Both in public and in private worship, it is our privilege to bow on our knees before the Lord when we offer our petitions to Him. Jesus, our example, "kneeled down, and prayed." Of His disciples it is recorded that they, too, "kneeled down, and prayed." Paul declared, "I bow my knees unto the Father of our Lord Jesus Christ." In confessing before God the sins of Israel, Ezra knelt. Daniel "kneeled upon his knees three times a day, and prayed, and gave thanks before his God." {MYP 251.1}

เป็นอภิสิทธิ์ของเราที่จะคุกเข่าลง ต่อเบื้องพระพักตร์ของพระยาห์เวห์ เมื่อเราถวายคาทูลขอต่อพระองค์ขณะ อธิษฐานทั้งในที่สาธารณะและในที่ส่วนตัว ตัวอย่างเช่น พระเยซู “ทรงคุกเข่าลง[และ] อธิษฐาน” ลูกา 22:41 มีการบันทึกไว้ว่า สาวกทั้งหลายของพระองค์ “คุกเข่าลง [และ] อธิษฐาน” เช่นกัน กิจการ 20:36 อัครทูตเปาโลประกาศว่า “เพราะเหตุนี้ ข้าพเจ้าจึงคุกเข่าต่อพระบิดา” เอเฟซัส 3:14 ในการสารภาพบาปของชนชาติ อิสราเอลต่อเบื้องพระพักตร์ของพระเจ้า เอสราคุกเข่าลง ดาเนียล “ก็คุกเข่าลง วันละ 3 ครั้ง อธิษฐานและขอบพระคุณ พระเจ้าของท่านอย่างที่เคยทาเสมอ” ดาเนียล 6:10 {MYP 251.1}

True reverence for God is inspired by a sense of His infinite greatness and a realization of His presence. With this sense of the Unseen, every heart should be deeply impressed. The hour and place of prayer are sacred, because God is there; and as reverence is manifested in attitude and demeanor, the feeling that inspires it will be deepened. "Holy and reverend is His name," the psalmist declares. Angels, when they speak that name, veil their faces. With what reverence, then, should we, who are fallen and sinful, take it upon our lips! {MYP 251.2}

การเคารพยาเกรงพระเจ้าอย่าง จริงใจได้รับการดลใจจากความตระหนัก ถึงความยิ่งใหญ่อันไร้ขอบเขตและการ สานึกได้ถึงการทรงร่วมสถิตอยู่ด้วยของ พระองค์ ด้วยความรู้สึกเช่นนี้ที่มีต่อ พระเจ้าที่ตามองไม่เห็น ทาให้หัวใจทุกดวง ได้รับความประทับใจอย่างลึกซึ้ง เวลา และสถานที่ของการอธิษฐานนั้นศักดิ์สิทธิ์ เพราะว่าพระเจ้าประทับอยู่ที่นั่น และใน ขณะที่แสดงออกถึงความเคารพยาเกรง ด้วยทัศนคติและอากัปกิริยาการวางตัว ความรู้สึกที่ดลใจความเคารพยาเกรงนี้ก็ จะลึกซึ้งยิ่งขึ้น “พระนามของพระองค์นั้น ศักดิ์สิทธิ์และน่าคร้ามกลัว” สดุดี 111:9 ตามที่ผู้ประพันธ์สดุดีกล่าวไว้เช่นนั้น เมื่อ ทูตสวรรค์ทั้งหลายเอ่ยพระนามนั้นก็ต้อง ปิดบังหน้าตนเอง มนุษย์ที่ล้มลงและ บาปหนาเช่นเราเมื่อริมฝีปากกล่าวถึง พระนามนี้ยิ่งควรจะเคารพยาเกรงมาก เพียงไร {MYP 251.2}

Well would it be for old and young to ponder those words of Scripture that show how the place marked by God's special presence should be regarded. "Put off thy shoes from off thy feet," He commanded Moses at the burning bush," for the place whereon thou standest is holy ground." Jacob, after beholding the vision of the angels, exclaimed, "The Lord is in this place; and I knew it not. . . " --"Gospel Workers," pp. 178, 179. {MYP 251.3}

จะเป็นการดียิ่งที่ทั้งผู้สูงวัยและ คนหนุ่มสาวจะใคร่ครวญถึงถ้อยคาในพระ คัมภีร์ที่แสดงให้เห็นว่าจะต้องปฏิบัติต่อ สถานที่ซึ่งพระเจ้าสถิตอยู่ร่วมด้วยเป็น พิเศษอย่างไร “ถอดรองเท้าของเจ้าออกเสีย” พระองค์ทรงบัญชาแก่โมเสสที่พุ่มไม้ลุก เป็นไฟว่า “เพราะว่าตรงที่เจ้ายืนอยู่นี้เป็น ที่ศักดิ์สิทธิ์” อพยพ 3:5 และยาโคบ หลังจาก ที่เห็นนิมิตของทูตสวรรค์ ถึงกับอุทานขึ้น มาว่า “พระยาห์เวห์ทรงอยู่ ณ ที่นี้แน่ ทีเดียว แต่ข้าเองไม่รู้” ปฐมกาล 28:16 --“Gospel Workers,” pp.178, 179. {MYP 251.3}