามธรรมชาติเหมือนกับที่พระคริสต์ทรงออกไปเพื่อทรงประกอบการดี {COL 384.3}

Wherever there is an impulse of love and sympathy, wherever the heart reaches out to bless and uplift others, there is revealed the working of God's Holy Spirit. In the depths of heathenism, men who have had no knowledge of the written law of God, who have never even heard the name of Christ, have been kind to His servants, protecting them at the risk of their own lives. Their acts show the working of a divine power. The Holy Spirit has implanted the grace of Christ in the heart of the savage, quickening his sympathies contrary to his nature, contrary to his education. The "Light which lighteth every man that cometh into the world" (John 1:9), is shining in his soul; and this light, if heeded, will guide his feet to the kingdom of God. {COL 385.1}

ที่ใดมีแรงกระตุ้นแห่งความรักและความเห็นใจ ที่ใดที่มีจิตใจยื่นออกไปสู่ผู้อื่นเพื่อเป็นพระพรและการชูใจ ที่นั่นจะมีการแสดงออกถึงการทำงานของพระวิญญาณบริสุทธิ์ของพระเจ้า ในส่วนลึกของคนนอกศาสนา คนที่ไม่มีความรู้ในพระบัญญัติของพระเจ้า คนที่ไม่เคยได้ยินแม้แต่พระนามของพระคริสต์กลับเป็นผู้ที่แสดงความเมตตาต่อผู้รับใช้ของพระองค์ ปกป้องเขาด้วยการเอาชีวิตของตนเข้าเสี่ยง การกระทำของพวกเขาแสดงถึงการทำงานของพระเจ้า พระวิญญาณบริสุทธิ์ทรงปลูกฝังพระคุณของพระคริสต์ในใจของคนป่าเถื่อนทำให้เขามีความเห็นใจอันเป็นสิ่งตรงกันข้ามกับธรรมชาติและการศึกษาของเขา “ความสว่างแท้ที่ทำให้มนุษย์ทุกคนเห็นความจริงได้นั้นกำลังเข้ามาในโลก” ยอห์น 1:9 ได้ส่องเข้าไปในจิตวิญญาณและแสงนี้หากได้รับการตอบสนองจะนำย่างเท้าของเขาก้าวไปยังอาณาจักของพระเจ้า {COL 385.1}

The glory of heaven is in lifting up the fallen, comforting the distressed. And wherever Christ abides in human hearts, He will be revealed in the same way. Wherever it acts, the religion of Christ will bless. Wherever it works, there is brightness. {COL 386.1}

สง่าราศีแห่งสวรรค์คือการยกชูคนที่ล้มลงและปลอบใจคนที่ตกทุกข์ และเมื่อใดที่พระคริสต์เข้าสนิทอยู่ในจิตใจของมนุษย์ เมื่อนั้นพระองค์จะทรงสำแดงออกในทำนองเดียวกัน ที่ใดที่มีการแสดงออกเช่นนี้ศาสนาของพระคริสต์จะเจริญขึ้น ที่ใดที่มีการประพฤติปฏิบัติ ที่นั่นย่อมมีความสว่าง {COL 386.1}

No distinction on account of nationality, race, or caste, is recognized by God. He is the Maker of all mankind. All men are of one family by creation, and all are one through redemption. Christ came to demolish every wall of partition, to throw open every compartment of the temple, that every soul may have free access to God. His love is so broad, so deep, so full, that it penetrates everywhere. It lifts out of Satan's circle the poor souls who have been deluded by his deceptions. It places them within reach of the throne of God, the throne encircled by the rainbow of promise. {COL 386.2}

พระเจ้าไม่ทรงแยกแยะระหว่างสัญชาติ เชื้อชาติหรือชั้นวรรณะ พระองค์ทรงเป็นพระผู้สร้างมวลมนุษย์ โดยการทรงสร้างนี้ทำให้ทุกคนอยู่ในครอบครัวเดียวกันและทุกคนเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันโดยการไถ่ของพระองค์ พระคริสต์เสด็จมาเพื่อทำลายทุกกำแพงที่ขวางกั้น เพื่อเปิดประตูทุกบานของวิหาร เพื่อจิตวิญญาณทุกดวงจะเข้าไปหาพระเจ้าอย่างเสรี ความรักของพระองค์นั้นกว้างขวางและลึกซึ้งเพียงไร ล้นเหลือจนแทรกซึมเข้าไปทุกที่ เป็นความรักที่จะยกจิตวิญญาณที่น่าสงสารซึ่งตกอยู่ในวงล้อมแห่งการหลอกลวงของซาตานออกมาเป็นความรักที่เข้าไปใกล้พระที่นั่งของพระเจ้าซึ่งมีรุ้งแห่งคำสัญญาล้อมรอบอยู่ {COL 386.2}

In Christ there is neither Jew nor Greek, bond nor free. All are brought nigh by His precious blood. (Galatians 3:28; Ephesians 2:13.) {COL 386.3}

ในพระคริสต์ไม่มียิวหรือกรีก ไม่มีทาสหรือไท ทุกคนเข้ามาได้โดยพระโลหิตอันมีค่ายิ่งของพระองค์ กาลาเทีย 3:28 เอเฟซัส 2:13 {COL 386.3}

Whatever the difference in religious belief, a call from suffering humanity must be heard and answered. Where bitterness of feeling exists because of difference in religion, much good may be done by personal service. Loving ministry will break down prejudice, and win souls to God. {COL 386.4}

ไม่ว่าความเชื่อทางศาสนาจะแตกต่างกันอย่างไร เราจะต้องรับฟังการเรียกร้องจากเพื่อนมนุษย์ที่ตกทุกข์ได้ยากและตอบสนองความต้องการของเขา ที่ใดที่มีความรู้สึกขมขื่นใจอันเกิดจากความแตกต่างทางศาสนา การรับใช้ในทางส่วนตัวจะให้ผลดีกว่า การรับใช้ด้วยความรักจะทำลายอคติและเอาชนะจิตวิญญาณให้กลับมาหาพระเจ้า {COL 386.4}

We should anticipate the sorrows, the difficulties, the troubles of others. We should enter into the joys and cares of both high and low, rich and poor. "Freely ye have received," Christ says, "freely give." Matthew 10:8. All around us are poor, tried souls that need sympathizing words and helpful deeds. There are widows who need sympathy and assistance. There are orphans whom Christ has bidden His followers receive as a trust from God. Too often these are passed by with neglect. They may be ragged, uncouth, and seemingly in every way unattractive; yet they are God's property. They have been bought with a price, and they are as precious in His sight as we are. They are members of God's great household, and Christians as His stewards are responsible for them. "Their souls," He says, "will I require at thine hand." {COL 386.5}

เราควรมีส่วนร่วมในความโศกเศร้า ความทุกข์ยากและความลำบากของผู้อื่น เราจะต้องร่วมทุกข์ร่วมสุขและดูแลทุกคนทั้งชั้นสูงและชั้นต่ำ ทั้งคนร่ำรวยและคนยากจน พระคริสต์ตรัสว่า “ท่านทั้งหลายได้รับเปล่าๆ ก็จงให้เปล่าๆ” มัทธิว 10:8 รอบตัวเรามีจิตวิญญาณที่ขัดสนและทุกข์ทรมานที่ต้องการความช่วยเหลือทั้งด้วยคำพูดปลอบโยนและการช่วยเหลือ มีหญิงม่ายที่ต้องการความเห็นใจและความช่วยเหลือ มีเด็กกำพร้าที่พระคริสต์ทรงบัญชาผู้ติดตามให้คอยดูแลรับผิดชอบ บ่อยครั้งสิ่งเหล่านี้ถูกละเลยมองข้ามไป พวกเขาอาจแต่งตัวสกปรก เซ่อซ่าและไม่มีสิ่งใดน่าสนใจ แต่กระนั้นพวกเขาเป็นสมบัติของพระเจ้า คนเหล่านั้นได้รับการไถ่ด้วยราคาสูงและในสายพระเนตรของพระเจ้าพวกเขามีค่าเท่าเทียมกับพวกเรา ทุกคนเป็นสมาชิกในครอบครัวใหญ่ของพระเจ้าและเป็นคริสเตียน ในฐานะผู้อารักขาทั้งหลายเราจะต้องช่วยกันรับผิดชอบ พระองค์ตรัสว่าจิตวิญญาณของพวกเขา “เราจะเรียกร้องเอาจากมือเจ้า” เอเสเคียล 3: 20 {COL 386.5}

Sin is the greatest of all evils, and it is ours to pity and help the sinner. But not all can be reached in the same way. There are many who hide their soul hunger. These would be greatly helped by a tender word or a kind remembrance. There are others who are in the greatest need, yet they know it not. They do not realize the terrible destitution of the soul. Multitudes are so sunken in sin that they have lost the sense of eternal realities, lost the similitude of God, and they hardly know whether they have souls to be saved or not. They have neither faith in God nor confidence in man. Many of these can be reached only through acts of disinterested kindness. Their physical wants must first be cared for. They must be fed, cleansed, and decently clothed. As they see the evidence of your unselfish love, it will be easier for them to believe in the love of Christ. {COL 387.1}

บาปเป็นสิ่งยิ่งใหญ่ที่สุดในบรรดาความชั่วทั้งปวง จึงเป็นหน้าที่ของเราที่จะให้ความเมตตาและช่วยเหลือคนบาป แต่ใช่ว่าทุกคนจะได้รับการยื่นมือช่วยเหลือด้วยวิธีการเดียวกัน มีคนจำนวนมากปิดซ่อนความกระหายในจิตวิญญาณของเขาไว้ คนเหล่านี้จะได้รับความช่วยเหลืออย่างมากโดยคำพูดที่อ่อนหวานหรือการระลึกถึงเขา มีคนอีกหลายคนที่อยู่ในสภาพที่ขัดสนมาก ถึงกระนั้นก็ยังไม่รู้สภาพของตัวเอง พวกเขาไม่รู้สึกถึงความแร้นแค้นของจิตวิญญาณ คนจำนวนมหาศาลจมปลักอยู่ในบาป จนสูญเสียความรู้สึกในความเป็นจริงของสิ่งอันเป็นนิรันดร์ สูญเสียพระฉายาของพระเจ้าและไม่รู้เลยว่าจิตวิญญาณของตนเองต้องการความช่วยให้รอดหรือไม่ คนเหล่านี้ไม่มีความเชื่อในพระเจ้าหรือวางใจในเพื่อนมนุษย์ จะเข้าถึงตัวคนเช่นนี้ได้ด้วยความเมตตาที่แสดงต่อเขาโดยไม่หวังผลใดๆ ต้องคอยดูแลความต้องการฝ่ายกายของเขาก่อน พวกเขาจะต้องรับประทานอาหาร อาบน้ำและสวมใส่เสื้อสะอาด เมื่อพวกเขาเห็นหลักฐานความรักที่ไม่เห็นแก่ตัวแล้ว พวกเขาจะเชื่อในความรักของพระคริสต์ได้ง่ายยิ่งขึ้น {COL 387.1}

There are many who err, and who feel their shame and their folly. They look upon their mistakes and errors until they are driven almost to desperation. These souls we are not to neglect. When one has to swim against the stream, there is all the force of the current driving him back. Let a helping hand then be held out to him as was the Elder Brother's hand to the sinking Peter. Speak to him hopeful words, words that will establish confidence and awaken love. {COL 387.2}

มีคนมากมายที่ทำผิดและรู้สึกถึงความอับอายและความเขลาของตนเอง พวกเขามองดูความผิดและความเหลวไหลของตนเองจนตกอยู่ในสภาพหมดหวัง เราจะต้องไม่ละเลยจิตวิญญาณเหล่านี้ เมื่อคนคนหนึ่งต้องว่ายน้ำทวนกระแส แรงของกระแสงน้ำนั้นมีพลังที่จะพัดดึงเขากลับไป ขอให้ยื่นมือออกไปช่วยเขาเสมือนหนึ่งพระหัตถ์ของพี่ชายคนโตของเราที่ยื่นออกไปยังเปโตรที่กำลังจมน้ำ พูดกับเขาด้วยถ้อยคำแห่งความหวัง ด้วยวาจาที่จะสร้างความไว้ใจและปลุกความรักให้ตื่นขึ้น {COL 387.2}

Thy brother, sick in spirit, needs thee, as thou thyself hast needed a brother's love. He needs the experience of one who has been as weak as he, one who can sympathize with him and help him. The knowledge of our own weakness should help us to help another in his bitter need. Never should we pass by one suffering soul without seeking to impart to him the comfort wherewith we are comforted of God. {COL 387.3}

พี่น้องของท่านที่เจ็บป่วยทางจิตวิญญาณต้องการท่าน เหมือนกับที่ท่านต้องการความรักจากพี่น้อง พวกเขาต้องการประสบการณ์จากผู้ที่เคยอ่อนแอเหมือนอย่างพวกเขา คนที่เห็นใจเขาและช่วยเหลือเขาได้ ความเข้าใจในความอ่อนแอของเราเองจะช่วยอีกคนหนึ่งที่ต้องการความช่วยเหลืออย่างเร่งด่วน เราไม่ควรมองข้ามจิตวิญญาณที่ทนทุกข์โดยไม่หาหนทางที่จะให้ความปลอบใจแก่เขาเหมือนอย่างที่เราได้รับการปลอบใจจากพระเจ้า {COL 387.3}

It is fellowship with Christ, personal contact with a living Saviour, that enables the mind and heart and soul to triumph over the lower nature. Tell the wanderer of an almighty hand that will hold him up, of an infinite humanity in Christ that pities him. It is not enough for him to believe in law and force, things that have no pity, and never hear the cry for help. He needs to clasp a hand that is warm, to trust in a heart full of tenderness. Keep his mind stayed upon the thought of a divine presence ever beside him, ever looking upon him with pitying love. Bid him think of a Father's heart that ever grieves over sin, of a Father's hand stretched out still, of a Father's voice saying, "Let him take hold of My strength, that he may make peace with Me, and he shall make peace." Isaiah 27:5. {COL 388.1}

การมีสามัคคีธรรมกับพระคริสต์ การมีความสัมพันธ์เป็นการส่วนตัวกับพระผู้ช่วยผู้ทรงชนม์จะนำความคิด จิตใจและจิตวิญญาณไปสู่ชัยชนะเหนือธรรมชาติฝ่ายต่ำ จงบอกผู้ที่ระเหเร่ร่อนว่ามีพระหัตถ์อันทรงฤทธิ์ที่จะทรงยกชูเขาได้ จงบอกพวกเขาว่าความเป็นมนุษย์ของพระคริสต์เมตตาสงสารเขา การที่เขาเชื่อในกฎเกณฑ์และอำนาจยังไม่เพียงพอ ซึ่งเป็นสิ่งที่ยังขาดความเมตตาและไม่เคยฟังเสียงร้องขอของความช่วยเหลือ เขาต้องการจับมือที่อบอุ่นเพื่อวางใจในจิตใจที่เต็มไปด้วยความอ่อนนุ่ม จงให้จิตใจของเขาตั้งอยู่บนความนึกคิดว่าพระเจ้าสถิตอยู่เคียงข้างเขาเสมอ ทรงคอยเฝ้ามองเขาด้วยความรักเห็นอกเห็นใจ บอกให้เขาคิดถึงพระทัยของพระบิดาผู้โศกเศร้าต่อการกระทำบาปของเขา คิดถึงพระหัตถ์ของพระบิดาที่ทรงยื่นออกมาเสมอ พระสุรเสียงของพระบิดาที่ตรัสว่า “ให้มันยอมอยู่ใต้การปกป้องของเรา ให้มันสร้างสันติภาพกับเรา ให้มันสร้างสันติภาพกับเรา” อิสยาห์ 27:5 {COL 388.1}

As you engage in this work, you have companions unseen by human eyes. Angels of heaven were beside the Samaritan who cared for the wounded stranger. Angels from the heavenly courts stand by all who do God's service in ministering to their fellow men. And you have the co-operation of Christ Himself. He is the Restorer, and as you work under His supervision, you will see great results. {COL 388.2}

ในขณะที่ท่านทำงานนี้ ท่านมีเพื่อนร่วมงานที่สายตามนุษย์มองไม่เห็น ทูตจากสวรรค์อยู่เคียงข้างชาวสะมาเรียที่ดูแลชายแปลกหน้าที่บาดเจ็บ ทูตจากปราสาทสวรรค์คอยยืนเคียงข้างทุกคนที่ทำงานรับใช้พระเจ้าเพื่อช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ และท่านจะรับความร่วมมือของพระคริสต์เองโดยตรง พระองค์ทรงเป็นพระเจ้าแห่งการฟื้นฟูกลับสู่สภาพดีดังเดิมและในขณะที่ท่านทำงานภายใต้การควบคุมดูแลของพระองค์ท่านจะเห็นผลลัพธ์ยิ่งใหญ่ {COL 388.2}

Upon your faithfulness in this work not only the well-being of others but your own eternal destiny depends. Christ is seeking to uplift all who will be lifted to companionship with Himself, that we may be one with Him as He is one with the Father. He permits us to come in contact with suffering and calamity in order to call us out of our selfishness; He seeks to develop in us the attributes of His character--compassion, tenderness, and love. By accepting this work of ministry we place ourselves in His school, to be fitted for the courts of God. By rejecting it, we reject His instruction, and choose eternal separation from His presence. {COL 388.3}

การทำงานนี้อย่างซื่อสัตย์ไม่เพียงแต่เพื่อความสุขของผู้อื่นเท่านั้นแต่การกระทำนี้ยังมีผลต่อชีวิตนิรันดร์ในอนาคตด้วย พระคริสต์ทรงแสวงหาผู้สมควรได้รับการยกชูขึ้นเพื่อเป็นมิตรสหายกับพระองค์ เพื่อเราจะเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับพระองค์เหมือนพระองค์ทรงเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับพระบิดา พระองค์ทรงอนุญาตให้เราเข้าใกล้ผู้ที่ตกทุกข์และประสบภัยเพื่อให้เราออกมาจากความเห็นแก่ตัว พระองค์ทรงเสาะหาวิธีให้เราพัฒนาตนเองเพื่อให้มีคุณลักษณะของพระลักษณะนิสัย ความเห็นอกเห็นใจ ความอ่อนน้อมและความรักเช่นเดียวกับพระองค์ การยอมรับใช้ในพันธกิจเช่นนี้ก็เท่ากับเรานำตนเองเข้าสู่โรงเรียนของพระองค์เพื่อที่จะเตรียมตัวให้เหมาะสมที่จะไปยังพระบังลังก์ของพระเจ้า แต่การปฏิเสธพันธกิจนี้ เราก็ปฏิเสธคำสั่งสอนของพระองค์และเลือกที่จะแยกตัวออกห่างจากพระพักตร์ของพระองค์ตลอดนิรันดร์ {COL 388.3}

"If thou wilt keep My charge," the Lord declares, "I will give thee places to walk among these that stand by"--even among the angels that surround His throne. (Zechariah 3:7.) By co-operating with heavenly beings in their work on earth, we are preparing for their companionship in heaven. "Ministering spirits, sent forth to minister for them who shall be heirs of salvation" (Hebrews 1:14), angels in heaven will welcome those who on earth have lived "not to be ministered unto, but to minister" (Matthew 20:28). In this blessed companionship we shall learn, to our eternal joy, all that is wrapped up in the question, "Who is my neighbour?" {COL 389.1}

พระยาห์เวห์ตรัสว่า “ถ้าเจ้า…..รักษาคำกำชับของเรา…เราจะให้เจ้ามีสิทธิที่จะเข้าไปท่ามกลางผู้ที่ยืนอยู่ที่นี้” แม้กระทั่งเข้าไปอยู่ท่ามกลางทูตสวรรค์ทั้งหลายที่ล้อมรอบพระที่นั่งของพระองค์ เศคาริยาห์ 3:7 เมื่อเราร่วมมือทำงานกับทูตสวรรค์ทั้งหลายในโลกนี้ เรากำลังเตรียมตัวที่จะมีความสัมพันธ์กับพวกเขาในสวรรค์ “ทูตสวรรค์ทั้งปวงเป็นเพียงวิญญาณที่รับใช้พระเจ้า ที่ทรงส่งไปปรนนิบัติบรรดาคนที่จะได้รับความรอด” ฮีบรู 1:14 ทูตแห่งสวรรค์จะต้อนรับบรรดาผู้ที่เคยอยู่ในโลกนี้ที่ดำรงชีวิตโดยไม่ได้ “รับการปรนนิบัติ..แต่มาเพื่อปรนนิบัติคนอื่น” มัทธิว 20:28 ในการมีความสัมพันธ์อันเป็นสุขนี้เราจะเรียนรู้จนถึงความสุขที่เป็นนิรันดร์และทุกสิ่งทุกอย่างนี้ล้วนแต่รวมอยู่ในคำถามที่ว่า “ใครเป็นเพื่อนบ้านของข้าพเจ้า” {COL 389.1}