In company with His disciples, the Saviour slowly made His way to the garden of Gethsemane. The Passover moon, broad and full, shone from a cloudless sky. The city of pilgrims' tents was hushed into silence. {DA 685.1}

พระผู้ช่วยให้รอดพร้อมด้วยสาวกของพระองค์เดินช้าๆ มุ่งหน้า ไปยังสวนเกทเสมนี ดวงจันทร์ยามค่ำคืนของเทศกาลปัสกาสว่างและเต็มดวงส่องมาจากท้องฟ้าไร้เมฆ เมืองเต็นท์ของผู้แสวงบุญนิ่งเงียบอยู่ในความสงบ {DA 685.1}

Jesus had been earnestly conversing with His disciples and instructing them; but as He neared Gethsemane, He became strangely silent. He had often visited this spot for meditation and prayer; but never with a heart so full of sorrow as upon this night of His last agony. Throughout His life on earth He had walked in the light of God's presence. When in conflict with men who were inspired by the very spirit of Satan, He could say, "He that sent Me is with Me: the Father hath not left Me alone; for I do always those things that please Him." John 8:29. But now He seemed to be shut out from the light of God's sustaining presence. Now He was numbered with the transgressors. The guilt of fallen humanity He must bear. Upon Him who knew no sin must be laid the iniquity of us all. So dreadful does sin appear to Him, so great is the weight of guilt which He must bear, that He is tempted to fear it will shut Him out forever from His Father's love. Feeling how terrible is the wrath of God against transgression, He exclaims, "My soul is exceeding sorrowful, even unto death." {DA 685.2}

พระเยซูทรงสนทนาและสั่งสอนพวกสาวกอย่างเอาจริงเอาจัง แต่ในขณะที่เสด็จไปใกล้สวนเกทเสมนี พระองค์ทรงเงียบไปอย่างน่าประหลาด ในอดีตพระองค์เสด็จมายังสถานที่แห่งนี้อยู่เสมอเพื่อใคร่ครวญพระวจนะและอธิษฐาน แต่ไม่เคยมีเวลาใดที่พระหทัยของพระองค์ทรงทุกข์โศกเท่ายามค่ำคืนสุดท้ายอันแสนระทมทุกข์ของพระองค์ ตลอดชีวิตของพระองค์ในโลก พระองค์ทรงดำเนินชีวิตอยู่บนโลกภายใต้ความสว่างเบื้องพระพักตร์พระเจ้า เมื่อครั้นพระเยซูมีความขัดแย้งกับมนุษย์ที่ซึ่งอยู่ภายใต้อิทธิพลของวิญญาณของซาตานเองนั้น พระองค์ตรัสว่า “พระองค์ผู้ทรงใช้เรามาก็สถิตอยู่กับเรา พระองค์ไม่ได้ทรงทิ้งเราไว้ตามลำพัง เพราะว่าเราทำตามชอบพระทัยพระองค์เสมอ” ยอห์น 8:29 แต่บัดนี้ ดูเสมือนว่าพระองค์ทรงถูกตัดขาดไปจากแสงของพระเจ้าที่ทรงเคยค้ำชูอยู่ตลอด บัดนี้พระองค์ถูกจัดไปอยู่ในกลุ่มผู้ล่วงละเมิด พระองค์จะต้องแบกรับความผิดของมนุษย์ที่ล้มลงในบาปนั้นไว้ ความผิดของเราทั้งหมดจะต้องเอาไปวางไว้บนพระองค์ผู้ทรงปราศจาคบาป สำหรับพระองค์แล้วบาปเป็นสิ่งที่น่ากลัวมากเพียงไร ภาระหนักของความผิดที่พระองค์จะต้องแบกนั้นหนักมากเพียงไรจนพระองค์ถูกทดลองให้หวาดหวั่นว่าพระองค์จะถูกกีดกันออกไปจากความรักของพระบิดาตลอดกาล พระองค์ทรงรู้สึกถึงพระพิโรธของพระเจ้าที่มีต่อการล่วงละเมิดว่าน่ากลัวมากเพียงไรจนเปล่งพระสุรเสียงว่า “ใจของเราเป็นทุกข์แทบจะตาย" {DA 685.2}

As they approached the garden, the disciples had marked the change that came over their Master. Never before had they seen Him so utterly sad and silent. As He proceeded, this strange sadness deepened; yet they dared not question Him as to the cause. His form swayed as if He were about to fall. Upon reaching the garden, the disciples looked anxiously for His usual place of retirement, that their Master might rest. Every step that He now took was with labored effort. He groaned aloud, as if suffering under the pressure of a terrible burden. Twice His companions supported Him, or He would have fallen to the earth. {DA 685.3}

ในขณะที่พวกเขาเดินเข้าใกล้สวน สาวกมองเห็นถึงการเปลี่ยนแปลงอย่างเด่นชัดในตัวพระอาจารย์ของเขาทั้งหลาย พวกเขาไม่เคยเห็นพระองค์โศกเศร้าและเงียบเช่นนี้มาก่อน ในขณะที่พระองค์เสด็จพระราชดำเนินต่อไป ความเศร้าสลดประหลาดนี้เพิ่มขึ้น แต่ถึงกระนั้น พวกเขาต่างไม่กล้าทูลถามพระองค์ถึงสาเหตุของความทุกข์โศกนี้ พระวรกายของพระองค์โอนเอนไปมาราวกับว่าจะล้ม เมื่อเขาทั้งหลายมาถึงสวน สาวกตั้งหน้าตั้งตามองหาที่พักผ่อนประจำของพระอาจารย์เพื่อพระองค์จะพักผ่อน บัดนี้พระองค์จะต้องใช้ความพยายมอย่างหนักกับทุกย่างก้าว พระองค์โอดครวญด้วยเสียงอันดัง เสมือนหนึ่งตกอยู่ภายใต้ความทุกข์ทรมานของภาระที่น่ากลัว มิตรสหายของพระองค์จะต้องคอยพยุงพระองค์ถึงสองครั้ง ไม่เช่นนั้นแล้วพระองค์คงล้มพับไปกับพื้น {DA 685.3}

Near the entrance to the garden, Jesus left all but three of the disciples, bidding them pray for themselves and for Him. With Peter, James, and John, He entered its secluded recesses. These three disciples were Christ's closest companions. They had beheld His glory on the mount of transfiguration; they had seen Moses and Elijah talking with Him; they had heard the voice from heaven; now in His great struggle, Christ desired their presence near Him. Often they had passed the night with Him in this retreat. On these occasions, after a season of watching and prayer, they would sleep undisturbed at a little distance from their Master, until He awoke them in the morning to go forth anew to labor. But now He desired them to spend the night with Him in prayer. Yet He could not bear that even they should witness the agony He was to endure. {DA 686.1}

พระเยซูทรงละสาวกทุกคนยกเว้นสามคนไว้ตรงใกล้บริเวณทางเข้าสวน โดยทรงกำชับให้พวกเขาอธิษฐานเผื่อตัวเองและเผื่อพระองค์ พระองค์เสด็จดำเนินเข้าไปยังส่วนชั้นในของสวนที่สงบเงียบพร้อมเปโตร ยากอบและยอห์น สาวกสามคนนี้เป็นมิตรสหายใกล้ชิดสนิทที่สุดของพระองค์ พวกเขาเห็นพระรัศมีของพระองค์บนภูเขาเมื่อพระองค์ทรงจำแลงพระกาย พวกเขาเห็นโมเสสและเอลียาห์สนทนาด้วยกันกับพระองค์ พวกเขาได้ยินพระสุรเสียงจากสวรรค์ บัดนี้ ในขณะที่จะต้องดิ้นรนต่อสู้ยิ่งใหญ่ พระคริสต์ทรงประสงค์ที่จะให้พวกเขาอยู่ใกล้พระองค์ พวกเขาเคยค้างคืนอยู่ร่วมกับพระองค์ในสถานที่สงบแห่งนี้เสมอ ในช่วงเวลาเหล่านี้ เมื่อได้เฝ้าและอธิษฐานแล้ว พวกเขามักจะหลับไปห่างจากพระอาจารย์แต่เพียงเล็กน้อยโดยจะไม่ถูกรบกวนอีก จนกระทั่งพระองค์ทรงปลุกพวกเขาในเวลาเช้าเพื่อออกไปทำงานในวันใหม่อีกครั้ง แต่บัดนี้พระองค์ทรงปรารถนาที่จะให้พวกเขาใช้เวลาอยู่ร่วมกับพระองค์ในการอธิษฐาน แต่ถึงกระนั้นพระองค์ทรงทนไม่ได้ที่จะให้พวกเขามองเห็นความระทมทุกข์ที่พระองค์จะต้องทนแบกรับไว้ {DA 686.1}

"Tarry ye here," He said, "and watch with Me." {DA 686.2}

พระองค์ตรัสว่า “จงอยู่ที่นี่และเฝ้าระวังกับเรา" {DA 686.2}

He went a little distance from them--not so far but that they could both see and hear Him--and fell prostrate upon the ground. He felt that by sin He was being separated from His Father. The gulf was so broad, so black, so deep, that His spirit shuddered before it. This agony He must not exert His divine power to escape. As man He must suffer the consequences of man's sin. As man He must endure the wrath of God against transgression. {DA 686.3}

พระองค์เสด็จจากพวกเขาห่างออกไประยะหนี่ง -- ไม่ไกลเท่าไรนัก แต่พอมองเห็นพระองค์และได้ยินพระสุรเสียงของพระองค์ – และพระองค์ทรงล้มลงกับพื้น พระองค์ทรงรู้สึกว่าโดยบาปพระองค์ทรงถูกแยกออกไปจากพระบิดาของพระองค์ ช่องแคบนั้นกว้างมาก มืดทึบมาก และลึกมากเพียงไรจนทำให้วิญญาณจิตของพระองค์สั่นสะท้านด้วยความขยะแขยงอยู่หน้าช่องแคบนั้น พระองค์จะไม่ใช้อำนาจความเป็นพระเจ้าเพื่อหนีให้พ้นความเจ็บปวดนี้ ในฐานะมนุษย์พระองค์จะต้องแบกรับความทุกข์ทรมานอันเกิดจากผลของบาปมนุษย์ ในฐานะมนุษย์พระองค์จะต้องยอมทนกับพระพิโรธของพระเจ้าที่มีต่อการล่วงละเมิด {DA 686.3}

Christ was now standing in a different attitude from that in which He had ever stood before. His suffering can best be described in the words of the prophet, "Awake, O sword, against My shepherd, and against the man that is My fellow, saith the Lord of hosts." Zechariah 13:7. As the substitute and surety for sinful man, Christ was suffering under divine justice. He saw what justice meant. Hitherto He had been as an intercessor for others; now He longed to have an intercessor for Himself. {DA 686.4}

บัดนี้พระคริสต์ประทับอยู่ในตำแหน่งการวางตัวที่ไม่เหมือนกับที่พระองค์ประทับมาก่อน คำของผู้เผยพระวจนะบรรยายความทุกข์ทรมานของพระองค์ไว้ได้อย่างดีว่า “จงตื่นขึ้นต่อสู้ผู้เลี้ยงแกะของเรา จงต่อสู้ผู้ที่สนิทกับเรา จงตีผู้เลี้ยง และฝูงแกะนั้นจะกระจัดกระจายไป เราจะพลิกมือของเรามาต่อสู้กับตัวเล็กตัวน้อย” เศคาริยาห์ 13:7 ในฐานะที่พระคริสต์ทรงเป็นตัวแทนและทรงเป็นผู้รับประกันแห่งพันธสัญญาของมนุษย์ที่บาปผิด พระองค์ทรงกำลังรับความทุกข์ทรมานที่อยู่ภายใต้ความยุติธรรมของพระเจ้า พระองค์ทรงเล็งเห็นว่าความยุติธรรมมีความหมายว่าอย่างไร ก่อนหน้านี้พระองค์ทรงทำหน้าที่เป็นผู้ไกล่เกลี่ยให้แก่คนอื่นๆ แต่ในเวลานี้พระองค์ทรงปรารถนาผู้ไกล่เกลี่ยให้กับพระองค์เอง {DA 686.4}

As Christ felt His unity with the Father broken up, He feared that in His human nature He would be unable to endure the coming conflict with the powers of darkness. In the wilderness of temptation the destiny of the human race had been at stake. Christ was then conqueror. Now the tempter had come for the last fearful struggle. For this he had been preparing during the three years of Christ's ministry. Everything was at stake with him. If he failed here, his hope of mastery was lost; the kingdoms of the world would finally become Christ's; he himself would be overthrown and cast out. But if Christ could be overcome, the earth would become Satan's kingdom, and the human race would be forever in his power. With the issues of the conflict before Him, Christ's soul was filled with dread of separation from God. Satan told Him that if He became the surety for a sinful world, the separation would be eternal. He would be identified with Satan's kingdom, and would nevermore be one with God. {DA 686.5}

ในขณะที่พระคริสต์ตระหนักว่าความเป็นหนึ่งระหว่างพระองค์กับพระบิดานั้นขาดสะบั้นไปแล้ว พระองค์ทรงหวั่นวิตกว่าในสภาพธรรมชาติของความเป็นมนุษย์นั้นจะทนต่อความขัดแย้งกับอำนาจของความมืดที่กำลังจะมาถึงไม่ได้ ที่ป่ากันดารแห่งการทดลอง ชะตากรรมของเผ่าพันธุ์มนุษย์เคยตกอยู่เป็นเดิมพัน ในเวลานั้นพระคริสต์ทรงเป็นผู้ได้รับชัยชนะ บัดนี้ผู้ล่อลวงมาเพื่อการปล้ำสู้ที่น่ากลัวครั้งสุดท้าย เพื่อการนี้มารตระเตรียมมาตลอดในช่วงเวลาสามปีแห่งพันธกิจของพระองค์ ทุกสิ่งอยู่เป็นเดิมพันกับพระองค์ หากมารพ่ายแพ้ตรงจุดนี้ ความหวังที่จะเป็นผู้ครอบครองจะสูญไป อาณาจักรของโลกจะตกไปเป็นของพระคริสต์ มารเองจะแพ้และถูกขับออกไป แต่หากมันชนะพระคริสต์ได้ โลกนี้จะเป็นอาณาจักรของซาตาน และมนุษยชาติจะอยู่ใต้อำนาจของมันไปตลอดกาล ด้วยประเด็นความขัดแย้งที่อยู่เบื้องพระพักตร์พระคริสต์ จิตวิญญาณของพระองค์ท่วมท้นไปด้วยความกลัวที่จะถูกแยกตัวออกไปจากพระเจ้า ซาตานบอกกับพระองค์ว่าหากพระองค์เป็นผู้รับประกันให้โลกที่บาปนี้แล้ว การแยกตัวออกจะถาวรไปตลอดนิจกาล พระองค์จะถูกนับเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในอาณาจักรของซาตานและไม่ร่วมเป็นหนึ่งกับพระเจ้าอีกต่อไป {DA 686.5}

And what was to be gained by this sacrifice? How hopeless appeared the guilt and ingratitude of men! In its hardest features Satan pressed the situation upon the Redeemer: The people who claim to be above all others in temporal and spiritual advantages have rejected You. They are seeking to destroy You, the foundation, the center and seal of the promises made to them as a peculiar people. One of Your own disciples, who has listened to Your instruction, and has been among the foremost in church activities, will betray You. One of Your most zealous followers will deny You. All will forsake You. Christ's whole being abhorred the thought. That those whom He had undertaken to save, those whom He loved so much, should unite in the plots of Satan, this pierced His soul. The conflict was terrible. Its measure was the guilt of His nation, of His accusers and betrayer, the guilt of a world lying in wickedness. The sins of men weighed heavily upon Christ, and the sense of God's wrath against sin was crushing out His life. {DA 687.1}

แล้วจะได้อะไรจากการเสียสละในครั้งนี้เล่า? ความผิดและความไม่ซาบซึ้งในพระคุณของมนุษย์ดูแล้วว่าสิ้นหวังเพียงไร! ซาตานกระหน่ำเหตุการณ์โหดร้ายที่สุดใส่พระผู้ช่วยให้รอด พวกคนที่อ้างว่าตนได้เปรียบเหนือกว่าผู้อื่นในด้านทรัพย์สมบัติและฝ่ายจิตวิญญาณปฏิเสธท่านแล้ว พวกเขาคอยหาทางที่จะทำลายท่านผู้ทรงเป็นรากฐาน เป็นจุดศูนย์รวมและเป็นตราประทับของพระสัญญาที่ทำให้เขาทั้งหลายเป็นประชากรพิเศษ สาวกคนหนึ่งของท่านเองที่คอยฟังคำแนะนำของท่านและอยู่ในแนวหน้าของการเข้าร่วมกิจกรรมของคริสตจักรจะทรยศท่าน ผู้ติดตามอย่างกระตือรือร้นที่สุดคนหนึ่งจะปฏิเสธท่าน ทุกคนจะละทิ้งท่าน ธรรมชาติของพระคริสต์เองก็รังเกียจความคิดเช่นนี้ คนที่พระองค์ทรงลงแรงเพื่อช่วยให้รอด คนที่พระองค์ทรงรักมากเช่นนี้ จะเข้าไปร่วมในการวางแผนของซาตาน เรื่องนี้ทิ่มแทงจิตวิญญาณของพระองค์ การขัดแย้งต่อสู้นี้น่ากลัวโหดร้าย ขนาดความรุนแรงเป็นความผิดของประชาชาติ ของผู้ที่กล่าวหาและของผู้ทรยศ ความผิดของโลกที่ตกอยู่ในความชั่วช้า บาปของมนุษย์ทับถมลงบนพระคริสต์อย่างหนักและความรู้สึกได้ถึงพระพิโรธของพระเจ้าที่มีต่อบาปนั้นกำลังบดขยี้ชีวิตของพระองค์ {DA 687.1}

Behold Him contemplating the price to be paid for the human soul. In His agony He clings to the cold ground, as if to prevent Himself from being drawn farther from God. The chilling dew of night falls upon His prostrate form, but He heeds it not. From His pale lips comes the bitter cry, "O My Father, if it be possible, let this cup pass from Me." Yet even now He adds, "Nevertheless not as I will, but as Thou wilt." {DA 687.2}

จงเฝ้ามองไปยังพระองค์ผู้ทรงใคร่ควรญพินิจถึงราคาที่จะต้องชำระให้กับจิตวิญญาณของมนุษย์ ในความระทมทุกข์ พระองค์ทรงยึดพื้นดินเยือกเย็นไว้แน่น ราวกับว่าจะป้องกันพระองค์จากการถูกดึงให้ห่างออกไปจากพระเจ้าได้ น้ำค้างหนาวเหน็บของยามค่ำคืนตกใส่พระวรกายที่หมอบราบอยู่กับพื้น แต่พระองค์หาได้ใส่พระทัยไม่ จากริมฝีพระโอษฐ์ที่ซีด มีเสียงร้องขมขื่นดังขึ้นมาว่า “โอพระบิดาของข้าพระองค์ ถ้าเป็นได้ขอให้ถ้วยนี้เลื่อนพ้นไปจากข้าพระองค์เถิด” แต่จวบจนบัดนี้ พระองค์ยังตรัสเพิ่มอีกว่า “แต่อย่างไรก็ดี อย่าให้เป็นไปตามใจปรารถนาของข้าพระองค์ แต่ให้เป็นไปตามพระทัยของพระองค์” {DA 687.2}

The human heart longs for sympathy in suffering. This longing Christ felt to the very depths of His being. In the supreme agony of His soul He came to His disciples with a yearning desire to hear some words of comfort from those whom He had so often blessed and comforted, and shielded in sorrow and distress. The One who had always had words of sympathy for them was now suffering superhuman agony, and He longed to know that they were praying for Him and for themselves. How dark seemed the malignity of sin! Terrible was the temptation to let the human race bear the consequences of its own guilt, while He stood innocent before God. If He could only know that His disciples understood and appreciated this, He would be strengthened. {DA 687.3}

ในความทุกข์ทรมาน หัวใจมนุษย์ร้องหาความเห็นใจ ความปรารถนาอันแรงกล้านี้ พระคริสต์ทรงรู้สึกได้จนถึงส่วนลึกภายในของธรรมชาติของพระองค์ ด้วยจิตวิญญาณเศร้าระทมที่สุด พระองค์เสด็จมาถึงสาวกของพระองค์ พร้อมด้วยความปรารถนาที่จะได้ยินคำพูดที่ปลอบประโลมใจจากผู้ที่พระองค์ทรงเคยอวยพระพรและปลอบประโลมอยู่เสมอ และปกป้องไว้จากความเศร้าโศกและความลำบากใจ พระองค์ผู้ทรงบ่อยครั้งมีคำปลอบประโลมใจที่จะประทานให้เขานั้นบัดนี้กำลังตกอยู่ในความทุกข์ที่เหนือธรรมชาติมนุษย์ และพระองค์ทรงปรารถนาที่จะทราบว่าพวกเขาอธิษฐานเผื่อพระองค์และเผื่อตัวพวกเขาเอง ความร้ายกาจของบาปนั้นมืดมนมากเพียงไร! การทดลองอย่างรุนแรงได้มาถึงเพื่อปล่อยให้มนุษยชาติแบกรับผลของความผิดของเขาเองในขณะที่พระองค์ประทับอยู่เบื้องพระพักตร์อย่างบริสุทธิ์ปราศจากความผิด หากเพียงแต่พระองค์จะรู้ว่าสาวกของพระองค์เข้าใจและซาบซึ้งในเรื่องนี้แล้ว พระองค์ก็จะมีกำลังเข้มแข็งขึ้น {DA 687.3}

Rising with painful effort, He staggered to the place where He had left His companions. But He "findeth them asleep." Had He found them praying, He would have been relieved. Had they been seeking refuge in God, that satanic agencies might not prevail over them, He would have been comforted by their steadfast faith. But they had not heeded the repeated warning, "Watch and pray." At first they had been much troubled to see their Master, usually so calm and dignified, wrestling with a sorrow that was beyond comprehension. They had prayed as they heard the strong cries of the sufferer. They did not intend to forsake their Lord, but they seemed paralyzed by a stupor which they might have shaken off if they had continued pleading with God. They did not realize the necessity of watchfulness and earnest prayer in order to withstand temptation. {DA 688.1}

ด้วยความเจ็บปวด พระองค์ทรงพยายามลุกขึ้น เสด็จดำเนินอย่างโซเซไปยังที่ที่พระองค์ได้ทรงละพระสหายของพระองค์ไว้ แต่พระองค์ “ทอดพระเนตรเห็นเขาทั้งหลายนอนหลับอยู่” หากพระองค์ไปพบพวกเขากำลังอธิษฐาน พระองค์ก็คงโล่งพระทัย หากพวกเขาได้เข้าไปหาที่ลี้ภัยในพระเจ้าแล้ว ตัวแทนของซาตานจะไม่มีทางเอาชนะเหนือพวกเขา พระองค์คงจะได้รับความเล้าโลมพระหทัยด้วยความเชื่อที่มั่นคงของพวกเขา แต่พวกเขาไม่ได้เอาใจใส่กับคำเตือนที่มาถึงครั้งแล้วครั้งเล่าว่า “จงเฝ้าระวังและอธิษฐาน” ในช่วงแรก พวกเขาเป็นทุกข์ที่เห็นพระอาจารย์ที่โดยปกติสงบนิ่งและสง่าผ่าเผย ปล้ำสู้กับความทุกข์ที่เกินความเข้าใจของพวกเขา พวกเขาอธิษฐานขณะที่ได้ยินเสียงร้องหนักแน่นของผู้ที่เป็นทุกข์ พวกเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะละทิ้งพระอาจารย์ไป แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาชาไปทั้งตัวด้วยความมึนงง ซึ่งอาจสะบัดทิ้งไปได้หากพวกเขายังคงวิงวอนทูลขอพระเจ้า พวกเขาไม่ได้ตระหนักถึงความจำเป็นที่ต้องเฝ้าระวังและอธิษฐานด้วยความจริงใจเพื่อที่จะทนต่อการทดลองได้ {DA 688.1}

Just before He bent His footsteps to the garden, Jesus had said to the disciples, "All ye shall be offended because of Me this night." They had given Him the strongest assurance that they would go with Him to prison and to death. And poor, self-sufficient Peter had added, "Although all shall be offended, yet will not I." Mark 14:27, 29. But the disciples trusted to themselves. They did not look to the mighty Helper as Christ had counseled them to do. Thus when the Saviour was most in need of their sympathy and prayers, they were found asleep. Even Peter was sleeping. {DA 688.2}

ก่อนที่พระเยซูจะเสด็จหันพระพักตร์มุ่งไปยังสวน พระองค์ตรัสกับสาวกไว้แล้วว่า “ในคืนวันนี้พวกท่านทุกคนจะทิ้งเรา” พวกเขาให้ความมั่นใจรับรองอย่างขันแข็งหนักแน่นว่าจะยอมเข้าคุกและยอมตายกับพระองค์ และเปโตรที่น่าสงสารและมั่นใจในตนเองยังพูดเสริมอีกว่า “แม้ว่าทุกคนจะทิ้งพระองค์ แต่ข้าพระองค์จะไม่ทิ้งพระองค์” มาระโก 14:27, 29 แต่พวกสาวกวางใจในตัวเอง พวกเขาไม่ได้มองไปยังพระเจ้าพระผู้ทรงฤทธิ์ยิ่งใหญ่ตามที่พระคริสต์ทรงแนะให้พวกเขาทำ ด้วยเหตุนี้ในเวลาที่พระผู้ช่วยให้รอดต้องการความเห็นใจและคำอธิษฐานของพวกเขามากที่สุด ก็พบว่าพวกเขาก็นอนหลับไป แม้เปโตรก็ยังหลับด้วย {DA 688.2}

And John, the loving disciple who had leaned upon the breast of Jesus, was asleep. Surely, the love of John for his Master should have kept him awake. His earnest prayers should have mingled with those of his loved Saviour in the time of His supreme sorrow. The Redeemer had spent entire nights praying for His disciples, that their faith might not fail. Should Jesus now put to James and John the question He had once asked them, "Are ye able to drink of the cup that I shall drink of, and to be baptized with the baptism that I am baptized with?" they would not have ventured to answer, "We are able." Matthew 20:22. {DA 689.1}

และยอห์น สาวกที่พระองค์ทรงรัก ผู้ที่เอนกายบนพระอุระของพระเยซู ก็ยังหลับไปด้วย แน่นอนทีเดียว ความรักของยอห์นที่ถวายพระอาจารย์ของเขานั้น น่าจะทำให้เขายังคงตื่นอยู่ได้ ในช่วงเวลาอันแสนเศร้าอย่างที่สุดของพระองค์นี้ คำอธิษฐานอันจริงใจของยอห์หน่าจะระคนกับคำอธิษฐานของพระผู้ช่วยให้รอดที่เขารัก พระผู้ช่วยให้รอดใช้เวลาตลอดคืนอธิษฐานเผื่อสาวกของพระองค์ เพื่อความเชื่อของพวกเขาจะไม่ล้มเหลว หากบัดนี้ พระเยซูจะทรงถามยากอบและยอห์นคำถามที่เคยถามมาแล้วครั้งหนึ่งว่า “ถ้วยซึ่งเราจะดื่มนั้นท่านจะดื่มได้หรือ และบัพติศมานั้นซึ่งเราจะรับ ท่านจะรับได้หรือ?” พวกเขาคงจะไม่อาจหาญที่จะทูลตอบว่า “พวกข้าพระองค์ทำได้” มัทธิว 20:22 TKJV {DA 689.1}

The disciples awakened at the voice of Jesus, but they hardly knew Him, His face was so changed by anguish. Addressing Peter, Jesus said, "Simon, sleepest thou? couldest not thou watch one hour? Watch ye and pray, lest ye enter into temptation. The spirit truly is ready, but the flesh is weak." The weakness of His disciples awakened the sympathy of Jesus. He feared that they would not be able to endure the test which would come upon them in His betrayal and death. He did not reprove them, but said, "Watch ye and pray, lest ye enter into temptation." Even in His great agony, He was seeking to excuse their weakness. "The spirit truly is ready," He said, "but the flesh is weak." {DA 689.2}

สาวกตื่นเมื่อได้ยินพระสุรเสียงของพระเยซูแต่พวกเขาแทบจำพระองค์ไม่ได้ พระพักตร์ของพระองค์ถูกความปวดร้าวเปลี่ยนไปมาก พระเยซูตรัสกับเปโตรว่า “ซีโมนเอ๋ย ท่านยังนอนหลับหรือ? จะเฝ้าอยู่สักชั่วโมงเดียวไม่ได้หรือ? ท่านทั้งหลายจงเฝ้าระวังและอธิษฐาน เพื่อจะไม่ถูกการทดลอง จิตวิญญาณพร้อมแล้วก็จริง แต่กายยังอ่อนกำลัง” ความอ่อนแอของสาวกของพระองค์ปลุกความเห็นใจของพระเยซูขึ้นมา พระองค์ทรงหวาดกลัวว่าพวกเขาจะทนกับการทดสอบซึ่งจะตกลงมายังพวกเขาในการทรยศและความตายของพระองค์ไม่ได้ พระองค์ไม่ได้ตำหนิพวกเขา แต่ตรัสว่า “ท่านทั้งหลายจงเฝ้าระวังและอธิษฐาน เพื่อจะไม่ถูกการทดลอง ” แม้ขณะอยู่ในความทุกข์ระทมอย่างสาหัส พระองค์ยังทรงหาข้อแก้ตัวให้กับความอ่อนเอของพวกเขา พระองค์ตรัสว่า “จิตวิญญาณพร้อมแล้วก็จริง แต่กายยังอ่อนกำลัง” {DA 689.2}

Again the Son of God was seized with superhuman agony, and fainting and exhausted, He staggered back to the place of His former struggle. His suffering was even greater than before. As the agony of soul came upon Him, "His sweat was as it were great drops of blood falling down to the ground." The cypress and palm trees were the silent witnesses of His anguish. From their leafy branches dropped heavy dew upon His stricken form, as if nature wept over its Author wrestling alone with the powers of darkness. {DA 689.3}

อีกครั้งหนึ่ง พระบุตรของพระเจ้าถูกความทุกข์ระทมอย่างแสนสาหัสเหนือธรรมชาติมนุษย์ครอบงำไว้ และด้วยสภาพที่อ่อนเปลี้ยและเพลียแรง พระองค์เสด็จดำเนินอย่างโซซัดโซเซกลับไปยังสถานที่เดิมที่ปล้ำสู้มาก่อน ความทุกข์ทรมานของพระองค์ยิ่งใหญ่กว่าเดิม ขณะที่ความทุกข์ทรมานทางจิตวิญญาณมาถึงพระองค์ “เหงื่อของพระองค์เป็นเหมือนโลหิตเม็ดใหญ่ไหลหยดลงถึงดิน” ต้นไซปรัสและต้นปาล์มเป็นพยานอยู่อย่างเงียบๆ ถึงความปวดร้าวของพระองค์ จากกิ่งที่มีใบไม้อย่างแน่นหนาหยดน้ำค้างขนาดใหญ่หยอดลงมายังพระวรกายอันปวดร้าวของพระองค์ เสมือนหนึ่งว่าธรรมชาติร่ำไห้กับพระเจ้าผู้ทรงเป็นต้นกำเนิดกำลังต่อสู้อย่างโดดเดี่ยวกับอำนาจของความมืด {DA 689.3}

A short time before, Jesus had stood like a mighty cedar, withstanding the storm of opposition that spent its fury upon Him. Stubborn wills, and hearts filled with malice and subtlety, had striven in vain to confuse and overpower Him. He stood forth in divine majesty as the Son of God. Now He was like a reed beaten and bent by the angry storm. He had approached the consummation of His work a conqueror, having at each step gained the victory over the powers of darkness. As one already glorified, He had claimed oneness with God. In unfaltering accents He had poured out His songs of praise. He had spoken to His disciples in words of courage and tenderness. Now had come the hour of the power of darkness. Now His voice was heard on the still evening air, not in tones of triumph, but full of human anguish. The words of the Saviour were borne to the ears of the drowsy disciples, "O My Father, if this cup may not pass away from Me, except I drink it, Thy will be done." {DA 689.4}

ก่อนหน้านี้เพียงเล็กน้อย พระเยซูทรงยืนขึ้นอย่างงามสง่าราวกับต้นสนสีดายิ่งใหญ่ ต้านได้แม้พายุของการขัดขวางที่โหมพัดกระหน่ำใส่พระองค์ ความคิดดื้อด้าน หัวใจที่เต็มไปด้วยความโหดเหี้ยมและเล่ห์เหลี่ยม เข้าจู่โจมอย่างไร้ผลที่จะทำให้พระองค์สับสนและเอาชนะพระองค์ พระองค์ประทับอย่างงามสง่าในฐานะพระบุตรของพระเจ้า บัดนี้พระองค์ทรงเป็นเหมือนต้นอ้อถูกพายุร้ายกระหน่ำและหักงอไป พระองค์เสด็จมาถึงห้วงสุดท้ายพระราชกิจของพระองค์อย่างผู้มีชัย โดยได้ชัยชนะในทุกย่างก้าวเหนืออำนาจความมืด ในฐานะผู้ที่ได้ทรงรับเกียรติสิริ พระองค์ทรงประกาศว่าทรงเข้าร่วมเป็นหนึ่งกับพระเจ้า ด้วยสำเนียงตรัสอย่างไม่อิดโรย พระองค์ทรงเปล่งเสียงเพลงถวายสรรเสริญพระเจ้า พระองค์ตรัสกับสาวกด้วยพระดำรัสที่หนุนใจและอ่อนโยนมาแล้ว บัดนี้เวลาของอำนาจแห่งความมืดมาถึงแล้ว บัดนี้พระสุรเสียงของพระองค์ดังขึ้นในยามค่ำคืนที่เงียบ ไม่ใช่เป็นสำเนียงของชัยชนะ แต่เป็นพระสุรเสียงที่เต็มไปด้วยความทุกข์ของมนุษย์ พระดำรัสของพระองค์มาถึงหูของสาวกที่ง่วงเหงา “ข้าแต่พระบิดาของข้าพระองค์ ถ้าถ้วยนี้เลื่อนพ้นไปจากข้าพระองค์ไม่ได้ และข้าพระองค์จำต้องดื่มแล้ว ก็ให้เป็นไปตามพระทัยของพระองค์” {DA 689.4}

The first impulse of the disciples was to go to Him; but He had bidden them tarry there, watching unto prayer. When Jesus came to them, He found them still sleeping. Again He had felt a longing for companionship, for some words from His disciples which would bring relief, and break the spell of darkness that well-nigh overpowered Him. But their eyes were heavy; "neither wist they what to answer Him." His presence aroused them. They saw His face marked with the bloody sweat of agony, and they were filled with fear. His anguish of mind they could not understand. "His visage was so marred more than any man, and His form more than the sons of men." Isaiah 52:14. {DA 690.1}

แรงจูงใจอันดับแรกของสาวกคือเข้าไปหาพระองค์ แต่พระองค์ทรงกำชับให้พวกเขาคอยอยู่ที่นั่น เพื่อคอยเฝ้าอธิษฐาน เมื่อพระเยซูเสด็จมาหาพวกเขา พระองค์ยังคงพบสาวกหลับอยู่ อีกครั้งหนึ่งพระองค์ทรงประสงค์ที่จะให้สาวกมาเป็นเพื่อน เพื่อจะรับคำปลอบประโลมที่จะนำความเล้าโลมใจมาให้ และขจัดความมืดที่มาอยู่เหนือพระองค์ แต่ว่าพวกเขาลืมตาไม่ขึ้น “พวกเขาไม่รู้ว่าจะทูลพระองค์อย่างไร” การมาปรากฏตัวของพระองค์อยู่ตรงหน้า ทำให้พวกเขาลุกตื่นขึ้น พวกเขามองเห็นว่าพระพักตร์ของพระองค์มีหยาดเหงื่อเลือดแห่งความทุกข์ระทม และพวกเขาท่วมท้นไปด้วยความหวาดกลัวอย่างยิ่ง ความเจ็บปวดทางใจนั้นพวกเขาไม่เข้าใจ “หน้าตาของท่านเสียโฉมมากเหลือที่จะเหมือนคน และรูปร่างของท่านก็เสียโฉมเหลือที่จะเหมือนมนุษย์” อิสยาห์ 52:14 {DA 690.1}

Turning away, Jesus sought again His retreat, and fell prostrate, overcome by the horror of a great darkness. The humanity of the Son of God trembled in that trying hour. He prayed not now for His disciples that their faith might not fail, but for His own tempted, agonized soul. The awful moment had come--that moment which was to decide the destiny of the world. The fate of humanity trembled in the balance. Christ might even now refuse to drink the cup apportioned to guilty man. It was not yet too late. He might wipe the bloody sweat from His brow, and leave man to perish in his iniquity. He might say, Let the transgressor receive the penalty of his sin, and I will go back to My Father. Will the Son of God drink the bitter cup of humiliation and agony? Will the innocent suffer the consequences of the curse of sin, to save the guilty? The words fall tremblingly from the pale lips of Jesus, "O My Father, if this cup may not pass away from Me, except I drink it, Thy will be done." {DA 690.2}

พระเยซูทรงหันกลับไปยังมุมสงบของพระองค์อีกครั้ง และล้มราบไปกับพื้น ความมืดยิ่งใหญ่น่ากลัวครอบอยู่เหนือพระองค์ ความเป็นมนุษย์ของพระบุตรของพระเจ้าสั่นสะท้านอยู่ในห้วงเวลาอันน่ากลัว บัดนี้พระองค์ไม่ได้อธิษฐานเผื่อความเชื่อของพวกสาวกจะไม่ล้มเหลว แต่เผื่อจิตวิญญาณทุกข์ระทมของพระองค์เองที่ถูกทดลอง เวลาน่ากลัวมาถึงแล้ว--เวลาที่จะกำหนดชะตากรรมของโลก ชะตากรรมของมนุษยชาติสั่นสะท้านอยู่ในตราชั่ง แม้จนกระทั่งถึงเวลานี้พระคริสต์ปฏิเสธที่จะดื่มจอกที่เป็นส่วนความผิดของมนุษย์ได้ ยังไม่สายเกินไป พระองค์ยังน่าจะเช็ดเหงื่อที่เป็นเลือดออกไปจากหน้าผากและทิ้งมนุษย์ให้พินาศในบาปไปก็ได้ พระองค์ยังน่าจะตรัสว่าจงให้ผู้ล่วงละเมิดรับโทษของบาปและเราจะกลับไปยังพระบิดาของเรา พระบุตรของพระเจ้าจะดื่มจอกขมขื่นของความอัปยศและความระทมหรือ? ผู้บริสุทธิ์จะรับความทุกข์อันเป็นผลของความสาปแช่งของบาปเพื่อช่วยคนที่ผิดหรือ? พระดำรัสออกมาจากริมพระโอษฐ์ซีดของพระเยซูว่า “ข้าแต่พระบิดาของข้าพระองค์ ถ้าถ้วยนี้เลื่อนพ้นไปจากข้าพระองค์ไม่ได้ และข้าพระองค์จำต้องดื่มแล้ว ก็ให้เป็นไปตามพระทัยของพระองค์” {DA 690.2}

Three times has He uttered that prayer. Three times has humanity shrunk from the last, crowning sacrifice. But now the history of the human race comes up before the world's Redeemer. He sees that the transgressors of the law, if left to themselves, must perish. He sees the helplessness of man. He sees the power of sin. The woes and lamentations of a doomed world rise before Him. He beholds its impending fate, and His decision is made. He will save man at any cost to Himself. He accepts His baptism of blood, that through Him perishing millions may gain everlasting life. He has left the courts of heaven, where all is purity, happiness, and glory, to save the one lost sheep, the one world that has fallen by transgression. And He will not turn from His mission. He will become the propitiation of a race that has willed to sin. His prayer now breathes only submission: "If this cup may not pass away from Me, except I drink it, Thy will be done." {DA 690.3}

พระองค์ทรงกล่าวคำอธิษฐานนี้ถึงสามครั้ง สามครั้งสภาพของความเป็นมนุษย์หดถอยไปด้วยความกลัวถึงการเสียสละสุดท้ายที่ยิ่งใหญ่ แต่บัดนี้ประวัติศาสตร์ของมนุษยชาติแล่นผ่านเข้ามายังเบื้องพระพักตร์ของพระผู้ช่วยให้รอดของโลก พระองค์ทรงเล็งเห็นว่าหากปล่อยผู้ล่วงละเมิดกฎบัญญัติไว้ตามลำพัง พวกเขาจะต้องพินาศ พระองค์ทรงเล็งเห็นถึงความสิ้นหวังของมนุษย์ที่ช่วยตัวเองไม่ได้ พระองค์ทรงเล็งเห็นอำนาจของบาป ความทุกข์และความโศกเศร้าของโลกที่กำหนดให้พินาศนั้นแล่นผ่านเบื้องพระพักตร์พระองค์ พระองค์ทรงมองเห็นชะตากรรมที่กำลังจะมาและพระองค์ทรงตัดสินพระทัยแล้ว พระองค์จะทรงช่วยมนุษย์ด้วยการชำระอย่างไม่จำกัดแม้ด้วยตัวพระองค์เอง พระองค์ทรงยอมบัพติศมาด้วยพระโลหิตของพระองค์ เพื่อโดยทางพระองค์คนนับล้านที่กำลังพินาศจะได้ชีวิตนิรันดร์ พระองค์เสด็จมาจากบัลลังก์แห่งสวรรค์แล้ว เป็นบัลลังก์ที่มีแต่ความบริสุทธิ์ ความสุข และพระสิริ เพื่อช่วยลูกแกะเพียงตัวเดียวที่หลงหาย นั่นคือ โลกใบเดียวที่ล้มลงในการล่วงละเมิด และพระองค์จะไม่หันออกไปจากพันธกิจนี้ พระองค์จะทรงเป็นผู้ลบล้างพระอาชญาของเผ่าพันธุ์มนุษย์ที่ตั้งใจทำบาป บัดนี้คำอธิษฐานของพระองค์ที่เปล่งออกมาจากลมพระโอษฐ์คือการยอมจำนน “ถ้าถ้วยนี้เลื่อนพ้นไปจากข้าพระองค์ไม่ได้ และข้าพระองค์จำต้องดื่มแล้ว ก็ให้เป็นไปตามพระทัยของพระองค์“ {DA 690.3}

Having made the decision, He fell dying to the ground from which He had partially risen. Where now were His disciples, to place their hands tenderly beneath the head of their fainting Master, and bathe that brow, marred indeed more than the sons of men? The Saviour trod the wine press alone, and of the people there was none with Him. {DA 693.1}

เมื่อพระองค์ทรงตัดสิ้นพระทัยเช่นนี้แล้ว พระองค์ทรงล้มหมดแรงลงไปกับพื้นในขณะที่ยังลุกขึ้นยืนอย่างไม่เต็มที่ บัดนี้สาวกอยู่ที่ใหน ด้วยความอ่อนโยนพวกเขาควรที่จะเอามือมารองรับพระเศียรของพระอาจารย์ที่กำลังเป็นลมและเช็ดหน้าผากของพระองค์ที่เสียโฉมมากเหลือที่จะเหมือนมนุษย์? พระผู้ช่วยให้รอดจะต้องย่ำบ่อน้ำองุ่นอย่างเดียวดายและไม่มีสักคนเดียวมาอยู่กับพระองค์ที่นั่น {DA 693.1}

But God suffered with His Son. Angels beheld the Saviour's agony. They saw their Lord enclosed by legions of satanic forces, His nature weighed down with a shuddering, mysterious dread. There was silence in heaven. No harp was touched. Could mortals have viewed the amazement of the angelic host as in silent grief they watched the Father separating His beams of light, love, and glory from His beloved Son, they would better understand how offensive in His sight is sin. {DA 693.2}

แต่พระเจ้าทรงร่วมทุกข์กับพระบุตร ทูตสวรรค์เฝ้ามองความระทมทุกข์ของพระผู้ช่วยให้รอด พวกเขาเห็นกองกำลังอำนาจของซาตานปิดล้อมพระองค์ไว้ ธรรมชาติของพระองค์ถูกความน่ากลัวลึกลับอย่างขนลุกขนพองกดทับใว้ ในสวรรค์มีแต่ความเงียบ ไม่มีผู้ใดเล่นพิณ หากมนุษย์มตะมองเห็นชาวสวรรค์มองดูด้วยความตะลึงในความทุกข์โศกอย่างเงียบๆ เมื่อพระบิดาทรงจัดแยกลำแสงความสว่าง ความรักและพระรัศมีภาพออกไปจากพระบุตรที่พระองค์ทรงรักได้ พวกเขาจะเข้าใจได้ดียิ่งขึ้นว่าบาปเป็นสิ่งที่น่าชังต่อเบื้องพระพักตร์พระเจ้ามากเพียงไร {DA 693.2}

The worlds unfallen and the heavenly angels had watched with intense interest as the conflict drew to its close. Satan and his confederacy of evil, the legions of apostasy, watched intently this great crisis in the work of redemption. The powers of good and evil waited to see what answer would come to Christ's thrice-repeated prayer. Angels had longed to bring relief to the divine sufferer, but this might not be. No way of escape was found for the Son of God. In this awful crisis, when everything was at stake, when the mysterious cup trembled in the hand of the sufferer, the heavens opened, a light shone forth amid the stormy darkness of the crisis hour, and the mighty angel who stands in God's presence, occupying the position from which Satan fell, came to the side of Christ. The angel came not to take the cup from Christ's hand, but to strengthen Him to drink it, with the assurance of the Father's love. He came to give power to the divine-human suppliant. He pointed Him to the open heavens, telling Him of the souls that would be saved as the result of His sufferings. He assured Him that His Father is greater and more powerful than Satan, that His death would result in the utter discomfiture of Satan, and that the kingdom of this world would be given to the saints of the Most High. He told Him that He would see of the travail of His soul, and be satisfied, for He would see a multitude of the human race saved, eternally saved. {DA 693.3}

บรรดาชาวโลกทั้งหลายที่ไม่ได้ล้มลงในบาปและเหล่าทูตสวรรค์มองดูด้วยความสนใจอย่างมากยิ่งในขณะที่การต่อสู้กำลังจะปิดฉากลง ซาตานและบรรดาสมุนชั่ว กองขบวนผู้ละทิ้งความเชื่อเฝ้ามองด้วยใจจดใจจ่อวิกฤติยิ่งใหญ่ของพระราชกิจของการไถ่ให้รอด อำนาจของความดีและความชั่วเฝ้าคอยที่จะดูว่าจะได้คำตอบใดจากคำอธิษฐานที่พระคริสต์ทรงกล่าวซ้ำถึงสามครั้ง ทูตสวรรค์เฝ้าคอยที่จะนำการบรรเทามาถวายพระเจ้าผู้ทรงตกอยู่ในความทุกข์ทรมาน แต่พวกเขาทำเช่นนี้ไม่ได้ ไม่มีเส้นทางหลบหนีสำหรับพระบุตรของพระเจ้า ในวิกฤตที่น่ากลัวเช่นนี้ ในขณะที่ทุกสิ่งทุกอย่างตั้งอยู่เป็นเดิมพันเมื่อจอกลึกลับสั่นอยู่ในพระหัตถ์ของผู้ที่ตกอยู่ในความทุกข์ระทม สวรรค์เปิดออกแล้ว แสงสว่างส่องออกมาจากท่ามกลางพายุมืดของห้วงเวลาวิกฤตและทูตสวรรค์ยิ่งใหญ่องค์นั้นที่ยืนอยู่เบื้องพระพักตร์พระเจ้าเป็นผู้ที่รับตำแหน่งที่ซาตานทิ้งไปเมื่อเขาล้มลงได้เข้ามาอยู่เคียงข้างพระคริสต์ ทูตสวรรค์ไม่ได้มาเพื่อนำจอกออกไปจากพระหัตถ์ของพระคริสต์ แต่มาถวายกำลังใจเพื่อให้พระองค์ดื่มจอกนั้น พร้อมนำความมั่นใจในความรักของพระบิดามาถวาย เขามาเพื่อถวายกำลังให้ผู้อ้อนวอนที่ทรงเป็นทั้งมนุษย์และพระเจ้า เขาทูลให้พระองค์มองไปยังสวรรค์ที่เปิดอยู่ ทูลบอกพระองค์ถึงจิตวิญญาณที่จะได้รับความรอดอันเนื่องจากผลของความทุกข์ทรมานพระองค์ เขาถวายความมั่นใจให้พระองค์ว่าพระบิดาของพระองค์ทรงยิ่งใหญ่และทรงอำนาจเหนือกว่าซาตาน ความตายของพระองค์จะตีซาตานให้พ่ายแพ้ไปอย่างเด็ดขาด และอาณาจักรของโลกนี้จะทรงโปรดประทานให้แก่เหล่าธรรมิกชนของพระผู้สูงสุด เขาทูลบอกว่าพระองค์จะทรงมองเห็นจิตวิญญาณของพระองค์เองเจ็บปวดและได้รับความพอพระทัย เพราะพระองค์จะได้เห็นมวลมนุษย์จำนวนมากรอด ได้รับความรอดตลอดนิรันดร์ {DA 693.3}

Christ's agony did not cease, but His depression and discouragement left Him. The storm had in nowise abated, but He who was its object was strengthened to meet its fury. He came forth calm and serene. A heavenly peace rested upon His bloodstained face. He had borne that which no human being could ever bear; for He had tasted the sufferings of death for every man. {DA 694.1}

ความปวดร้าวทรมานใจของพระคริสต์ไม่ได้สิ้นสุดลงแต่ความห่อเหี้ยวและความท้อแท้พระทัยหายไปจากพระองค์ พายุยังคงไม่สงบ แต่พระองค์ผู้ทรงเป็นเป้าหมายของการจู่โจมนั้นทรงได้รับการชูกำลังที่จะเผชิญหน้ากับความโหดร้ายของพายุ พระองค์หลุดออกมาด้วยอารมณ์ที่เยือกเย็นและจิตใจที่สงบนิ่ง สันติสุขของสวรรค์อยู่บนพระพักตร์ที่อาบด้วยพระโลหิต พระองค์ทรงแบกซึ่งไม่มีมนุษย์คนใดจะทนแบกได้ เพราะพระองค์ทรงลิ้มรสความทรมานแห่งความตายของมนุษย์ทุกคน {DA 694.1}

The sleeping disciples had been suddenly awakened by the light surrounding the Saviour. They saw the angel bending over their prostrate Master. They saw him lift the Saviour's head upon his bosom, and point toward heaven. They heard his voice, like sweetest music, speaking words of comfort and hope. The disciples recalled the scene upon the mount of transfiguration. They remembered the glory that in the temple had encircled Jesus, and the voice of God that spoke from the cloud. Now that same glory was again revealed, and they had no further fear for their Master. He was under the care of God; a mighty angel had been sent to protect Him. Again the disciples in their weariness yield to the strange stupor that overpowers them. Again Jesus finds them sleeping. {DA 694.2}

แสงสว่างที่ล้อมอยู่รอบพระผู้ช่วยให้รอดปลุกสาวกที่หลับอยู่ตื่นขึ้นในทันทีทันใด พวกเขาเห็นทูตสวรรค์ก้มลงไปยังพระอาจารย์ที่นอนคว่ำอยู่กับพื้น พวกเขาเห็นทูตสวรรค์ยกพระเศียรของพระผู้ช่วยให้รอดขึ้นมาแนบกับอกและชี้ขึ้นไปยังสวรรค์ พวกเขาได้ยินเสียงของเขาดั่งเสียงดนตรีอันไพเราะที่สุด พูดคำปลอบประโลมใจและคำแห่งความหวัง สาวกจำภาพขณะอยู่บนภูเขาจำแลงกายได้ พวกเขาจำรัศมีภาพที่ล้อมพระเยซูไว้ขณะอยู่ในวิหาร และพระสุรเสียงของพระเจ้าที่ตรัสออกมาจากเมฆ บัดนี้รัศมีภาพเดียวกันนี้ปรากฎให้เห็นอีกครั้ง และพวกเขาไม่กลัวสิ่งใดอีกที่จะเกิดกับพระอาจารย์ของพวกเขา พระองค์ทรงอยู่ภายใต้การดูแลของพระเจ้า ทูตสวรรค์ยิ่งใหญ่องค์หนึ่งได้รับบัญชาให้มาปกป้องพระองค์ อีกครั้งหนึ่งด้วยความอิดโรยสาวกแพ้ต่อความมึนงงที่ครอบงำพวกเขา อีกครั้งหนึ่งพระเยซูก็ทรงพบพวกเขาหลับอยู่ {DA 694.2}

Looking sorrowfully upon them He says, "Sleep on now, and take your rest: behold, the hour is at hand, and the Son of man is betrayed into the hands of sinners." {DA 694.3}

พระเยซูทรงเพ่งมองพวกเขาด้วยความโศกเศร้าพระทัยตรัสว่า “พวกท่านยังจะนอนต่อไปให้หายเหนื่อยอีกหรือ? นี่แน่ะ เวลามาใกล้แล้ว บุตรมนุษย์จะต้องถูกมอบไว้ในมือของพวกคนบาป” {DA 694.3}

Even as He spoke these words, He heard the footsteps of the mob in search of Him, and said, "Rise, let us be going: behold, he is at hand that doth betray Me." {DA 694.4}

แม้ขณะที่พระองค์ตรัสพระดำรัสเหล่านี้อยู่นั่น พระองค์ทรงได้ยินเสียงฝีเท้าของฝูงชนที่ตามหาพระองค์และพระองค์ตรัสว่า “ลุกขึ้นไปกันเถิด คนที่ทรยศเรามาใกล้แล้ว” {DA 694.4}

No traces of His recent agony were visible as Jesus stepped forth to meet His betrayer. Standing in advance of His disciples He said, "Whom seek ye?" They answered, "Jesus of Nazareth." Jesus replied, "I am He." As these words were spoken, the angel who had lately ministered to Jesus moved between Him and the mob. A divine light illuminated the Saviour's face, and a dovelike form overshadowed Him. In the presence of this divine glory, the murderous throng could not stand for a moment. They staggered back. Priests, elders, soldiers, and even Judas, fell as dead men to the ground. {DA 694.5}

ไม่มีร่องรอยของความทุกข์ระทมปวดร้าวใจที่เพิ่งผ่านมาเหลือให้เห็นในขณะที่พระเยซูทรงก้าวพระบาทเข้าเผชิญหน้ากับผู้ทรยศ พระองค์ประทับอยู่อย่างโดดเด่นหน้าสาวกตรัสถามว่า “พวกท่านมาหาใคร?” พวกเขาตอบว่า “มาหาเยซูชาวนาซาเร็ธ” พระเยซูตรัสตอบว่า “เราเป็นผู้นั้น” ขณะที่พระองค์ตรัสพระดำรัสเหล่านี้อยู่นั้น ทูตสวรรค์ที่คอยปรนนิบัติพระเยซูในช่วงเวลาที่ล่วงมาแล้วนั้นได้เข้าไปอยู่ระหว่างพระองค์และฝูงชน แสงของพระเจ้าส่องสว่างบนพระพักตร์ของพระเยซูและมีสันฐานเหมือนนกพิราบมาปิดล้อมพระองค์ไว้ ขณะที่อยู่หน้ารัศมีภาพของพระเจ้านี้ ฝูงฆาตรกรไม่อาจยืนอยู่ได้ชั่วขณะหนึ่ง พวกเขาโซเซถอยออกไป ปุโรหิต ผู้ปกครอง ทหาร และแม้กระทั่งยูดาสล้มไปกับพื้นราวกับคนตาย {DA 694.5}

The angel withdrew, and the light faded away. Jesus had opportunity to escape, but He remained, calm and self-possessed. As one glorified He stood in the midst of that hardened band, now prostrate and helpless at His feet. The disciples looked on, silent with wonder and awe. {DA 694.6}

ทูตสวรรค์ถอยกลับไป และแสงสว่างเลือนหายไป พระเยซูมีโอกาสหนี แต่พระองค์ทรงยังคงอยู่ที่นั่น นิ่งสงบและควบคุมตนได้ ในฐานะของผู้ที่ทรงได้รับเกียรติสิริแล้วพระองค์ประทับอยู่ท่ามกลางกลุ่มคนที่มีหัวใจแข็งกระด้างที่บัดนี้หมอบราบอยู่กับพื้นอย่างช่วยเหลือตัวเองไม่ได้อยู่เบื้องพระบาทของพระองค์ สาวกจ้องมองในความเงียบด้วยความฉงนและน่าเกรงขามตกใจกลัว {DA 694.6}

But quickly the scene changed. The mob started up. The Roman soldiers, the priests and Judas, gathered about Christ. They seemed ashamed of their weakness, and fearful that He would yet escape. Again the question was asked by the Redeemer, "Whom seek ye?" They had had evidence that He who stood before them was the Son of God, but they would not be convinced. To the question, "Whom seek ye?" again they answered, "Jesus of Nazareth." The Saviour then said, "I have told you that I am He: if therefore ye seek Me, let these go their way"--pointing to the disciples. He knew how weak was their faith, and He sought to shield them from temptation and trial. For them He was ready to sacrifice Himself. {DA 695.1}

แต่ภาพเหตุการณ์เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ฝูงม๊อบลุกขึ้นยืนอีกครั้ง ทหารชาวโรมัน ปุโรหิตและยูดาสยืนล้อมพระคริสต์ไว้ ดูประหนึ่งว่าพวกเขาละอายใจกับความอ่อนแอของตนเองและหวาดกลัวว่าพระองค์จะหลบหนี่ไปจากพวกเขา อีกครั้งหนึ่ง พระผู้ไถ่ตรัสถามว่า “พวกท่านมาหาใคร” พวกเขามีหลักฐานแสดงว่าพระองค์ผู้ประทับอยู่ต่อหน้าพวกเขาทรงเป็นพระบุตรของพระเจ้า แต่พวกเขาไม่ยอมที่จะรับ อีกครั้งหนึ่งพวกเขาตอบคำถาม “พวกท่านมาหาใคร” ว่า “มาหาเยซูชาวนาซาเร็ธ” แล้วพระผู้ช่วยให้รอดตรัสตอบว่า “เราบอกท่านแล้วว่าเราเป็นผู้นั้น ถ้าท่านตามหาเราก็จงปล่อยคนเหล่านี้ไปเถิด” ในขณะที่พระองค์ทรงชี้ไปที่พวกสาวก พระองค์ทรงทราบดีว่าความเชื่อของพวกเขานั้นอ่อนแอเพียงไร และพระองค์ทรงประสงค์ที่จะปกป้องพวกเขาจากการทดลองและความทุกข์ลำบาก เพื่อเขาเหล่านั้นพระองค์ทรงพร้อมที่จะถวายพระองค์เองเป็นเครื่องเผาบูชา {DA 695.1}

Judas the betrayer did not forget the part he was to act. When the mob entered the garden, he had led the way, closely followed by the high priest. To the pursuers of Jesus he had given a sign, saying, "Whomsoever I shall kiss, that same is He: hold Him fast." Matthew 26:48. Now he pretends to have no part with them. Coming close to Jesus, he takes His hand as a familiar friend. With the words, "Hail, Master," he kisses Him repeatedly, and appears to weep as if in sympathy with Him in His peril. {DA 695.2}

ยูดาสผู้ทรยศนั้นไม่ได้ลืมบทที่เขาต้องแสดง ในขณะที่ฝูงชนเข้ามายังสวน ยูดาสเป็นผู้นำทาง ปุโรหิตใหญ่เดินตามาอย่างชิดใกล้ เขาให้อาณัติสัญญาณแก่ผู้ที่ตามล่าพระเยซูว่า “เราจูบคำนับใครก็คือคนนั้นแหละ จงจับเขาไว้” มัทธิว 26:48 บัดนี้เขาแสร้งทำตัวว่าไม่มีส่วนเข้าร่วมกับพวกเขา เมื่อเขาเข้ามาใกล้พระเยซู เขาจับพระหัตถ์ของพระองค์เสมือนจับมือของเพื่อนที่เขาคุ้นเคย ด้วยคำพูดที่ว่า “สวัสดีพระอาจารย์” เขาจูบคำนับพระองค์ซ้ำหลายครั้งและดูประหนึ่งว่าร่ำไห้ ทำตัวเสมือนว่าเห็นใจพระองค์ที่ตกอยู่ภายใต้ภัยอันตราย {DA 695.2}

Jesus said to him, "Friend, wherefore art thou come?" His voice trembled with sorrow as He added, "Judas, betrayest thou the Son of man with a kiss?" This appeal should have aroused the conscience of the betrayer, and touched his stubborn heart; but honor, fidelity, and human tenderness had forsaken him. He stood bold and defiant, showing no disposition to relent. He had given himself up to Satan, and he had no power to resist him. Jesus did not refuse the traitor's kiss. {DA 696.1}

พระเยซูตรัสกับเขาว่า “เพื่อนเอ๋ย จงทำตามที่ท่านตั้งใจเถิด” พระสุรเสียงของพระองค์นั้นสั่นด้วยควาทุกข์ในขณะที่ตรัสต่อไปว่า “ยูดาส ท่านจะมอบบุตรมนุษย์ด้วยการจูบหรือ?” คำเรียกร้องนี้น่าจะปลุกจิตใต้สำนึกของผู้ทรยศให้ตื่นขึ้นมาและสัมผัสหัวใจที่ดื้อด้านของเขา แต่ความมีเกียรติ ความจงรักภักดีและหัวใจที่อ่อนนุ่มไม่มีเหลืออยู่ในตัวเขาอีกแล้ว เขายืนอยู่อย่างอาจหาญและไม่เกรงกลัว แสดงออกถึงท่าทีของความไม่กรุณา เขายอมจำนนตัวให้กับซาตานแล้วและเขาไม่มีกำลังอำนาจที่จะต่อต้านมัน พระเยซูไม่ได้ปฏิเสธการจูบของผู้ทรยศ {DA 696.1}

The mob grew bold as they saw Judas touch the person of Him who had so recently been glorified before their eyes. They now laid hold of Jesus, and proceeded to bind those precious hands that had ever been employed in doing good. {DA 696.2}

ฝูงชนกล้าขึ้นขณะที่เห็นยูดาสสัมผัสบุคคลผู้ที่เมื่อไม่นานมานี้ทรงได้รับเกียรติสิริต่อหน้าต่อตาพวกเขา บัดนี้พวกเขาเข้าจับกุมพระเยซู และเร่งรีบผูกมัดพระหัตถ์อันแสนประเสริฐของพระองค์ที่ได้แต่ใช้เพื่อทำคุณความดีมาตลอด {DA 696.2}

The disciples had thought that their Master would not suffer Himself to be taken. For the same power that had caused the mob to fall as dead men could keep them helpless, until Jesus and His companions should escape. They were disappointed and indignant as they saw the cords brought forward to bind the hands of Him whom they loved. Peter in his anger rashly drew his sword and tried to defend his Master, but he only cut off an ear of the high priest's servant. When Jesus saw what was done, He released His hands, though held firmly by the Roman soldiers, and saying, "Suffer ye thus far," He touched the wounded ear, and it was instantly made whole. He then said to Peter, "Put up again thy sword into his place: for all they that take the sword shall perish with the sword. Thinkest thou that I cannot now pray to My Father, and He shall presently give Me more than twelve legions of angels?"--a legion in place of each one of the disciples. Oh, why, the disciples thought, does He not save Himself and us? Answering their unspoken thought, He added, "But how then shall the scriptures be fulfilled, that thus it must be?" "The cup which My Father hath given Me, shall I not drink it?" {DA 696.3}

พวกสาวกเคยคิดว่าพระอาจารย์คงจะไม่ยอมให้ถูกจับ เพราะอำนาจเดียวกันที่ทำให้ฝูงชนล้มลงไปราวกับคนตายจะทำให้พวกเขาทำอะไรไม่ได้จนกว่าพระเยซูและสหายจะหนีไปได้ สาวกผิดหวังและเดือดดาลในขณะที่เห็นพวกเขาเอาเชือกผูกพระหัตถ์ของผู้ที่พวกเขาเคารพรัก ในความโกรธเปโตรชักดาบออกมาอย่างรวดเร็วและพยายามปกป้องพระอาจารย์ แต่เขาตัดได้เพียงหูของทาสคนหนึ่งของมหาปุโรหิตประจำการ เมื่อพระเยซูทรงทอดพระเนตรสิ่งที่เกิดขึ้น พระองค์ทรงปลดพระหัตถ์ออก แม้ว่าทหารโรมันผูกไว้อย่างแน่นหนาแล้วก็ตามและตรัสว่า “พอเสียทีเถอะ” พระองค์ทรงแตะใบหูที่บาดเจ็บและรักษาให้หายอย่างบริบูรณ์ในทันที แล้วพระองค์ตรัสกับเปโตรว่า “เอาดาบของท่านใส่ฝักเสีย เพราะว่าพวกที่ใช้ดาบจะต้องพินาศเพราะดาบ ท่านคิดว่าเราจะทูลขอพระบิดาของเราไม่ได้หรือ? และพระองค์ก็จะประทานทูตสวรรค์ให้เรามากกว่าสิบสองกองพลในทันที” หนึ่งกองมาแทนที่สาวกแต่ละคน พวกสาวกคิด โอ่ ทำไมหนอพระองค์จึงไม่ช่วยตัวเองและพวกเราด้วย พระองค์ตรัสต่อไปเพื่อตอบความคิดที่ไม่ได้เปล่งออกมาทางวาจาว่า “แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นข้อพระคัมภีร์ที่ว่า จำเป็นจะต้องเป็นอย่างนี้จะสำเร็จได้อย่างไร?” “เราจะไม่ดื่มถ้วยซึ่งพระบิดาของเราประทานแก่เราหรือ?” ยอหน 18:11 TKJV {DA 696.3}

The official dignity of the Jewish leaders had not prevented them from joining in the pursuit of Jesus. His arrest was too important a matter to be trusted to subordinates; the wily priests and elders had joined the temple police and the rabble in following Judas to Gethsemane. What a company for those dignitaries to unite with--a mob that was eager for excitement, and armed with all kinds of implements, as if in pursuit of a wild beast! {DA 696.4}

เจ้าหน้าที่ผู้ทรงเกียรติของผู้นำชาวยิวไม่ได้ขัดขวางพวกเขาในการเข้าร่วมการติดตามพระเยซู การจับกุมพระองค์เป็นเรื่องสำคัญยิ่งใหญ่เกินที่จะมอบให้ไปอยู่ในมือของผู้น้อย ปุโรหิตและผู้ปกครองเจ้าเล่ห์เข้าร่วมกับนายทหารรักษาพระวิหารและพวกรับบีในการติดตามยูดาสไปยังสวนเกทเสมนี เป็นกลุ่มคนอะไรเช่นนี้ที่ผู้ทรงเกียรติไปเข้าร่วมด้วย เป็นการก่อม๊อบที่ต้องการความตื่นเต้นและพกพาเครื่องมือหลากหลายมากมายทำราวกับว่ากำลังตามล่าสัตว์ป่าตัวหนึ่ง {DA 696.4}

Turning to the priests and elders, Christ fixed upon them His searching glance. The words He spoke they would never forget as long as life should last. They were as the sharp arrows of the Almighty. With dignity He said: You come out against Me with swords and staves as you would against a thief or a robber. Day by day I sat teaching in the temple. You had every opportunity of laying hands upon Me, and you did nothing. The night is better suited to your work. "This is your hour, and the power of darkness." {DA 697.1}

พระคริสต์ทรงหันพระพักตร์ไปทางปุโรหิตและผู้ปกครองและทรงจ้องมองพวกเขาด้วยสายพระเนตรที่ตรวจสอบ พระดำรัสที่พระองค์ตรัสนั้น พวกเขาจะไม่มีวันลืมไปตลอดชั่วชีวิต เป็นพระดำรัสที่แหลมคมประดุจธนูของพระเจ้ายิ่งใหญ่ ด้วยความสง่าภูมิฐาน พระองค์ตรัสว่า ท่านทั้งหลายออกมาจับเราด้วยดาบและตะบองเหมือนกับว่าจะจับขโมยหรือโจร เรานั่งสอนอยู่ในบริเวณพระวิหารทุกวัน ท่านมีทุกโอกาสที่จะวางมือจับกุมเราแต่ท่านไม่ได้ทำอะไรเลย เวลาของยามค่ำคืนเหมาะกับงานของท่าน “นี่เป็นเวลาของพวกท่าน และเป็นอำนาจของความมืด” {DA 697.1}

The disciples were terrified as they saw Jesus permit Himself to be taken and bound. They were offended that He should suffer this humiliation to Himself and them. They could not understand His conduct, and they blamed Him for submitting to the mob. In their indignation and fear, Peter proposed that they save themselves. Following this suggestion, "they all forsook Him, and fled." But Christ had foretold this desertion, "Behold," He had said, "the hour cometh, yea, is now come, that ye shall be scattered, every man to his own, and shall leave Me alone: and yet I am not alone, because the Father is with Me." John 16:32. {DA 697.2}

สาวกตกใจกลัวอย่างมากยิ่งขณะที่เห็นพระเยซูปล่อยให้ตัวพระองค์เองถูกจับและถูกผูกมัด พวกเขาไม่พอใจที่พระองค์จะต้องยอมทนอยู่ในความอับอายที่ตกกับพระองค์เองและตกกับพวกเขา พวกเขาไม่เข้าใจการกระทำของพระองค์ และพวกเขาโทษพระองค์ที่ยอมจำนนให้กับฝูงม๊อบ ด้วยความโกรธและความกลัว เปโตรเสนอว่าพวกเขาจะต้องช่วยตัวเอง ด้วยข้อเสนอนี้ “สาวกทั้งหมดก็ละทิ้งพระองค์ไว้และพากันหนีไป” แต่พระคริสต์ทรงทำนายถึงการละทิ้งพระองค์ไว้แล้ว พระองค์ตรัสว่า “นี่แน่ะ วันนั้นจะมา และเวลานั้นก็มาถึงแล้ว ที่พวกท่านจะต้องกระจัดกระจายไปยังที่อยู่ของท่านแต่ละคนและจะทิ้งเราไว้คนเดียว แต่เราไม่ได้อยู่คนเดียว เพราะพระบิดาสถิตอยู่กับเรา” ยอห์น 16:32 {DA 697.2}