Man was originally endowed with noble powers and a well-balanced mind. He was perfect in his being, and in harmony with God. His thoughts were pure, his aims holy. But through disobedience, his powers were perverted, and selfishness took the place of love. His nature became so weakened through transgression that it was impossible for him, in his own strength, to resist the power of evil.

เมื่อพระเจ้าทรงสร้างมนุษย์ขึ้นมาแต่แรกเริ่มนั้น มนุษย์มีความสามารถเป็นเลิศและมีความคิดสมดุลที่สุด เขาเป็นคนที่สมบูรณ์แบบและเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันกับพระเจ้า ความคิดของเขาบริสุทธิ์ เป้าหมายของเขาสูงส่ง แต่เพราะความไม่เชื่อฟัง เขาจึงนำความสามารถต่างๆ ไปใช้ในทางที่ผิด และความเห็นแก่ตัวก็เข้ามาแทนที่ความรัก การล่วงละเมิดทำให้ธรรมชาติของเขาอ่อนแอลงจนไม่มีพละกำลังมาต้านทานอำนาจของความบาปได้

He was made captive by Satan, and would have remained so forever had not God specially interposed. It was the tempter's purpose to thwart the divine plan in man's creation, and fill the earth with woe and desolation. And he would point to all this evil as the result of God's work in creating man. {SC 17.1}

เขาจึงถูกซาตานควบคุมไว้ และคงจะต้องเป็นเช่นนั้นไปตลอดกาล ถ้าพระผู้เป็นเจ้ามิได้ทรงเข้ามาแทรกแซงเป็นกรณีพิเศษ เป็นเป้าหมายของจอมหลอกลวงที่ต้องการทำลายแผนการของพระเจ้าในการสร้างมนุษย์ และทำให้โลกนี้เต็มล้นไปด้วยความทุกข์ยากและความอ้างว้าง และมันก็จะชี้ว่าความเลวร้ายทั้งหมดนี้เป็นผลจากงานของพระเจ้าที่ได้ทรงสร้างมนุษย์ขึ้นมา {SC 17.1}

In his sinless state, man held joyful communion with Him "in whom are hid all the treasures of wisdom and knowledge." Colossians 2:3. But after his sin, he could no longer find joy in holiness, and he sought to hide from the presence of God. Such is still the condition of the unrenewed heart. It is not in harmony with God, and finds no joy in communion with Him. The sinner could not be happy in God's presence; he would shrink from the companionship of holy beings. Could he be permitted to enter heaven, it would have no joy for him. The spirit of unselfish love that reigns there --every heart responding to the heart of Infinite Love --would touch no answering chord in his soul. His thoughts, his interests, his motives, would be alien to those that actuate the sinless dwellers there. He would be a discordant note in the melody of heaven.

มนุษย์ที่ปราศจากบาป ได้สื่อสัมพันธ์อย่างมีความสุขกับพระเจ้า ผู้ทรงเป็น “คลังสติปัญญาและความรู้ทุกอย่างทรงปิดซ่อนไว้ในพระองค์” (โคโลสี 2:3) แต่หลังจากมนุษย์ได้ทำบาป เขาไม่ได้ชื่นชอบกับความบริสุทธิ์อีกต่อไป และเขาพยายามซ่อนตัวให้พ้นจากเบื้องพระพักตร์ของพระเจ้า นี่คือสภาพของจิตใจที่ยังมิได้รับการเปลี่ยนแปลง และไม่ได้เป็นอันหนึ่งอันเดียวกันกับพระเจ้า และการสื่อสัมพันธ์กับพระเจ้าไม่ได้สร้างความสุขให้แก่เขา คนบาปไม่มีความสุขที่ได้อยู่ต่อเบื้องพระพักตร์พระเจ้า เขาจะหลบหนีให้พ้นจากการต้องเข้าสนิทสนมกับบรรดาผู้บริสุทธิ์ ถ้าหากเขาได้รับอนุญาตให้เข้าไปในสวรรค์

Heaven would be to him a place of torture; he would long to be hidden from Him who is its light, and the center of its joy. It is no arbitrary decree on the part of God that excludes the wicked from heaven; they are shut out by their own unfitness for its companionship. The glory of God would be to them a consuming fire. They would welcome destruction, that they might be hidden from the face of Him who died to redeem them. {SC 17.2}

การอยู่ในสวรรค์ก็ไม่ได้สร้างความสุขให้แก่เขา เพราะที่นั่นปกครองด้วยวิญญาณแห่งความรักที่ไม่เห็นแก่ตัว จิตใจทุกดวงตอบสนองต่อพระทัยที่เต็มไปด้วยความรักอันไร้ขอบเขตจำกัดของพระเจ้า ซึ่งจิตใจของคนบาป ไม่อาจที่จะสื่อกับความรักเช่นนี้ได้ ความนึกคิด ความสนใจ และแรงบันดาลใจของเขาจะเป็นสิ่งที่แปลกประหลาดสำหรับชาวเมืองที่ปราศจากบาป เขาจะกลายเป็นเสียงเพี้ยนที่ประสานให้เข้ากับเสียงเพลงอันไพเราะของชาวสวรรค์ไม่ได้ สรวงสวรรค์จะกลายเป็นสถานที่ที่ทรมานเขา เขาคงต้องการหลบซ่อนให้พ้นจากพระองค์ผู้ทรงเป็นความสว่างและเป็นศูนย์กลางแห่งความชื่นชมยินดี บรรดาคนชั่วถูกกีดกันออกจากสวรรค์ ไม่ได้เป็นเพราะพระบัญชาอันไร้เหตุผลของพระเจ้า แต่แท้จริงแล้ว ความที่พวกเขาไม่สามารถเข้ามาร่วมปฏิสัมพันธ์กับชาวสวรรค์ต่างหากที่ได้กีดกันพวกเขาออกไป พระสิริของพระเจ้าจะเป็นดั่งไฟเผาผลาญพวกเขา พวกเขาคงปรารถนาการทำลายเพื่อจะได้หนีไปให้พ้นจากพระพักตร์ของพระองค์ผู้ทรงยอมสิ้นพระชนม์เพื่อไถ่พวกเขา {SC 17.2}

It is impossible for us, of ourselves, to escape from the pit of sin in which we are sunken. Our hearts are evil, and we cannot change them. "Who can bring a clean thing out of an unclean? not one." "The carnal mind is enmity against God: for it is not subject to the law of God, neither indeed can be." Job 14:4; Romans 8:7.

โดยลำพังตัวของเราเอง เราหลบหนีให้พ้นหลุมพรางแห่งความบาปที่เรากำลังจมดิ่งลงไปไม่ได้ จิตใจของเราชั่วร้าย และเปลี่ยนแปลงไม่ได้ “ใครจะเอาสิ่งสะอาดออกมาจากสิ่งไม่สะอาดได้ ไม่มีใครสักคน” “เหตุว่าใจซึ่งปักอยู่กับเนื้อหนังนั้นก็เป็นศัตรูต่อพระเจ้า หาได้อยู่ใต้บังคับธรรมบัญญัติของพระเจ้าไม่ และที่จริงจะอยู่ใต้บังคับธรรมบัญญัตินั้นไม่ได้” (โยบ 14:4; โรม 8:7)

Education, culture, the exercise of the will, human effort, all have their proper sphere, but here they are powerless. They may produce an outward correctness of behavior, but they cannot change the heart; they cannot purify the springs of life. There must be a power working from within, a new life from above, before men can be changed from sin to holiness. That power is Christ. His grace alone can quicken the lifeless faculties of the soul, and attract it to God, to holiness. {SC 18.1}

การศึกษา วัฒนธรรม ความตั้งใจ ความพยายามของมนุษย์ ล้วนมีอิทธิพลที่เหมาะสมในตัวของมันเอง แต่ในโลกนี้ สิ่งเหล่านี้กลับไม่มีอำนาจ สิ่งเหล่านี้อาจจะมีผลที่ดีต่อพฤติกรรมภายนอก แต่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงจิตใจได้ และก็ไม่สามารถชำระน้ำพุแห่งชีวิตให้บริสุทธิ์ได้ จำเป็นที่จะต้องมีอำนาจที่มาจากภายใน ซึ่งเป็นชีวิตใหม่ที่มาจากเบื้องบนที่จะเปลี่ยนแปลงมนุษย์จากความบาปไปสู่ความบริสุทธิ์ได้ พลังอำนาจนั้น คือ พระคริสต์ พระคุณของพระองค์เท่านั้นที่สามารถปลุกจิตวิญญาณที่ไร้ชีวิตชีวาขึ้นมา และดึงดูดให้จิตวิญญาณนั้นกลับเข้ามาหาพระเจ้า เข้ามาหาความบริสุทธิ์ {SC 18.1}

The Saviour said, "Except a man be born from above," unless he shall receive a new heart, new desires, purposes, and motives, leading to a new life, "he cannot see the kingdom of God." John 3:3, margin. The idea that it is necessary only to develop the good that exists in man by nature, is a fatal deception.

พระผู้ช่วยให้รอดตรัสว่า “ถ้าผู้ใดไม่ได้บังเกิดใหม่ ผู้นั้นจะเห็นแผ่นดินของพระเจ้าไม่ได้” (ยอห์น 3:3) เขาจะต้องได้รับจิตใจดวงใหม่ ความปรารถนาใหม่ จุดมุ่งหมายของชีวิตใหม่ และแรงบันดาลใจใหม่ เพื่อนำเขาไปสู่ชีวิตใหม่ ความคิดที่ว่า เพียงแค่พัฒนาสิ่งดีๆ ที่มีอยู่ในธรรมชาติของมนุษย์ก็เป็นการเพียงพอแล้ว ความคิดเช่นนี้เป็นการหลอกลวงที่อันตรายถึงตาย

"The natural man receiveth not the things of the Spirit of God: for they are foolishness unto him: neither can he know them, because they are spiritually discerned." "Marvel not that I said unto thee, Ye must be born again." 1 Corinthians 2:14; John 3:7.

“แต่มนุษย์ธรรมดาจะรับสิ่งเหล่านั้นซึ่งเป็นของพระวิญญาณแห่งพระเจ้าไม่ได้ เพราะเขาเห็นว่าเป็นสิ่งโง่เขลา และเขาไม่สามารถเข้าใจได้ เพราะว่าจะเข้าใจสิ่งเหล่านั้นได้ก็ต้องสังเกตด้วยวิญญาณ” ”อย่าประหลาดใจที่เราบอกท่านว่า ท่านทั้งหลายต้องบังเกิดใหม่” (1โครินธ์ 2:14; ยอห์น 3:7)

Of Christ it is written, "In Him was life; and the life was the light of men"--the only "name under heaven given among men, whereby we must be saved." John 1:4; Acts 4:12. {SC 18.2}

พระคริสตธรรมคัมภีร์ได้บันทึกถึงพระคริสต์ว่า “พระองค์ทรงเป็นแหล่งชีวิต และชีวิตนั้นเป็นความสว่างของมนุษย์” “ในผู้อื่นความรอดไม่มีเลย ด้วยว่านามอื่นซึ่งให้เราทั้งหลายรอดได้ ไม่ทรงโปรดให้มีในท่ามกลางมนุษย์ทั่วใต้ฟ้า” (ยอห์น 1:4; กิจการ 4:12) {SC 18.2}

It is not enough to perceive the loving-kindness of God, to see the benevolence, the fatherly tenderness, of His character. It is not enough to discern the wisdom and justice of His law, to see that it is founded upon the eternal principle of love. Paul the apostle saw all this when he exclaimed, "I consent unto the law that it is good."

การเข้าใจพระกรุณาที่เต็มด้วยความรักของพระเจ้า การมองเห็นพระเมตตาคุณและความเอ็นดูเยี่ยงความรักของพ่อที่มีอยู่ในพระลักษณะนิสัยของพระองค์นั้น ไม่เป็นการเพียงพอ การมองเห็นพระปัญญาและความยุติธรรมที่มีอยู่ในพระบัญญัติของพระเจ้า และมองเห็นว่าพระบัญญัติตั้งอยู่บนหลักการแห่งความรักที่นิรันดร์นั้นก็ยังไม่เป็นการเพียงพอ อัครทูตเปาโลเข้าใจสิ่งทั้งหมดนี้ เมื่อท่านกล่าวว่า “ข้าพเจ้ายอมรับว่าธรรมบัญญัตินั้นดี”

"The law is holy, and the commandment holy, and just, and good." But he added, in the bitterness of his soul-anguish and despair, "I am carnal, sold under sin." Romans 7:16, 12, 14.

“เหตุฉะนั้นธรรมบัญญัติจึงเป็นสิ่งบริสุทธิ์และข้อบัญญัติก็บริสุทธิ์ ยุติธรรม และดีงาม” แต่ด้วยจิตวิญญาณที่เศร้าหมองและสิ้นหวัง เปาโลได้กล่าวเพิ่มเติมด้วยความขมขื่นว่า “แต่ว่าข้าพเจ้าเป็นมนุษย์ถูกขายไว้ให้อยู่ใต้บาป” (โรม 7:16, 12, 14)

He longed for the purity, the righteousness, to which in himself he was powerless to attain, and cried out, "O wretched man that I am! who shall deliver me from this body of death?" Romans 7:24, margin. Such is the cry that has gone up from burdened hearts in all lands and in all ages. To all, there is but one answer, "Behold the Lamb of God, which taketh away the sin of the world." John 1:29. {SC 19.1}

เปาโลปรารถนาความบริสุทธิ์ ความชอบธรรม ซึ่งในตัวเขาเองไม่มีอำนาจที่จะครอบครองสิ่งนี้ได้ และจึงร้องออกมาว่า “โอยข้าพเจ้าเป็นคนน่าสมเพชอะไรเช่นนี้ ใครจะช่วยข้าพเจ้าให้พ้นจากร่างกายนี้ซึ่งเป็นของความตายได้” (โรม 7:24) เสียงร้องคร่ำครวญจากจิตใจที่ปวดร้าวเช่นนี้มีให้ได้ยินจากทั่วทุกหนแห่งและตลอดทุกยุคทุกสมัย แต่มีคำตอบอยู่เพียงคำตอบเดียวที่มีไว้สำหรับทุกคน นั่นคือ “จงดูพระเมษโปดกของพระเจ้า ผู้ทรงรับความผิดบาปของโลกไปเสีย” (ยอห์น 1:29) {SC 19.1}

Many are the figures by which the Spirit of God has sought to illustrate this truth, and make it plain to souls that long to be freed from the burden of guilt. When, after his sin in deceiving Esau, Jacob fled from his father's home, he was weighed down with a sense of guilt.

มีบุคคลมากมายซึ่งพระวิญญาณบริสุทธิ์ของพระเจ้าเสาะแสวงหาเพื่อให้เขาได้รับรู้ความจริง และเพื่อให้ความกระจ่างแจ้งแก่จิตวิญญาณทั้งหลายที่อยากหลุดพ้นจากภาระหนักของความผิดบาป ภายหลังจากที่ยาโคบได้หลอกเอซาวแล้ว เขาได้หลบหนีออกจากบ้านของบิดา เขาถูกกดดันด้วยความรู้สึกผิด

Lonely and outcast as he was, separated from all that had made life dear, the one thought that above all others pressed upon his soul, was the fear that his sin had cut him off from God, that he was forsaken of Heaven. In sadness he lay down to rest on the bare earth, around him only the lonely hills, and above, the heavens bright with stars.

ในขณะที่เขาอยู่อย่างโดดเดี่ยวและไร้ที่อยู่อาศัย ถูกตัดขาดจากทุกสิ่งทุกอย่างที่ครั้งหนึ่งเคยมีค่าต่อชีวิตของเขา แต่ความคิดหนึ่งที่บีบคั้นเขามากกว่าความคิดอื่นๆ คือ เขากลัวว่า ความบาปของเขาทำให้เขาถูกตัดขาดจากพระเจ้า และจะถูกสวรรค์ทอดทิ้ง เขาเอนตัวลงนอนบนพื้นดินที่ว่างเปล่าด้วยความโศกเศร้า รอบตัวมีแต่เนินเขาที่อ้างว้าง และเหนือขึ้นไปก็มีแต่ท้องฟ้าที่สว่างสดใสด้วยแสงดาว

As he slept, a strange light broke upon his vision; and lo, from the plain on which he lay, vast shadowy stairs seemed to lead upward to the very gates of heaven, and upon them angels of God were passing up and down; while from the glory above, the divine voice was heard in a message of comfort and hope. Thus was made known to Jacob that which met the need and longing of his soul--a Saviour.

ในขณะที่เขานอนหลับอยู่นั้น เขาได้เห็นแสงประหลาดส่องเจิดจ้ามา และดูเถิด จากพื้นราบที่เขานอนอยู่นั้น มีบันไดลึกลับขนาดมหึมาทอดสูงขึ้นไปจนถึงประตูแห่งสวรรค์ และมีบรรดาทูตสวรรค์ของพระเจ้าเดินขึ้นลงบันไดนั้น และจากรัศมีเจิดจ้าที่มาจากเบื้องบน เขาได้ยินพระสุรเสียงของพระเจ้าตรัสข้อความที่ปลอบประโลมใจและให้ความหวัง จึงทำให้ยาโคบรู้ว่า จิตวิญญาณของเขาได้พบกับสิ่งที่เขาต้องการและโหยหามาช้านาน นั่นก็คือพระผู้ช่วยให้รอด

With joy and gratitude he saw revealed a way by which he, a sinner, could be restored to communion with God. The mystic ladder of his dream represented Jesus, the only medium of communication between God and man. {SC 19.2}

เขาเปี่ยมล้นไปด้วยความชื่นชมยินดีและขอบพระคุณ เมื่อเขามองเห็นหนทางที่ได้เปิดเผยให้แก่เขาได้รู้ว่า ในสภาพที่เป็นคนบาปเขายังฟื้นฟูความสัมพันธ์กับพระเจ้าได้ บันไดลึกลับในฝันของเขานั้นเป็นสัญลักษณ์แทนองค์พระเยซู ผู้ทรงเป็นสื่อกลางเพียงหนึ่งเดียวระหว่างพระเจ้ากับมนุษย์ {SC 19.2}

This is the same figure to which Christ referred in His conversation with Nathanael, when He said, "Ye shall see heaven open, and the angels of God ascending and descending upon the Son of man." John 1:51.

พระคริสต์ทรงใช้สัญลักษณ์เดียวกันนี้เมื่อพระองค์ทรงสนทนากับนาธานาเอล พระองค์ทรงตรัสว่า “ท่านจะได้เห็นท้องฟ้าเบิกออก และบรรดาทูตสวรรค์ของพระเจ้าขึ้นและลงอยู่เหนือบุตรมนุษย์” (ยอห์น 1:51)

In the apostasy, man alienated himself from God; earth was cut off from heaven. Across the gulf that lay between, there could be no communion. But through Christ, earth is again linked with heaven. With His own merits, Christ has bridged the gulf which sin had made, so that the ministering angels can hold communion with man. Christ connects fallen man in his weakness and helplessness with the Source of infinite power. {SC 20.1}

เมื่อมนุษย์ละทิ้งพระเจ้า เขาได้นำตัวเองให้เหินห่างไปจากพระองค์ โลกก็ถูกตัดขาดจากสวรรค์ ไม่มีการติดต่อระหว่างสองฟากฝั่งที่ถูกเหวลึกขวางกั้นได้ แต่โดยผ่านทางพระคริสต์ โลกจึงเชื่อมต่อกับสวรรค์ได้อีกครั้งและด้วยความดีที่พระองค์ได้ทรงกระทำไว้ พระคริสต์ได้เชื่อมต่อสองฟากฝั่งของเหวลึกที่เกิดจากความบาป เพื่อว่าเหล่าทูตสวรรค์ผู้รับใช้จะสื่อสัมพันธ์กับมนุษย์ได้ พระคริสต์ทรงนำมนุษย์ที่ล้มลงด้วยความอ่อนแอและช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ให้มาเชื่อมต่อกับพระเจ้าผู้ทรงเป็นแหล่งกำเนิดของพลังอำนาจที่ไม่มีขอบเขตจำกัด {SC 20.1}

But in vain are men's dreams of progress, in vain all efforts for the uplifting of humanity, if they neglect the one Source of hope and help for the fallen race. "Every good gift and every perfect gift" (James 1:17) is from God. There is no true excellence of character apart from Him. And the only way to God is Christ. He says, "I am the way, the truth, and the life: no man cometh unto the Father, but by Me." John 14:6. {SC 21.1}

ถ้ามนุษย์ไม่สนใจพระองค์ผู้ทรงเป็นบ่อเกิดแห่งความหวังและการช่วยเหลือเพียงแหล่งเดียวของมนุษยชาติที่ได้ล้มลงแล้ว ความใฝ่ฝันถึงความก้าวหน้าของพวกเขาก็ไร้ประโยชน์ ความพยายามทั้งสิ้นที่จะยกระดับมนุษยชาติก็ไม่เกิดผล “ของประทานอันดีทุกอย่างและของประทานอันเลิศทุกอย่าง” ย่อมมาจากพระเจ้า (ยากอบ 1:17) เมื่อเราเหินห่างออกไปจากพระองค์ อุปนิสัยที่ดีเลิศอย่างแท้จริงก็จะไม่เกิดขึ้น และทางเดียวที่เราจะไปให้ถึงพระเจ้าได้คือไปทางพระคริสต์ พระองค์ทรงตรัสว่า “เราเป็นทางนั้น เป็นความจริงและเป็นชีวิต ไม่มีผู้ใดมาถึงพระบิดาได้นอกจากจะมาทางเรา” (ยอห์น 14:6) {SC 21.1}

The heart of God yearns over His earthly children with a love stronger than death. In giving up His Son, He has poured out to us all heaven in one gift. The Saviour's life and death and intercession, the ministry of angels, the pleading of the Spirit, the Father working above and through all, the unceasing interest of heavenly beings,--all are enlisted in behalf of man's redemption. {SC 21.2}

พระทัยของพระเจ้าถวิลหาบรรดาลูกๆของพระองค์ซึ่งอยู่บนโลกใบนี้ด้วยความรักมั่นคงที่ไม่หวั่นเกรงแม้ความตาย เมื่อพระเจ้าทรงประทานพระบุตรของพระองค์ลงมานั้น พระองค์ทรงประทานทุกสิ่งที่มีอยู่ในสวรรค์ลงมาในของขวัญล้ำค่าชิ้นนั้น ชีวิตและความตายและการร้องขอความกรุณาขององค์พระผู้ช่วยให้รอด การรับใช้ของทูตสวรรค์ การวิงวอนของพระวิญญาณ พระราชกิจของพระเจ้าทั้งจากเบื้องบนและตลอดเวลาที่ผ่านมา ความสนใจและเอาใจใส่อย่างไม่หยุดหย่อนของเหล่าชาวสวรรค์ ทุกอย่างที่กล่าวมานี้มีไว้เพื่อการไถ่มนุษย์ {SC 21.2}

Oh, let us contemplate the amazing sacrifice that has been made for us! Let us try to appreciate the labor and energy that Heaven is expending to reclaim the lost, and bring them back to the Father's house. Motives stronger, and agencies more powerful, could never be brought into operation; the exceeding rewards for right-doing, the enjoyment of heaven, the society of the angels, the communion and love of God and His Son, the elevation and extension of all our powers throughout eternal ages--are these not mighty incentives and encouragements to urge us to give the heart's loving service to our Creator and Redeemer? {SC 21.3}

ให้เราไตร่ตรองถึงการเสียสละอันน่าอัศจรรย์ที่พระองค์ทรงกระทำเพื่อเราทั้งหลาย ให้เราพึงพอใจกับแรงงานและพลังงานที่พระเจ้าใช้ไปเพื่อกอบกู้ผู้ที่หลงหายและนำกลับคืนสู่บ้านของพระบิดา ไม่มีแรงจูงใจใดที่แกร่งกล้ากว่าหรือหน่วยงานใดที่มีอำนาจมากกว่าจะสามารถทำการกอบกู้นี้ได้ ลองคิดถึงรางวัลยิ่งใหญ่สำหรับการทำในสิ่งที่ถูกต้อง ความเบิกบานหรรษาในสวรรค์ การเข้าร่วมสังคมกับเหล่าทูตสวรรค์ การได้สื่อสัมพันธ์และเป็นที่รักของพระเจ้าและของพระบุตร การที่เราจะได้รับความสามารถทั้งหมดที่ดีขึ้นและเพิ่มมากขึ้นตลอดชั่วนิรันดร สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่เป็นแรงจูงใจและกำลังใจให้เรามอบจิตใจเพื่อการรับใช้ด้วยความรักแด่พระผู้สร้างและพระผู้ไถ่ของเราหรือ {SC 21.3}

And, on the other hand, the judgments of God pronounced against sin, the inevitable retribution, the degradation of our character, and the final destruction, are presented in God's word to warn us against the service of Satan. {SC 21.4}

และในทางกลับกัน พระวจนะของพระเจ้าได้บรรยายถึงเรื่องพระเจ้าที่พิพากษาความบาป ผลของความบาปที่เลี่ยงไม่ได้ อุปนิสัยของเราทีตกต่ำลงและในที่สุด เมื่อความบาปจะถูกทำลาย ทั้งนี้เพื่อเป็นการเตือนพวกเราทุกคนว่าให้ระวังอย่าไปรับใช้ซาตาน {SC 21.4}

Shall we not regard the mercy of God? What more could He do? Let us place ourselves in right relation to Him who has loved us with amazing love. Let us avail ourselves of the means provided for us that we may be transformed into His likeness, and be restored to fellowship with the ministering angels, to harmony and communion with the Father and the Son. {SC 22.1}

เราจะไม่ใส่ใจต่อพระเมตตาคุณของพระเจ้าหรือ พระองค์จะต้องทำอะไรมากกว่านี้อีกหรือ ให้เรานำตัวของเราเข้าไปอยู่ในความสัมพันธ์ที่ถูกต้องกับพระองค์ผู้ทรงรักเราด้วยความรักอันประเสริฐ ให้เราฉวยโอกาสด้วยวิถีทางที่ได้จัดเตรียมไว้ให้แก่เรา เพื่อเราจะถูกเปลี่ยนแปลงจนเป็นเหมือนพระองค์ และได้ฟื้นฟูความสัมพันธภาพใหม่กับเหล่าทูตสวรรค์ผู้รับใช้ จนได้เป็นอันหนึ่งอันเดียวกันและมีส่วนร่วมกับพระบิดาและพระบุตร {SC 22.1}