"If thou hadst known, even thou, at least in this thy day, the things which belong unto thy peace! but now they are hid from thine eyes. For the days shall come upon thee, that thine enemies shall cast a trench about thee, and compass thee round, and keep thee in on every side, and shall lay thee even with the ground, and thy children within thee; and they shall not leave in thee one stone upon another; because thou knewest not the time of thy visitation." Luke 19:42-44. {GC 17.1}

“โอ เราอยากให้เจ้ารู้ในเวลานี้ว่าสิ่งใดสร้างสันติ แต่เดี๋ยวนี้สิ่งนั้นถูกซ่อนไว้จากตาของเจ้าแล้ว เพราะว่าเวลานั้นจะมาถึงเจ้า เมื่อพวกศัตรูของเจ้าจะก่อเชิงเทินต่อสู้เจ้า และล้อมขังเจ้าไว้ทุกด้าน แล้วจะเหวี่ยงเจ้าลงให้ราบบนพื้นดิน ทั้งตัวเจ้าและลูกๆ ที่อยู่ข้างในเจ้า และพวกเขาจะไม่ปล่อยให้ศิลาซ้อนทับกันไว้ข้างในเจ้าเพราะเจ้าไม่รับรู้วันเวลาที่พระองค์เสด็จมาเยี่ยมเจ้า” ลูกา 19:42-44 {GC 17.1}

From the crest of Olivet, Jesus looked upon Jerusalem. Fair and peaceful was the scene spread out before Him. It was the season of the Passover, and from all lands the children of Jacob had gathered there to celebrate the great national festival. จากยอดเขามะกอกเทศ พระเยซู ทอดพระเนตรกรุงเยรูซาเล็ม ทัศนียภาพ อันงดงามและเงียบสงบปรากฏอยู่เบื้อง พระพักตร์พระองค์ ขณะนั้นเป็นช่วง เทศกาลปัสกา [เทศกาลเฉลิมฉลองของ ชาวอิสราเอลที่เริ่มตั้งแต่วันที่ 14 ของ เดือนที่ 7 ตามปฏิทินยิว เพื่อระลึกถึงการ ที่พระเจ้าทรงนำชาวอิสราเอลออกจาก การเป็นทาสในแผ่นดินอียิปต์] และบุตรหลานทั้งหลายของยาโคบจากทั่วทุกสารทิศ ต่างมาร่วมชุมนุมกันที่นั่นเพื่อเฉลิมฉลอง เทศกาลแห่งชาติครั้งใหญ่นี้

In the midst of gardens and vineyards, and green slopes studded with pilgrims' tents, rose the terraced hills, the stately palaces, and massive bulwarks of Israel's capital.

ในท่ามกลางเรือกสวน ไร่องุ่น และที่ลาดชันอันเขียวขจีที่รายล้อมไปด้วยเต็นท์ของบรรดาผู้ที่เดินทางมาร่วมงาน ซึ่งบริเวณสถานที่แห่งนี้มีพระราชวังอันโอ่อ่าและป้อมปราการอันแข็งแกร่งแห่งเมืองหลวงของประเทศอิสราเอลตั้งตระหง่านสูงเด่นอยู่บนเนินเขาอันสลับซับซ้อนนั้น

The daughter of Zion seemed in her pride to say, I sit a queen and shall see no sorrow; as lovely then, and deeming herself as secure in Heaven's favor, as when, ages before, the royal minstrel sang: "Beautiful for situation, the joy of the whole earth, is Mount Zion, . . . the city of the great King." Psalm 48:2.

ดูราวกับบุตรีแห่งศิโยนจะเอ่ยอย่างเย่อหยิ่งว่า เราคือราชินีและเราจะไม่ประสบกับความเศร้าโศกระทมทุกข์ใดๆ เลย เธอถือว่าตนเองเป็นที่โปรดปรานของสวรรค์เธอนั้นงดงามดั่งเช่นที่ผู้เล่นเครื่องสายในพระราชวังสมัยโบราณเคยร้องขนานนามไว้ว่า “สูงตระหง่านงามตระการตา เป็นความชื่นบานของแผ่นดินโลกทั้งสิ้น คือภูเขา ศิโยน...เป็นนครของกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่” สดุดี 48:2

In full view were the magnificent buildings of the temple. The rays of the setting sun lighted up the snowy whiteness of its marble walls and gleamed from golden gate and tower and pinnacle.

ภาพที่มองเห็นอย่างเด่นชัดคือ ตัวอาคารพระวิหารอันตระการยิ่ง ลำแสง จากดวงอาทิตย์ที่กำลังเคลื่อนลับขอบฟ้า ขับกับสีขาวดั่งหิมะของผนังหินอ่อนให้ เจิดจ้าขึ้น ทั้งยังสะท้อนแสงแวววับจาก ประตูหอคอยและยอดพระวิหารทองคำ พระวิหารหลังนี้

"The perfection of beauty" it stood, the pride of the Jewish nation. What child of Israel could gaze upon the scene without a thrill of joy and admiration! But far other thoughts occupied the mind of Jesus. "When He was come near, He beheld the city, and wept over it." Luke 19:41.

“งามหมดจด” และเป็น ความภาคภูมิใจของชนชาติยิว จะมีลูก หลานคนใดในอิสราเอลบ้างเล่าเมื่อได้ ประจักษ์ในภาพนี้แล้วใจจะไม่มีความ ชื่นบานปีติยินดีจนเนื้อเต้น แต่กระนั้นก็ ยังมีอีกความคิดหนึ่งซึ่งแตกต่างที่เกาะกุม อยู่ในพระหทัยของพระเยซู “เมื่อพระองค์ เสด็จมาใกล้และทอดพระเนตรเห็นกรุง แล้ว ก็ทรงกันแสงสงสารกรุงนั้น” ลูกา 19:41

Amid the universal rejoicing of the triumphal entry, while palm branches waved, while glad hosannas awoke the echoes of the hills, and thousands of voices declared Him king, the world's Redeemer was overwhelmed with a sudden and mysterious sorrow.

ท่ามกลางความชื่นชมยินดีเป็น ล้นพ้นที่พระองค์เสด็จเข้ากรุงอย่างผู้มีชัย ในขณะที่ใบอินทผลัมโบกสะบัดไปมา ขณะที่เสียงร้องสรรเสริญโฮซันนาดังก้อง สะท้อนทั่วเนินเขา และขณะที่เสียงของผู้คนนับพันๆ ต่างประกาศว่าพระองค์ทรง เป็นพระมหาราชา แต่พระผู้ช่วยให้รอด ของโลกกลับทรงท่วมท้นไปด้วยความทุกข์ อย่างฉับพลันและลํ้าลึก

He, the Son of God, the Promised One of Israel, whose power had conquered death and called its captives from the grave, was in tears, not of ordinary grief, but of intense, irrepressible agony. {GC 17.2}

พระองค์ผู้ทรง เป็นพระบุตรของพระเจ้า ผู้ทรงเป็นองค์ พระสัญญาของอิสราเอล ผู้ทรงมีอำนาจ เหนือความตายและทรงเรียกผู้ที่ถูกจำจอง ออกจากหลุมฝังศพ พระองค์ทรงกำลัง กันแสง ไม่ใช่ด้วยความโศกเศร้าตาม ธรรมดาแต่ด้วยความทุกข์ระทมอย่างถึงที่ สุดซึ่งยากที่จะทำให้สงบลงได้ {GC 17.2}

His tears were not for Himself, though He well knew whither His feet were tending. Before Him lay Gethsemane, the scene of His approaching agony. The sheepgate also was in sight, through which for centuries the victims for sacrifice had been led, and which was to open for Him when He should be "brought as a lamb to the slaughter." Isaiah 53:7.

แม้พระองค์จะทรงทราบดีว่าพระบาท ของพระองค์กำลังจะก้าวไปสู่ที่ใด กระนั้น พระองค์ก็ไม่ได้ทรงหลั่งนํ้าตาเพื่อตัว พระองค์เอง เบื้องหน้าพระองค์คือสวน เกทเสมนี ที่ซึ่งฉากแห่งความทุกข์ระทม ของพระองค์กำลังจะมาถึง พระองค์ทรง แลเห็นประตูแกะนั้นด้วย ซึ่งเหยื่อที่ถูกนำ มาถวายเป็นเครื่องบูชาจะต้องถูกนำผ่าน ประตูนี้ไปนับเป็นเวลาหลายศตวรรษมา แล้ว และประตูนี้เองที่จะถูกเปิดออกไว้ สำหรับพระองค์เมื่อพระองค์จะทรงเป็น “เหมือนลูกแกะที่ถูกนำไปฆ่า” อิสยาห์ 53:7

Not far distant was Calvary, the place of crucifixion. Upon the path which Christ was soon to tread must fall the horror of great darkness as He should make His soul an offering for sin. Yet it was not the contemplation of these scenes that cast the shadow upon Him in this hour of gladness.

ห่างออกไปไม่ไกลนักคือภูเขาคาลวารี สถานที่แห่งการตรึงกางเขน บนเส้นทางที่พระคริสต์จะทรงย่างก้าวไปในอีกไม่ช้านั้นจะเต็มไปด้วยความน่าสยดสยองของความมืดมิดอย่างที่สุด เมื่อพระองค์จะทรงมอบวิญญาณจิตของพระองค์เป็นเครื่องบูชาไถ่บาป ถึงกระนั้นเงามืดที่ทอดอยู่เหนือพระองค์ในช่วงเวลาแห่งความชื่นชมยินดีเช่นนี้

No foreboding of His own superhuman anguish clouded that unselfish spirit. He wept for the doomed thousands of Jerusalem--because of the blindness and impenitence of those whom He came to bless and to save. {GC 18.1}

หาได้เกิดจากการใคร่ครวญถึงภาพเหตุการณ์เหล่านี้ไม่มิใช่ด้วยการสังหรณ์ถึงความทุกข์ระทมที่เกินขนาดของความเป็นมนุษย์ปุถุชน ของพระองค์เอง ที่อาจบดบังวิญญาณแห่งการเสียสละนั้นได้ พระองค์ทรงกันแสงให้ผู้คนจำนวนมากมายในกรุงเยรูซาเล็มที่ จะต้องพินาศไปเนื่องด้วยความมืดบอดและความดื้อรั้นของคนทั้งหลายเหล่านั้นที่พระองค์เสด็จมาเพื่อทรงอำนวยพระพรและทรงช่วยให้รอด {GC 18.1}

The history of more than a thousand years of God's special favor and guardian care, manifested to the chosen people, was open to the eye of Jesus.

ประวัติศาสตร์กว่าหนึ่งพันปีภายใต้ พระพรแห่งการพิทักษ์รักษาและความ โปรดปรานเป็นพิเศษของพระเจ้าที่ทรงมี ต่อประชากรที่พระองค์ทรงเลือกสรร ปรากฏสู่สายพระเนตรของพระเยซู

There was Mount Moriah, where the son of promise, an unresisting victim, had been bound to the altar--emblem of the offering of the Son of God. There the covenant of blessing, the glorious Messianic promise, had been confirmed to the father of the faithful. Genesis 22:9, 16-18.

ณ ภูเขาโมริยาห์ที่ซึ่งอิสอัคบุตรแห่งพันธสัญญาผู้เป็นเหยื่อที่อยู่ในโอวาทได้ถูกมัด ไว้บนแท่นบูชา ซึ่งเป็นสัญลักษณ์เล็งถึง การถวายตัวเป็นเครื่องบูชาของพระบุตร ของพระเจ้า ที่นั่นเอง ที่พระสัญญาแห่ง พระพรอันรุ่งโรจน์เกี่ยวกับพระเมสสิยาห์ ถูกยืนยันต่อบิดาแห่งความเชื่อ (ปฐมกาล 22:9, 16-18)

There the flames of the sacrifice ascending to heaven from the threshing floor of Ornan had turned aside the sword of the destroying angel (1 Chronicles 21)

ณ ที่นั่นที่เปลวไฟจากการ ถวายบูชาที่ลอยขึ้นสู่สวรรค์จากลาน นวดข้าวของโอรนันได้หันเหทิศทางดาบ ของทูตมรณะเสีย (1 พงศาวดาร 21)

fitting symbol of the Saviour's sacrifice and mediation for guilty men. Jerusalem had been honored of God above all the earth. The Lord had "chosen Zion," He had "desired it for His habitation." Psalm 132:13.

อันเป็นสัญลักษณ์ที่เหมาะเจาะเล็งถึงการ ที่พระผู้ช่วยให้รอดได้ทรงถวายพระองค์เอง เป็นเครื่องบูชาไถ่บาป และทรงทำหน้าที่ เป็นผู้ไกล่เกลี่ยของมวลมนุษย์ผู้หลงผิด ทั้งหลาย กรุงเยรูซาเล็มเคยได้รับเกียรติ จากพระเจ้าเหนือเมืองอื่นใดบนแผ่นดินโลก “พระยาห์เวห์ทรงเลือกศิโยน พระองค์ มีพระประสงค์จะให้เป็นที่ประทับของ พระองค์” สดุดี 132:13

There, for ages, holy prophets had uttered their messages of warning. There priests had waved their censers, and the cloud of incense, with the prayers of the worshipers, had ascended before God.

ณ เมืองนั้นเองที่ บรรดาผู้เผยพระวจนะบริสุทธิ์ได้ประกาศ ข่าวคำเตือนมาเป็นเวลาหลายยุคหลาย สมัย ณ ที่นั่น ปุโรหิตเคยแกว่งกระถาง เครื่องหอม และเป็นที่ซึ่งควันเครื่องหอม ลอยขึ้นสู่เบื้องพระพักตร์พระเจ้าพร้อม ด้วยคำอธิษฐานของผู้เข้าร่วมนมัสการ

There daily the blood of slain lambs had been offered, pointing forward to the Lamb of God. There Jehovah had revealed His presence in the cloud of glory above the mercy seat. There rested the base of that mystic ladder connecting earth with heaven (Genesis 28:12; John 1:51)

ที่ นั่นเคยมีการถวายเลือดของลูกแกะที่ถูก นำมาฆ่าอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน อันเป็นการ เล็งถึงพระเมษโปดกของพระเจ้า ที่นั่น พระยาห์เวห์ทรงสำแดงการทรงร่วมสถิต ของพระองค์ในหมู่เมฆแห่งพระสิริเหนือ พระที่นั่งกรุณานั้น ที่นั่นเป็นที่ตั้งของฐาน บันไดลึกลับที่เชื่อมแผ่นดินโลกเข้ากับ สวรรค์ ปฐมกาล 28:12 ยอห์น 1:51

that ladder upon which angels of God descended and ascended, and which opened to the world the way into the holiest of all. Had Israel as a nation preserved her allegiance to Heaven, Jerusalem would have stood forever, the elect of God. Jeremiah 17:21-25.

บันไดอันนั้นที่ทูตทั้งหลายของพระเจ้า เคยขึ้นลง และเป็นบันไดที่เปิดทางให้ โลกมุ่งตรงสู่อภิสุทธิสถาน หากชนชาติ อิสราเอลคงไว้ซึ่งความจงรักภักดีของเธอ ที่มีต่อสวรรค์แล้ว กรุงเยรูซาเล็มก็คงจะ ดำรงอยู่เป็นนิตย์ในฐานะเมืองที่พระเจ้า ทรงเลือกสรร เยเรมีย์ 17:21-25

But the history of that favored people was a record of backsliding and rebellion. They had resisted Heaven's grace, abused their privileges, and slighted their opportunities. {GC 18.2}

แต่ประวัติศาสตร์แห่งประชากรของพระเจ้ากลับเป็นบันทึกที่จารึกถึงเรื่องราวความกลับสัตย์และการกบฏ พวกเขาหมิ่นต่อพระคุณของสวรรค์ บิดเบือนสิทธิพิเศษและดูแคลนโอกาสต่างๆ ของตน {GC 18.2}

Although Israel had "mocked the messengers of God, and despised His words, and misused His prophets" (2 Chronicles 36:16),

ถึงแม้ชนชาติอิสราเอลจะ “เย้ยหยัน บรรดาทูตของพระเจ้าอยู่เสมอและดูหมิ่นพระวจนะของพระองค์ ทั้งเยาะเย้ยบรรดา ผู้เผยพระวจนะของพระองค์” 2 พงศาวดาร 36:16

He had still manifested Himself to them, as "the Lord God, merciful and gracious, long-suffering, and abundant in goodness and truth" (Exodus 34:6);

แต่พระองค์ก็ยังทรงสำแดงพระองค์ เองให้พวกเขาเห็นว่าพระองค์ทรงเป็น “พระยาห์เวห์ เป็นพระเจ้าผู้เปี่ยมด้วย พระกรุณา และพระคุณ พระองค์กริ้วช้า ทรงบริบูรณ์ด้วยความรักมั่นคงและความ สัตย์จริง” อพยพ 34:6

notwithstanding repeated rejections, His mercy had continued its pleadings. With more than a father's pitying love for the son of his care, God had "sent to them by His messengers, rising up betimes, and sending; because He had compassion on His people, and on His dwelling place." 2 Chronicles 36:15.

แม้พวกเขาจะ ปฏิเสธพระองค์ซํ้าแล้วซํ้าเล่าก็ตามที แต่ คำวิงวอนด้วยพระเมตตาคุณของพระองค์ ยังคงมีอย่างไม่ขาดสาย ยิ่งกว่าความรัก ความสงสารของบิดาที่มีต่อบุตรที่เขา ห่วงใย พระยาห์เวห์ “ทรงกล่าวโดยทูต ของพระองค์อย่างไม่หยุดยั้ง เพราะ พระองค์ทรงเมตตาสงสารประชากรและ ที่ประทับของพระองค์” 2 พงศาวดาร 36:15

When remonstrance, entreaty, and rebuke had failed, He sent to them the best gift of heaven; nay, He poured out all heaven in that one Gift. {GC 19.1}

เมื่อคำทัดทาน คำอ้อนวอน และ คำตำหนิไร้ผล พระองค์จึงทรงมอบของ ประทานอันลํ้าค่าจากสรวงสวรรค์ให้กับ พวกเขา ไม่ใช่เพียงแค่นี้ แต่พระองค์ยัง ทรงเททั้งสวรรค์ลงมาในของประทานชิ้น เดียวกันนั้นด้วย {GC 19.1}

The Son of God Himself was sent to plead with the impenitent city. It was Christ that had brought Israel as a goodly vine out of Egypt. Psalm 80:8.

พระบุตรของพระเจ้าเองเสด็จมาเพื่อ วิงวอนนครที่ไม่ยอมกลับใจ พระคริสต์เอง ผู้ทรงนำอิสราเอลดั่งนำเถาองุ่นออกจาก อียิปต์ (สดุดี 80:8)

His own hand had cast out the heathen before it. He had planted it "in a very fruitful hill." His guardian care had hedged it about. His servants had been sent to nurture it. "What could have been done more to My vineyard," He exclaims, "that I have not done in it?" Isaiah 5:1-4.

พระหัตถ์ของพระองค์ ทรงขับไล่คนนอกศาสนาออกไปต่อหน้า ต่อตาพวกเขา พระองค์ทรงปลูกเถาองุ่น นั้นไว้ “บนเนินเขาอันอุดมยิ่ง” พระองค์ ทรงล้อมรั้วดูแลมัน พระองค์ทรงรับสั่งใช้ คนงานไปคอยรดนํ้าพรวนดิน พระองค์ ทรงอุทานขึ้นมาว่า “มีอะไรที่จะทำได้อีกเพื่อสวนองุ่นของเรา ซึ่งเรายังไม่ได้ทำให้” อิสยาห์ 5:1-4

Though when He looked that it should bring forth grapes, it brought forth wild grapes, yet with a still yearning hope of fruitfulness He came in person to His vineyard, if haply it might be saved from destruction. He digged about His vine; He pruned and cherished it. He was unwearied in His efforts to save this vine of His own planting. {GC 19.2}

แม้พระองค์ทรงมุ่งหวังว่า มันจะเกิดผลลูกองุ่นแท้ ไฉนมันจึงเกิด ผลองุ่นเปรี้ยว ถึงกระนั้นพระองค์ก็ยังทรง มุ่งหวังว่ามันจะผลิดอกออกผล พระองค์ จึงเสด็จมายังสวนองุ่นของพระองค์ด้วย ตัวพระองค์เองเผื่อว่าจะช่วยเถาองุ่นให้ รอดจากความพินาศได้บ้าง พระองค์ทรง สกัดบ่อยํ่าองุ่นไว้ พระองค์ทรงตัดแต่ง และทะนุถนอมดูแลมัน พระองค์ไม่ทรง ลดละความพยายามที่จะช่วยเถาองุ่นนี้ที่ พระองค์เองทรงปลูกไว้ {GC 19.2}

For three years the Lord of light and glory had gone in and out among His people. He "went about doing good, and healing all that were oppressed of the devil,"

เป็นเวลาสามปีที่องค์พระผู้เป็นเจ้า แห่งความสว่างและพระสิริเสด็จเข้าออก ท่ามกลางประชากรของพระองค์ พระองค์ “เสด็จไปทำคุณประโยชน์และรักษาคน ทั้งหลายที่ถูกมารเบียดเบียน”

binding up the brokenhearted, setting at liberty them that were bound, restoring sight to the blind, causing the lame to walk and the deaf to hear, cleansing the lepers, raising the dead, and preaching the gospel to the poor. Acts 10:38; Luke 4:18; Matthew 11:5.

เล้าโลม คนที่ชอกชํ้าระกำใจ ร้องประกาศอิสรภาพ แก่บรรดาเชลย ทำให้คนตาบอดมองเห็น คนง่อยเดินได้ และคนหูหนวกได้ยิน คน โรคเรื้อนหายสะอาด คนตายแล้วเป็น ขึ้นมา และประกาศข่าวประเสริฐแก่คน อนาถา กิจการ 10:38 ลูกา 4:18 มัทธิว 11:5

To all classes alike was addressed the gracious call: "Come unto Me, all ye that labor and are heavy-laden, and I will give you rest." Matthew 11:28. {GC 20.1}

พระองค์ทรงร้องเรียกชนทุกชั้นด้วย ถ้อยคำอันกอปรด้วยพระคุณอย่างเดียวกัน ว่า “บรรดาผู้เหน็ดเหนื่อยและแบกภาระ หนัก จงมาหาเรา และเราจะให้ท่านทั้ง หลายได้หยุดพัก” มัทธิว 11:28 {GC 20.1}

Though rewarded with evil for good, and hatred for His love (Psalm 109:5), He had steadfastly pursued His mission of mercy. Never were those repelled that sought His grace. A homeless wanderer, reproach and penury His daily lot, He lived to minister to the needs and lighten the woes of men, to plead with them to accept the gift of life.

แม้พวกเขาสนองตอบพระองค์ด้วย ความชั่วแทนความดี และความเกลียดชัง แทนความรักของพระองค์ก็ตามที (สดุดี 109: 5) แต่พระองค์ก็ยังคงดำเนินพระราชกิจแห่งพระเมตตาคุณของพระองค์อย่าง ไม่หยุดยั้ง พระองค์ไม่ทรงเคยขับไล่ผู้ใด ที่เข้ามาแสวงหาพระคุณของพระองค์เลย พระองค์ทรงเป็นคนพเนจรไร้บ้าน แม้ว่า พระองค์ต้องเผชิญกับคำตำหนิติเตียนและ ความอัตคัดขัดสนเป็นอาจิณ ถึงกระนั้น พระองค์กลับทรงดำรงชีวิตอยู่เพื่อคนยาก ไร้และแบ่งเบาความทุกข์ของเพื่อนมนุษย์ ทรงวิงวอนให้พวกเขารับของประทานแห่ง ชีวิต

The waves of mercy, beaten back by those stubborn hearts, returned in a stronger tide of pitying, inexpressible love. But Israel had turned from her best Friend and only Helper. The pleadings of His love had been despised, His counsels spurned, His warnings ridiculed. {GC 20.2}

คลื่นแห่งความเมตตาที่ถูกซัดกลับ ไปเนื่องด้วยใจที่แข็งดั่งหินของคนเหล่า นั้น ซัดกลับมาใหม่ด้วยกระแสธารแห่ง ความสงสารอันเป็นคลื่นแห่งรักที่สูงเหนือ คำบรรยาย แต่อิสราเอลหันหลังให้กับพระ สหายเลิศและพระผู้ช่วยเพียงองค์เดียว ของเธอเสีย คำอ้อนวอนด้วยความรักของ พระองค์ถูกดูแคลน คำปรึกษาของพระองค์ ถูกเหยียดหยาม และคำตักเตือนของ พระองค์ถูกเย้ยหยัน {GC 20.2}

The hour of hope and pardon was fast passing; the cup of God's long-deferred wrath was almost full. The cloud that had been gathering through ages of apostasy and rebellion, now black with woe, was about to burst upon a guilty people; and He who alone could save them from their impending fate had been slighted, abused, rejected, and was soon to be crucified.

ชั่วโมงแห่งความหวังและการให้อภัย กำลังจะผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว ถ้วยแห่ง พระพิโรธที่ถูกหน่วงไว้มาช้านานจวนจะ เต็มล้น เมฆหมอกแห่งการละทิ้งความเชื่อ และการกบฏที่ตั้งเค้ามาตลอดหลายยุค หลายสมัย และบัดนี้ดำทะมึนไปด้วยความ หม่นหมองก็ใกล้จะโหมเข้าใส่ผู้ที่หลงผิด และพระองค์เพียงผู้เดียวที่สามารถช่วย พวกเขาให้รอดพ้นจากผลลัพธ์ที่กำลังจะ มาถึงกลับถูกดูหมิ่น ถูกกล่าวร้าย และถูก ปฏิเสธและจะถูกตรึงในอีกไม่ช้า

When Christ should hang upon the cross of Calvary, Israel's day as a nation favored and blessed of God would be ended. The loss of even one soul is a calamity infinitely outweighing the gains and treasures of a world; but as Christ looked upon Jerusalem, the doom of a whole city, a whole nation, was before Him--that city, that nation, which had once been the chosen of God, His peculiar treasure. {GC 20.3}

เมื่อพระคริสต์จะถูกตรึงไว้บนกางเขนแห่งคาลวารี วันเวลาของอิสราเอลในฐานะชนชาติที่พระเจ้าทรงโปรดปรานและทรงอำนวยพระพรก็จะสิ้นสุดลง การสูญเสียแม้เพียงจิตวิญญาณดวงเดียวนั้น นับเป็นหายนะที่ไม่อาจประเมินค่าได้ซึ่งมีมูลค่ามาก ยิ่งกว่าผลกำไรและทรัพย์สิ่งของใดๆ ในฝ่ายโลก แต่เมื่อพระคริสต์ทรงเพ่งดูกรุงเยรูซาเล็ม—เมืองนั้น ชนชาตินั้น ที่ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นประชากรที่ทรงเลือกสรรและเป็นสมบัติอันลํ้าค่าของพระองค์— วิบัติของเมืองทั้งเมือง ชนชาติทั้งชนชาติก็ปรากฏอยู่ต่อเบื้องพระพักตร์พระองค์ {GC 20.3}

Prophets had wept over the apostasy of Israel and the terrible desolations by which their sins were visited. Jeremiah wished that his eyes were a fountain of tears, that he might weep day and night for the slain of the daughter of his people, for the Lord's flock that was carried away captive. Jeremiah 9:1; 13:17.

ผู้เผยพระวจนะเคยครํ่าครวญรํ่าไห้ ให้กับการละทิ้งความเชื่อของชนชาติ อิสราเอลและความเริศร้างอย่างน่าสะพรึง กลัวอันเป็นผลสืบเนื่องมาจากบาปของ พวกเขา เยเรมีย์อยากให้ดวงตาของเขา เป็นบ่อนํ้าพุ เพื่อว่าเขาจะร้องไห้ทั้งกลาง วันและกลางคืน เพราะบุตรีของชนชาติ ของเขาที่ถูกฆ่า และเพราะฝูงแกะของเขา ที่ถูกต้อนเอาไปเป็นเชลย (เยเรมีย์ 9:1; 13:17)

What, then, was the grief of Him whose prophetic glance took in, not years, but ages! He beheld the destroying angel with sword uplifted against the city which had so long been Jehovah's dwelling place.

แล้วสิ่งใดเล่าที่เป็นความระทม ทุกข์ของพระองค์ ผู้ทรงชำเลืองดูภาพ เหตุการณ์ผ่านทางคำพยากรณ์ ไม่ใช่แค่ เพียงชั่วข้ามปี แต่เป็นระยะเวลาตลอดชั่ว อายุคน พระองค์ทอดพระเนตรเห็นทูต มรณะถือดาบชูขึ้นเหนือเมืองนั้น ซึ่งเคย เป็นที่ประทับของพระยาห์เวห์มาช้านาน

From the ridge of Olivet, the very spot afterward occupied by Titus and his army, He looked across the valley upon the sacred courts and porticoes, and with tear-dimmed eyes He saw, in awful perspective, the walls surrounded by alien hosts. He heard the tread of armies marshaling for war. He heard the voice of mothers and children crying for bread in the besieged city. He saw her holy and beautiful house, her palaces and towers, given to the flames, and where once they stood, only a heap of smoldering ruins. {GC 21.1}

จากสันเขามะกอกเทศตรงตำแหน่งเดียว กับที่นายพลทิตัสและกองทัพของเขาเข้า บุกยึด พระองค์ทอดพระเนตรข้ามหุบเขา ไปยังลานและมุขศักดิ์สิทธิ์ ทรงมองเห็นภาพเหตุการณ์อันน่าสะพรึงกลัวด้วยนํ้า พระเนตรคลอ คือกำแพงเมืองที่ถูกล้อม ด้วยกองทหารต่างชาติ พระองค์ทรงได้ยิน เสียงฝีเท้าของกองทหารที่พร้อมจะออก ศึก ทรงได้ยินเสียงร้องขออาหารอย่าง กระจองอแงของทั้งแม่และเด็กๆ ภายใน เมืองที่ถูกปิดล้อม ทรงเห็นพระนิเวศอัน งดงามและศักดิ์สิทธิ์ พระราชวังและป้อม ปราการต่างๆ ของเมืองถูกคลอกในเปลว ไฟ และที่ซึ่งอาคารเหล่านี้เคยตั้งอยู่ คง เหลือไว้แค่เพียงกองซากปรักหักพังที่กำลัง คุกรุ่นอยู่ {GC 21.1}

Looking down the ages, He saw the covenant people scattered in every land, "like wrecks on a desert shore." In the temporal retribution about to fall upon her children, He saw but the first draft from that cup of wrath which at the final judgment she must drain to its dregs.

เมื่อทอดพระเนตรต่อไปยังยุคต่างๆ ที่ ตามมา พระองค์ทรงเห็นประชากรแห่ง พันธสัญญากระจัดกระจายไปทั่วทุกดิน แดน “เหมือนซากปรักหักพังบนชายฝั่ง ทะเลทราย” ในการลงโทษเพียงชั่วขณะที่ จวนจะตกลงบนลูกหลานของเธอ พระองค์ ทรงเห็นแค่การลิ้มรสเพียงจอกแรกที่เท ออกมาจากถ้วยแห่งพระพิโรธนั้น ซึ่งเธอ จักต้องดื่มจนเหลือไว้แค่เพียงกากตะกอน ในการพิพากษาครั้งสุดท้าย

Divine pity, yearning love, found utterance in the mournful words: "O Jerusalem, Jerusalem, thou that killest the prophets, and stonest them which are sent unto thee, how often would I have gathered thy children together, even as a hen gathereth her chickens under her wings, and ye would not!"

ความเมตตา สงสารและความรักความอาทรของพระผู้ เป็นเจ้าสะท้อนออกให้เห็นด้วยพระดำรัส อันสุดแสนครํ่าครวญที่ว่า “โอ เยรูซาเล็ม เยรูซาเล็ม เมืองที่ฆ่าบรรดาผู้เผยพระ วจนะ และเอาหินขว้างพวกที่ถูกส่งให้มา หาเจ้าถึงตาย บ่อยครั้งที่เราปรารถนาจะ รวบรวมลูกๆ ของเจ้าไว้เหมือนแม่ไก่กก ลูกอยู่ใต้ปีกของมัน แต่เจ้าไม่ยอม”

O that thou, a nation favored above every other, hadst known the time of thy visitation, and the things that belong unto thy peace! I have stayed the angel of justice, I have called thee to repentance, but in vain.

โอ เจ้า ผู้เป็นชนชาติที่ได้รับความโปรดปราน เหนือประชาชาติอื่น ไฉนเจ้าจึงจะรู้เวลาที่พระองค์เสด็จมาเยี่ยมเจ้าและสิ่งอะไรที่ จะให้สันติสุขแก่เจ้า เราได้ห้ามทูตสวรรค์ แห่งความยุติธรรมไว้ เราได้ร้องเรียกให้ เจ้ากลับใจ แต่ก็ไร้ผล

It is not merely servants, delegates, and prophets, whom thou hast refused and rejected, but the Holy One of Israel, thy Redeemer. If thou art destroyed, thou alone art responsible. "Ye will not come to Me, that ye might have life." Matthew 23:37; John 5:40. {GC 21.2}

เจ้าไม่ได้เพียงปฏิเสธ และปัดบรรดาผู้รับใช้ ผู้แทน และผู้เผย พระวจนะทั้งสิ้นทิ้งเสีย แต่เจ้ายังปฏิเสธ และหันหลังให้กับองค์บริสุทธิ์แห่งอิสราเอล พระผู้ไถ่ของเจ้าอีกด้วย หากเจ้าจะต้อง พินาศไป เจ้าเองจะต้องเป็นผู้รับผิดชอบ “แต่พวกท่านก็ยังไม่ยอมมาหาเราเพื่อจะ ได้ชีวิต” มัทธิว 23:37 ยอห์น 5:40 {GC 21.2}

Christ saw in Jerusalem a symbol of the world hardened in unbelief and rebellion, and hastening on to meet the retributive judgments of God. The woes of a fallen race, pressing upon His soul, forced from His lips that exceeding bitter cry.

พระคริสต์ทรงเห็นกรุงเยรูซาเล็มเป็น สัญลักษณ์เล็งถึงโลกที่แข็งกระด้างใน ความไม่เชื่อและการกบฏ และกำลังเร่งรุด เข้าสู่การพิพากษาโทษของพระเจ้าตาม ผลแห่งการกระทำของเธอ วิบัติของ เผ่าพันธุ์มนุษย์ผู้ล้มลงในบาปซึ่งทับถม ลงบนวิญญาณจิตของพระองค์กดดันให้ พระโอษฐ์ของพระองค์ต้องเปล่งเสียงรํ่าไห้ อย่างขมขื่นสุดที่จะพรรณนา

He saw the record of sin traced in human misery, tears, and blood; His heart was moved with infinite pity for the afflicted and suffering ones of earth; He yearned to relieve them all. But even His hand might not turn back the tide of human woe; few would seek their only Source of help. He was willing to pour out His soul unto death, to bring salvation within their reach; but few would come to Him that they might have life. {GC 22.1}

พระองค์ทรง มองเห็นบันทึกแห่งรอยเปื้อนความผิด บาปในความทุกข์ยาก หยาดนํ้าตาและ โลหิตของมวลมนุษย์ พระองค์ทรงรู้สึก สะเทือนพระทัยด้วยความสงสารอย่าง เหลือคณนาต่อคนทั้งหลายเหล่านั้นที่ต้อง ประสบกับความทุกข์ทรมานบนแผ่นดิน โลก พระองค์ทรงปรารถนาที่จะช่วยปลด ปล่อยพวกเขาสิ้นทุกคน แต่ถึงแม้พระหัตถ์ ของพระองค์ไม่อาจที่จะหันกลับคลื่นแห่ง ความวิบัติของมนุษยชาติได้ กระนั้นก็มี เพียงน้อยคนนักที่จักแสวงหาพระองค์ผู้ทรงเป็นแหล่งแห่งความช่วยเหลือเดียว ของพวกเขา พระองค์ทรงเต็มพระทัยที่ จะสละวิญญาณจิตของพระองค์กระทั่งถึง ซึ่งความมรณาเพื่อนำความรอดมาอยู่ใกล้ พวกเขาแค่เอื้อม ถึงกระนั้นก็ดียังมีเพียง น้อยคนเหลือเกินที่จะเข้ามาหาพระองค์ เพื่อจะได้ชีวิต {GC 22.1}

The Majesty of heaven in tears! the Son of the infinite God troubled in spirit, bowed down with anguish! The scene filled all heaven with wonder. That scene reveals to us the exceeding sinfulness of sin; it shows how hard a task it is, even for Infinite Power, to save the guilty from the consequences of transgressing the law of God.

ผู้ทรงเดชานุภาพแห่งสรวงสวรรค์ กำลังทรงกันแสง พระบุตรของพระเจ้า ผู้ทรงเป็นองค์นิรันดร์ทรงอยู่ในห้วงทุกข์ พระองค์ทรงก้มพระพักตร์ลงด้วยความ ปวดร้าว เป็นภาพที่ทำให้ทั่วฟ้าสวรรค์ พิศวง ภาพนั้นชี้ให้เราเห็นถึงความชั่วช้า อย่างมหันต์ของบาป เป็นภาพที่แสดงให้ เห็นถึงภารกิจอันยากยิ่ง—แม้กระทั่ง สำหรับพระองค์ผู้ทรงฤทธานุภาพอันอุดม —ในการที่จะช่วยผู้หลงผิดให้รอดพ้นจาก ผลแห่งการล่วงละเมิดพระบัญญัติของ พระเจ้า

Jesus, looking down to the last generation, saw the world involved in a deception similar to that which caused the destruction of Jerusalem. The great sin of the Jews was their rejection of Christ; the great sin of the Christian world would be their rejection of the law of God, the foundation of His government in heaven and earth.

พระเยซูทอดพระเนตรต่อไปยัง คนในชั่วอายุสุดท้าย ทรงเห็นโลกที่ ตกอยู่ในการล่อลวงที่คล้ายคลึงกับการ ล่อล่วงซึ่งเป็นเหตุแห่งความพินาศของ กรุงเยรูซาเล็ม บาปยิ่งใหญ่ของชาวยิว คือการปฏิเสธพระคริสต์ ส่วนบาปอัน ใหญ่ยิ่งของชาวคริสเตียนนั้นคือการ ปฏิเสธพระบัญญัติของพระเจ้า ซึ่งเป็น บรรทัดฐานแห่งการปกครองของพระองค์ ทั้งในฟ้าสวรรค์และบนแผ่นดินโลก

The precepts of Jehovah would be despised and set at nought. Millions in bondage to sin, slaves of Satan, doomed to suffer the second death, would refuse to listen to the words of truth in their day of visitation. Terrible blindness! strange infatuation! {GC 22.2}

ข้อบังคับของพระยาห์เวห์จะถูกดูหมิ่นและ ปัดทิ้งไปอย่างไร้ค่า ผู้คนนับล้านที่ติดโซ่ ตรวนแห่งบาปเป็นทาสของซาตานและ ถูกกำหนดวาระสุดท้ายให้ประสบความทุกข์ทรมานในความตายครั้งที่สอง พวกเขาจะปฏิเสธไม่ยอมรับฟังพระวจนะแห่ง ความจริงในวันที่พระองค์จะเสด็จมาเยือน ช่างเป็นความมืดบอดที่น่ากลัว และเป็น ความลุ่มหลงที่น่าประหลาดยิ่งนัก {GC 22.2}

Two days before the Passover, when Christ had for the last time departed from the temple, after denouncing the hypocrisy of the Jewish rulers, He again went out with His disciples to the Mount of Olives and seated Himself with them upon the grassy slope overlooking the city.

ก่อนถึงเทศกาลปัสกาสองวัน เมื่อพระ คริสต์เสด็จออกจากพระวิหารเป็นครั้ง สุดท้าย หลังจากทรงประณามความหน้า ซื่อใจคดของบรรดาผู้นำชาวยิว พระองค์ เสด็จพร้อมสาวกทั้งหลายไปยังภูเขา มะกอกเทศอีก และประทับร่วมกับพวก เขาบนเนินเขาเขียวขจี เมื่อมองลงไปจะ เห็นเมืองอยู่ตรงเบื้องล่าง

Once more He gazed upon its walls, its towers, and its palaces. Once more He beheld the temple in its dazzling splendor, a diadem of beauty crowning the sacred mount. {GC 23.1}

พระองค์ทรง เพ่งพินิจกำแพงเมือง ป้อมปราการ และ พระราชวังต่างๆ ของเมืองนั้นอีกครั้ง และ ทอดพระเนตรพระวิหารอันวิจิตรตระการ ดั่งมงกุฎงามประดับบนยอดเขาอัน ศักดิ์สิทธิ์อีกครั้งหนึ่ง {GC 23.1}

A thousand years before, the psalmist had magnified God's favor to Israel in making her holy house His dwelling place: "In Salem also is His tabernacle, and His dwelling place in Zion."

หนึ่งพันปีก่อนหน้านี้ ผู้ประพันธ์เพลง สดุดีร้องสรรเสริญถึงความโปรดปรานของ พระเจ้าที่ทรงมีต่อชนชาติอิสราเอลด้วย การทำให้เธอเป็นพระนิเวศอันศักดิ์สิทธิ์ โดยการร่วมสถิตของพระองค์ว่า “ที่ประทับ ของพระองค์อยู่ในซาเล็ม ที่พำนักของ พระองค์อยู่ในศิโยน”

He "chose the tribe of Judah, the Mount Zion which He loved. And He built His sanctuary like high palaces." Psalm 76:2; 78:68, 69.

พระองค์ “ทรงเลือก เผ่ายูดาห์ ภูเขาศิโยนซึ่งพระองค์ทรงรัก พระองค์ทรงสร้างสถานนมัสการของ พระองค์อย่างกับฟ้าสวรรค์สูง” สดุดี 76:2; 78:68, 69

The first temple had been erected during the most prosperous period of Israel's history. Vast stores of treasure for this purpose had been collected by King David, and the plans for its construction were made by divine inspiration. 1 Chronicles 28:12, 19.

พระวิหารหลังแรก ก่อสร้างขึ้นในยุคที่อิสราเอลรุ่งเรืองที่สุด ในประวัติศาสตร์แห่งชนชาติของเธอกษัตริย์ดาวิดทรงเป็นผู้จัดเตรียมทรัพย์ สมบัติมหาศาลไว้เพื่อการนี้ ส่วนแผนการ ก่อสร้างนั้นก็ได้รับการดลใจจากพระผู้เป็น เจ้า (1 พงศาวดาร 28:12, 19)

Solomon, the wisest of Israel's monarchs, had completed the work. This temple was the most magnificent building which the world ever saw. Yet the Lord had declared by the prophet Haggai, concerning the second temple:

ซาโลมอน พระราชาผู้ชาญฉลาดเลิศล้ำเหนือกษัตริย์ องค์ใดแห่งอิสราเอลทรงเป็นผู้สร้างพระ นิเวศจนสำเร็จบริบูรณ์ พระวิหารหลังนี้ เป็นอาคารโอ่อ่าตระการตาอย่างที่สุดเท่า ที่โลกเคยมีมา แต่กระนั้นก็ดีพระเจ้ายัง ทรงประกาศผ่านทางผู้เผยพระวจนะ ฮักกัยในเรื่องของพระวิหารหลังที่สองไว้ ว่า

"The glory of this latter house shall be greater than of the former." "I will shake all nations, and the Desire of all nations shall come: and I will fill this house with glory, saith the Lord of hosts." Haggai 2:9, 7. {GC 23.2}

“ศักดิ์ศรีของพระนิเวศหลังนี้จะยิ่งใหญ่ กว่าหลังก่อน” “เราจะเขย่าประชาชาติ ทั้งหมดและทรัพย์สมบัติของประชาชาติ ทั้งหมดจะเข้ามา แล้วเราจะบรรจุนิเวศนี้ ให้เต็มด้วยศักดิ์ศรี พระยาห์เวห์จอมทัพ ตรัสเช่นนี้” ฮักกัย 2:9, 7 {GC 23.2}

After the destruction of the temple by Nebuchadnezzar it was rebuilt about five hundred years before the birth of Christ by a people who from a lifelong captivity had returned to a wasted and almost deserted country.

ภายหลังจากที่กษัตริย์เนบูคัดเนสซาร์ ทำลายพระวิหารลง ก็ได้มีการสร้างพระ วิหารขึ้นใหม่ในช่วงราวๆ ห้าร้อยปีก่อน การเสด็จมาบังเกิดของพระคริสต์ โดย พวกที่ตกไปเป็นเชลยมาชั่วชีวิต ซึ่งได้ เดินทางกลับสู่ภูมิลำเนาอันรกร้างว่างเปล่า จนแทบไร้ผู้คนอาศัย

There were then among them aged men who had seen the glory of Solomon's temple, and who wept at the foundation of the new building, that it must be so inferior to the former.

ในท่ามกลางคนเหล่านั้น มีพวกคนเฒ่าคนแก่ผู้เคยเห็นสง่าราศีของพระวิหารในสมัยของกษัตริย์ซาโลมอน และได้ร้องไห้อยู่ที่รากฐานของพระวิหารหลังใหม่ซึ่งด้อยกว่าวิหารหลังเดิมมาก

The feeling that prevailed is forcibly described by the prophet: "Who is left among you that saw this house in her first glory? and how do ye see it now? is it not in your eyes in comparison of it as nothing?" Haggai 2:3; Ezra 3:12. Then was given the promise that the glory of this latter house should be greater than that of the former. {GC 23.3} ผู้เผยพระวจนะพรรณนาถึงความรู้สึกนี้ไว้อย่างจับใจว่า “ในพวกเจ้าที่เหลืออยู่มีใครบ้างที่เคยเห็นพระนิเวศนี้ประกอบด้วยศักดิ์ศรีเมื่อครั้งก่อน และบัดนี้พวกเจ้าเห็นเป็นอย่างไร มองดูแล้วเหมือนไม่มีอะไรเลยใช่ไหม” ฮักกัย 2:3 เอสรา 3:12 แล้วจึงทรงมีพระสัญญาประทานมาให้ว่าสง่าราศีของพระนิเวศครั้งหลังนี้จะยิ่งกว่า ครั้งเดิมนั้น {GC 23.3}

But the second temple had not equaled the first in magnificence; nor was it hallowed by those visible tokens of the divine presence which pertained to the first temple. There was no manifestation of supernatural power to mark its dedication. No cloud of glory was seen to fill the newly erected sanctuary.

แต่พระวิหารหลังที่สองหามีความสง่า งามเทียบเท่าพระวิหารหลังแรก หรือมี ความศักดิ์สิทธิ์ด้วยหมายสำคัญแห่งการ ร่วมสถิตที่ประจักษ์แจ้งดั่งเช่นที่มีใน พระวิหารหลังแรกไม่ ไม่มีอำนาจเหนือ ธรรมชาติใดแสดงให้เห็นเป็นสัญลักษณ์ ในระหว่างพิธีมอบถวายพระวิหาร

No fire from heaven descended to consume the sacrifice upon its altar. The Shekinah no longer abode between the cherubim in the most holy place; the ark, the mercy seat, and the tables of the testimony were not to be found therein. No voice sounded from heaven to make known to the inquiring priest the will of Jehovah. {GC 24.1}

ไม่มี เมฆแห่งพระสิริปกคลุมสถานศักดิ์สิทธิ์ที่ เพิ่งสร้างเสร็จใหม่ๆ ไม่มีไฟจากสวรรค์ลง มาเผาเครื่องถวายบูชาบนแท่นนั้น ไม่มี หมู่เมฆแห่งพระสิริเหนือพระที่นั่งกรุณา ปรากฏอยู่ระหว่างเครูบในอภิสุทธิสถาน อีกต่อไป หีบพันธสัญญา พระที่นั่งกรุณา และแผ่นพระโอวาทก็ไม่ได้อยู่ที่นั่น ทั้งยัง ไม่มีพระสุรเสียงดังมาจากสวรรค์เพื่อเผย ให้ทราบนํ้าพระทัยของพระยาห์เวห์ที่มี ต่อปุโรหิตผู้ทูลถามอีกด้วย {GC 24.1}

For centuries the Jews had vainly endeavored to show wherein the promise of God given by Haggai had been fulfilled; yet pride and unbelief blinded their minds to the true meaning of the prophet's words.

ชาวยิวบากบั่นอย่างไร้แก่นสารนาน เป็นเวลาหลายศตวรรษเพื่อพิสูจน์ให้เห็น ว่าพระสัญญาของพระเจ้าที่มีไว้กับฮักกัย ได้สำเร็จลงแล้ว ถึงกระนั้นก็ดีความเย่อ หยิ่งและความไม่เชื่อบดบังความนึกคิด ของพวกเขาไม่ให้เข้าใจถึงความหมาย อันแท้จริงแห่งถ้อยคำของผู้เผยพระวจนะ

The second temple was not honored with the cloud of Jehovah's glory, but with the living presence of One in whom dwelt the fullness of the Godhead bodily--who was God Himself manifest in the flesh.

พระวิหารหลังที่สองหาได้รับเกียรติด้วย เมฆแห่งพระสิริของพระยาห์เวห์ไม่ แต่ ด้วยการเสด็จมาประทับอยู่ของพระองค์ผู้ทรงดำรงสภาพของพระเจ้าอย่างสมบูรณ์ เป็นพระเจ้าเองที่ทรงปรากฏเป็นมนุษย์ แท้จริง

The "Desire of all nations" had indeed come to His temple when the Man of Nazareth taught and healed in the sacred courts. In the presence of Christ, and in this only, did the second temple exceed the first in glory.

“ผู้พึงปรารถนาแห่งปวงชน” เสด็จ มายังพระวิหารของพระองค์แล้ว ในครา ที่บุรุษแห่งนาซาเร็ธทรงเทศนาสั่งสอน และเยียวยารักษาอยู่ที่ลานพระวิหาร ศักดิ์สิทธิ์ และด้วยการทรงร่วมประทับอยู่ ของพระคริสต์เพียงเหตุผลเดียวนี้แหละ ที่ทำให้พระวิหารหลังที่สองมีสง่าราศีเหนือ กว่าพระวิหารหลังแรก

But Israel had put from her the proffered Gift of heaven. With the humble Teacher who had that day passed out from its golden gate, the glory had forever departed from the temple. Already were the Saviour's words fulfilled: "Your house is left unto you desolate." Matthew 23:38. {GC 24.2}

แต่ชนชาติอิสราเอล กลับสลัดของประทานแห่งสรวงสวรรค์ที่ ทรงหยิบยื่นให้ทิ้งเสีย ในวันนั้นเองที่พระ อาจารย์ผู้ถ่อมสุภาพเสด็จออกจากประตู พระวิหารทองคำ สง่าราศีก็ได้ละจากพระ วิหารไปตลอดกาล พระดำรัสของพระผู้ ช่วยให้รอดที่ว่า “นิเวศของเจ้าจะถูกทอด ทิ้งให้ร้างเปล่า” มัทธิว 23:38 จึงสำเร็จลง ด้วยประการฉะนี้ {GC 24.2}

The disciples had been filled with awe and wonder at Christ's prediction of the overthrow of the temple, and they desired to understand more fully the meaning of His words. Wealth, labor, and architectural skill had for more than forty years been freely expended to enhance its splendors.

สาวกทั้งหลายเต็มไปด้วยความ หวาดหวั่นและประหลาดใจยิ่งนักกับ คำทำนายของพระคริสต์ในเรื่องพระวิหาร ที่จะถูกทำลายลง พวกเขาอยากเข้าใจ ความหมายในพระดำรัสของพระเจ้าให้ลึก ซึ้งมากกว่าเดิม ในการเสริมแต่งพระวิหาร ให้วิจิตรตระการตายิ่งขึ้นนั้นต้องใช้ทรัพย์ สมบัติ แรงงาน และความเชี่ยวชาญด้าน สถาปัตยกรรมอย่างเต็มที่ และใช้เวลานาน มากกว่าสี่สิบปี

Herod the Great had lavished upon it both Roman wealth and Jewish treasure, and even the emperor of the world had enriched it with his gifts. Massive blocks of white marble, of almost fabulous size, forwarded from Rome for this purpose, formed a part of its structure; and to these the disciples had called the attention of their Master, saying: "See what manner of stones and what buildings are here!" Mark 13:1. {GC 24.3}

กษัตริย์เฮโรดมหาราชทุ่ม ทั้งทรัพย์สินของอาณาจักรโรมและสมบัติ ของชาวยิวเพื่อพระวิหาร และแม้กระทั่ง จักรพรรดิของโลกนี้ก็ยังถวายของกำนัล ส่วนพระองค์เพื่อประดับประดาพระวิหารหลังนี้ให้งดงามยิ่งขึ้นด้วย หินอ่อนสีขาว ก้อนใหญ่มหึมาจนเหลือเชื่อที่ก่อเป็น โครงสร้างหนึ่งของพระวิหารถูกลำเลียง มาจากอาณาจักรโรมเพื่อใช้ในการนี้โดย เฉพาะ และเนื่องด้วยสิ่งเหล่านี้เองบรรดา สาวกจึงชี้ให้พระอาจารย์ของพวกเขาทอด พระเนตรและทูลว่า “พระอาจารย์ ศิลากับ อาคารเหล่านี้ใหญ่จริงๆ” มาระโก 13:1 {GC 24.3}

To these words, Jesus made the solemn and startling reply: "Verily I say unto you, There shall not be left here one stone upon another, that shall not be thrown down." Matthew 24:2. {GC 25.1}

พระเยซูตรัสตอบอย่างเคร่งขรึมและ น่าพรั่นพรึงว่า “เราบอกความจริงกับท่าน ว่า ที่นี่จะไม่เหลือก้อนหินซ้อนทับกันอยู่ แม้แต่ก้อนเดียว แต่จะถูกทำลายลงหมด” มัทธิว 24:2 {GC 25.1}

With the overthrow of Jerusalem the disciples associated the events of Christ's personal coming in temporal glory to take the throne of universal empire, to punish the impenitent Jews, and to break from off the nation the Roman yoke. The Lord had told them that He would come the second time.

พวกสาวกโยงเรื่องความพินาศของ กรุงเยรูซาเล็มเข้ากับภาพการเสด็จมาด้วย พระคริสต์เองในสง่าราศีชั่วคราวของฝ่าย โลกเพื่อครองบัลลังก์ของอาณาจักรแห่ง สากลโลก เพื่อลงโทษชาวยิวที่ไม่ยอม กลับใจ และเพื่อปลดชนชาตินี้ออกจาก แอกของชาวโรมัน องค์พระผู้เป็นเจ้าเคย ตรัสกับพวกเขาว่าพระองค์จะเสด็จมาครั้ง ที่สอง

Hence at the mention of judgments upon Jerusalem, their minds reverted to that coming; and as they were gathered about the Saviour upon the Mount of Olives, they asked: "When shall these things be? and what shall be the sign of Thy coming, and of the end of the world?" Verse 3. {GC 25.2}

ดังนั้นเมื่อมีการเอ่ยถึงการพิพากษา โทษกรุงเยรูซาเล็ม ความคิดของพวกเขา จึงหวนกลับไปนึกถึงภาพการเสด็จมาที่ ว่านั้น และทูลถามขึ้นในขณะที่กำลัง ห้อมล้อมพระผู้ช่วยให้รอดบนภูเขามะกอก เทศว่า “เหตุการณ์เหล่านี้เกิดขึ้นเมื่อไร และอะไรเป็นหมายสำคัญว่าพระองค์จะ เสด็จมาและยุคเก่าจะสิ้นสุดลง” มัทธิว 24:3 {GC 25.2}

The future was mercifully veiled from the disciples. Had they at that time fully comprehend the two awful facts--the Redeemer's sufferings and death, and the destruction of their city and temple--they would have been overwhelmed with horror.

เหตุการณ์ที่จะบังเกิดขึ้นถูกปิดซ่อนไว้จากเหล่าสาวกด้วยพระเมตตาคุณ หากในขณะนั้นพวกเขาเข้าใจความจริง อันน่าสะพรึงกลัวทั้งสองประการได้ทั้งหมด คือการทนทุกข์และการวายพระชนม์ของ พระผู้ไถ่ รวมถึงความพินาศของเมืองและ พระวิหารของพวกเขา พวกเขาก็คงจะเต็ม ไปด้วยความหวาดกลัว

Christ presented before them an outline of the prominent events to take place before the close of time. His words were not then fully understood; but their meaning was to be unfolded as His people should need the instruction therein given. The prophecy which He uttered was twofold in its meaning; while foreshadowing the destruction of Jerusalem, it prefigured also the terrors of the last great day. {GC 25.3}

พระคริสต์ทรง เผยให้พวกเขาเห็นเค้าโครงของภาพเหตุ การณ์สำคัญๆ ที่จะบังเกิดขึ้นก่อนจะ สิ้นยุค ทว่าพวกเขายังไม่เข้าใจพระดำรัส ของพระองค์เสียทั้งหมดในเวลานั้น แต่ ความหมายเหล่านี้จะเด่นชัดขึ้นในเวลา ที่ประชากรของพระองค์มีความจำเป็น ต้องใช้คำแนะนำที่ได้ประทานให้ไว้ในนั้น คำพยากรณ์ที่พระองค์ตรัสไว้มีความหมาย ในสองนัย คือเป็นการบอกถึงความพินาศ ของกรุงเยรูซาเล็มและยังเป็นการกล่าว ถึงความสยดสยองของวันอันใหญ่ยิ่งใน สมัยจะสิ้นยุคอีกด้วย {GC 25.3}

Jesus declared to the listening disciples the judgments that were to fall upon apostate Israel, and especially the retributive vengeance that would come upon them for their rejection and crucifixion of the Messiah. Unmistakable signs would precede the awful climax.

พระเยซูทรงเปิดเผยให้เหล่าสาวกที่ กำลังตั้งใจฟังถึงเรื่องการพิพากษาโทษที่ จะตกแก่ชาวอิสราเอลที่ละทิ้งพระเจ้า โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเรื่องการแก้แค้น อย่างสาสมตามผลแห่งการกระทำอันสืบ เนื่องมาจากการที่พวกเขาปฏิเสธและตรึง พระเมสสิยาห์ ทั้งนี้จะมีหมายสำคัญที่เด่นชัดปรากฏขึ้นก่อนอวสานกาลอันน่าสะพรึงกลัวนี้

The dreaded hour would come suddenly and swiftly. And the Saviour warned His followers: "When ye therefore shall see the abomination of desolation, spoken of by Daniel the prophet, stand in the holy place, (whoso readeth, let him understand:) then let them which be in Judea flee into the mountains." Matthew 24:15, 16; Luke 21:20, 21.

โมงยามอันน่าครั่นคร้ามจะมาถึงอย่างปัจจุบันทันด่วน และพระผู้ช่วยให้รอดทรงเตือนบรรดาผู้ติดตามพระองค์ ไว้ว่า “เพราะฉะนั้น เมื่อท่านเห็นสิ่งที่น่ารังเกียจซึ่งก่อให้เกิดความหายนะตั้งอยู่ในสถานบริสุทธิ์ ตามพระวจนะที่กล่าวโดยดาเนียลผู้เผยพระวจนะ (ให้ผู้อ่านเข้าใจเอาเถิด) เมื่อนั้นให้พวกที่อยู่ในแคว้นยูเดีย หนีไปภูเขา” มัทธิว 24:15, 16 ลูกา 21:20, 21

When the idolatrous standards of the Romans should be set up in the holy ground, which extended some furlongs outside the city walls, then the followers of Christ were to find safety in flight. When the warning sign should be seen, those who would escape must make no delay.

เมื่อใดที่ชาวโรมันปักธงรูปเคารพลง บนแผ่นดินศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่นอกกำแพง เมืองห่างออกไปหลายกิโลเมตร เมื่อนั้น ให้บรรดาผู้ติดตามพระคริสต์หนีไปหาที่ ลี้ภัย เมื่อเห็นสัญญาณเตือนนี้ ผู้ที่จะ หลบหนีต้องไม่รอช้า

Throughout the land of Judea, as well as in Jerusalem itself, the signal for flight must be immediately obeyed. He who chanced to be upon the housetop must not go down into his house, even to save his most valued treasures. Those who were working in the fields or vineyards must not take time to return for the outer garment laid aside while they should be toiling in the heat of the day. They must not hesitate a moment, lest they be involved in the general destruction. {GC 25.4}

ทั้งผู้ที่อาศัยตลอด แคว้นยูเดียและทั่วกรุงเยรูซาเล็ม จะต้อง ปฏิบัติตามสัญญาณเตือนภัยในทันที ผู้ที่ บังเอิญขึ้นไปบนหลังคาเรือนก็จงอย่าลง มาเข้าไปเก็บเอาทรัพย์สินลํ้าค่าของตน ในบ้านเรือน ส่วนผู้ที่ทำงานในเรือกสวน ไร่องุ่นก็จงอย่าเสียเวลาย้อนกลับไปเอา เสื้อคลุมที่ถอดไว้ขณะตรากตรำทำงาน ภายใต้ความร้อนแรงในยามเที่ยงวัน พวกเขาต้องไม่รีรอแม้สักเสี้ยววินาทีเดียว เกลือกว่าจะมีส่วนในความวิบัติที่เกิดขึ้น โดยรอบนั้น {GC 25.4}

In the reign of Herod, Jerusalem had not only been greatly beautified, but by the erection of towers, walls, and fortresses, adding to the natural strength of its situation, it had been rendered apparently impregnable. He who would at this time have foretold publicly its destruction, would, like Noah in his day, have been called a crazed alarmist.

ในรัชสมัยของกษัตริย์เฮโรด กรุง เยรูซาเล็มไม่เพียงแต่ถูกสร้างและตกแต่ง ไว้อย่างงดงามวิจิตรตระการตาแล้วเท่านั้น ยังมีการสร้างหอคอย กำแพงเมือง และ ป้อมปราการเพื่อเสริมความแข็งแกร่ง ที่มีอยู่แล้วอันเนื่องจากทำเลที่ตั้งโดย ธรรมชาติ ทำให้ดูประหนึ่งว่าไม่มีทาง บุกทลายเมืองนี้ได้ เวลานี้หากมีผู้ใด พยากรณ์ถึงความพินาศของเมืองอย่าง เปิดเผย ผู้นั้นก็จะได้รับฉายาว่าเป็นนัก เตือนภัยผู้บ้าคลั่ง เหมือนกับโนอาห์ในสมัยของเขา

But Christ had said: "Heaven and earth shall pass away, but My words shall not pass away." Matthew 24:35. Because of her sins, wrath had been denounced against Jerusalem, and her stubborn unbelief rendered her doom certain. {GC 26.1}

แต่พระคริสต์ตรัสไว้ว่า “ฟ้า และดินจะล่วงไป แต่บรรดาถ้อยคำของ เราจะไม่สูญหายไปเลย” มัทธิว 24:35 กรุงเยรูซาเล็มถูกกล่าวโทษด้วยความ พิโรธเนื่องด้วยความผิดบาปทั้งหลายของ เธอ และเนื่องด้วยความดื้อรั้นไม่เชื่อฟัง เธอจึงต้องรับผลสนองแห่งคำพิพากษา โทษที่มีไว้สำหรับเธออย่างแน่นอน {GC 26.1}

The Lord had declared by the prophet Micah: "Hear this, I pray you, ye heads of the house of Jacob, and princes of the house of Israel, that abhor judgment, and pervert all equity. They build up Zion with blood, and Jerusalem with iniquity. The heads thereof judge for reward, and the priests thereof teach for hire, and the prophets thereof divine for money: yet will they lean upon the Lord, and say, Is not the Lord among us? none evil can come upon us." Micah 3:9-11. {GC 26.2}

องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงเปิดเผยผ่าน ผู้เผยพระวจนะมีคาห์ไว้ว่า “ท่านทั้งหลาย ผู้เป็นผู้นำของพงศ์พันธ์ุยาโคบและผู้ครอบ ครองพงศ์พันธุ์อิสราเอล คือบรรดาผู้ชัง ความยุติธรรม และผู้บิดเบือนความถูก ต้องทั้งสิ้น ผู้สร้างศิโยนด้วยโลหิต และ สร้างเยรูซาเล็มด้วยความอยุติธรรม บรรดาผู้นำของเมืองนี้ตัดสินความด้วย เห็นแก่สินบน และบรรดาปุโรหิตสั่งสอน ด้วยเห็นแก่สินจ้าง อีกทั้งบรรดาผู้เผยพระ วจนะก็ทำนายด้วยเห็นแก่เงิน ถึงกระนั้น เขาทั้งหลายยังอิงพระยาห์เวห์และกล่าว ว่า พระยาห์เวห์สถิตท่ามกลางเราไม่ใช่ หรือ ไม่มีความหายนะอะไรเกิดขึ้นแก่เรา ได้” มีคาห์ 3:9-11 {GC 26.2}

These words faithfully described the corrupt and self-righteous inhabitants of Jerusalem. While claiming to observe rigidly the precepts of God's law, they were transgressing all its principles.

ถ้อยคำเหล่านี้บรรยายถึงชาวเมือง เยรูซาเล็มผู้เสื่อมทรามและคิดว่าตนเอง ชอบธรรมไว้ได้อย่างถูกต้อง ในขณะที่พวก เขาอ้างตนว่าถือรักษาข้อบังคับแห่ง กฎหมายของพระเจ้าอย่างเคร่งครัด แต่ กลับกำลังล่วงละเมิดหลักการทุกประการ แห่งพระบัญญัตินั้น

They hated Christ because His purity and holiness revealed their iniquity; and they accused Him of being the cause of all the troubles which had come upon them in consequence of their sins.

พวกเขาเกลียดชัง พระคริสต์ เพราะความบริสุทธิ์ศักดิ์สิทธิ์ของพระองค์เปิดโปงความชั่วช้าของพวก เขา ทั้งยังกล่าวหาพระองค์ว่าทรงเป็นเหตุ แห่งความทุกข์ยากทั้งมวลอันเป็นผลสืบ เนื่องมาจากความผิดบาปของพวกเขาเอง

Though they knew Him to be sinless, they had declared that His death was necessary to their safety as a nation. "If we let Him thus alone," said the Jewish leaders, "all men will believe on Him: and the Romans shall come and take away both our place and nation." John 11:48.

แม้จะทราบดีว่าพระองค์ทรงปราศจาก บาป กระนั้นพวกเขาก็ยังร้องประกาศว่า ความตายของพระองค์มีความจำเป็นต่อ ความรอดของชนชาติ ผู้นำชาวยิวต่าง กล่าวกันว่า “ถ้าเราปล่อยให้เขาทำอย่าง นี้ต่อไป ทุกคนก็จะเชื่อถือเขา แล้วพวก โรมันก็จะมาทำลายทั้งพระวิหารและชาติ ของเรา” ยอห์น 11:48

If Christ were sacrificed, they might once more become a strong, united people. Thus they reasoned, and they concurred in the decision of their high priest, that it would be better for one man to die than for the whole nation to perish. {GC 27.1}

หากสังเวยพระ คริสต์เสีย พวกเขาอาจเข้มแข็งขึ้นและ ปรองดองกันได้อีกครั้ง ฉะนั้นพวกเขาจึง นึกตรองดูและเห็นพ้องกับคำตัดสินของ มหาปุโรหิตของตนที่ว่าให้คนหนึ่งตายเสีย ดีกว่าที่จะให้คนทั้งชาติต้องพินาศ {GC 27.1}

Thus the Jewish leaders had built up "Zion with blood, and Jerusalem with iniquity." Micah 3:10. And yet, while they slew their Saviour because He reproved their sins, such was their self-righteousness that they regarded themselves as God's favored people and expected the Lord to deliver them from their enemies.

ด้วยเหตุนี้ผู้นำชาวยิวทั้งหลายจึงสร้าง “ศิโยนด้วยโลหิตและสร้างเยรูซาเล็มด้วย ความอยุติธรรม” มีคาห์ 3:10 ถึงกระนั้น ก็ดีในขณะที่พวกเขาได้ฆ่าพระผู้ช่วยให้ รอดของพวกเขาเองเสีย เหตุเพราะถูก พระองค์ทรงตำหนิในเรื่องความผิดบาป ของตน พวกเขายังได้ตั้งความชอบธรรม ของตนเองขึ้นโดยถือว่าพวกเขาเป็น ประชากรที่พระเจ้าทรงโปรดปราน ทั้งยัง คาดหวังให้องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงช่วยกู้ พวกเขาออกจากหมู่ไพรี

"Therefore," continued the prophet, "shall Zion for your sake be plowed as a field, and Jerusalem shall become heaps, and the mountain of the house as the high places of the forest." Verse 12. {GC 27.2}

ผู้เผยพระวจนะ มีคาห์จึงกล่าวต่อไปว่า “ดังนั้น เพราะพวก เจ้านี่เอง ศิโยนจะถูกไถเหมือนไถนา และ เยรูซาเล็มจะกลายเป็นกองสิ่งปรักหักพังและภูเขาแห่งพระนิเวศจะเป็นที่สูงปกคลุม ด้วยต้นไม้” มีคาห์ 3:12 {GC 27.2}

For nearly forty years after the doom of Jerusalem had been pronounced by Christ Himself, the Lord delayed His judgments upon the city and the nation. Wonderful was the long-suffering of God toward the rejectors of His gospel and the murderers of His Son.

องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงเลื่อนการ พิพากษาโทษของพระองค์ที่ทรงมีต่อกรุง เยรูซาเล็มและชนชาตินี้ออกไปเป็นเวลา เกือบสี่สิบปีหลังจากที่พระคริสต์เองทรง ประกาศถึงวาระสุดท้ายของกรุงนี้ ความ อดทนนานของพระเจ้าที่ทรงมีต่อบรรดา ผู้ที่ปฏิเสธข่าวประเสริฐและผู้ที่ฆ่าพระ บุตรของพระองค์นั้นช่างเป็นเรื่องที่น่า ประหลาดยิ่ง

The parable of the unfruitful tree represented God's dealings with the Jewish nation. The command had gone forth, "Cut it down; why cumbereth it the ground?" (Luke 13:7)

คำอุปมาเรื่องต้นไม้ที่ไม่เกิด ผลเป็นเครื่องแสดงให้เห็นถึงวิธีการของ พระเจ้าที่พึงมีต่อชนชาติยิว คำบัญชาได้ ถูกประกาศออกไปแล้วว่า “จงโค่นมันทิ้ง ไป จะให้ดินจืดไปเปล่าๆ ทำไม” ลูกา 13:7

but divine mercy had spared it yet a little longer. There were still many among the Jews who were ignorant of the character and the work of Christ.

แต่พระเมตตาคุณของพระเจ้าได้สงวนมัน ไว้อีกสักหน่อยหนึ่ง ยังมีผู้คนอีกมากมาย ในท่ามกลางชาวยิวผู้ซึ่งเพิกเฉยต่อพระ ลักษณะและพระราชกิจของพระคริสต์

And the children had not enjoyed the opportunities or received the light which their parents had spurned. Through the preaching of the apostles and their associates, God would cause light to shine upon them; they would be permitted to see how prophecy had been fulfilled, not only in the birth and life of Christ, but in His death and resurrection.

และ บุตรหลานของพวกเขายังไม่มีโอกาส เชยชมหรือได้รับแสงสว่างที่บิดามารดา ของตนดูแคลน หากพระเจ้าทรงส่องแสง สว่างสู่พวกเขาผ่านทางคำเทศนาของอัคร ทูตทั้งหลายและบรรดาเพื่อนร่วมงานของ พวกเขาแล้ว พวกเขาก็คงจะเข้าใจว่าคำ พยากรณ์สัมฤทธิ์ผลลงอย่างไร ซึ่งไม่เพียง แต่ในเรื่องการเสด็จมาบังเกิดและชีวิตของ พระคริสต์เท่านั้น แต่ในเรื่องความมรณา และการเป็นขึ้นจากตายของพระองค์ด้วย

The children were not condemned for the sins of the parents; but when, with a knowledge of all the light given to their parents, the children rejected the additional light granted to themselves, they became partakers of the parents' sins, and filled up the measure of their iniquity. {GC 27.3}

บุตรหลานไม่ต้องถูกปรับโทษเนื่องด้วย ความผิดบาปของบิดามารดา แต่เมื่อพวก เขาปฏิเสธแสงสว่างที่กระจ่างขึ้นซึ่งส่องมายังพวกเขาเอง ผนวกกับความรู้ในแสง สว่างที่ทรงโปรดประทานให้แก่บิดามารดา ของตนแล้ว พวกเขาก็จะมีส่วนในความ ผิดบาปของบิดามารดา และความชั่วช้า ของพวกเขาจึงเพิ่มขึ้นจนเต็มขนาด {GC 27.3}

The long-suffering of God toward Jerusalem only confirmed the Jews in their stubborn impenitence. In their hatred and cruelty toward the disciples of Jesus they rejected the last offer of mercy.

ความอดทนนานของพระเจ้าที่ทรงมี ต่อกรุงเยรูซาเล็มนั้นเป็นแต่เพียงการ ยืนยันถึงความดื้อดึงของชาวยิวที่ไม่ยอม สำนึกผิด พวกเขาปฏิเสธพระเมตตาคุณ ที่ทรงหยิบยื่นให้เป็นครั้งสุดท้าย

Then God withdrew His protection from them and removed His restraining power from Satan and his angels, and the nation was left to the control of the leader she had chosen.

โดยการ ปฏิบัติต่อเหล่าสาวกของพระเยซูด้วย ความเกลียดชังและเหี้ยมโหด ฉะนั้น พระเจ้าจึงทรงถอนความคุ้มครองของ พระองค์ออกไปจากพวกเขา และถอน อำนาจที่คอยหน่วงอยู่ของพระองค์ออก ไปจากซาตานและเหล่าทูตชั่วของมัน แล้วชนชาตินี้ก็ตกอยู่ภายใต้การควบคุม ของผู้นำที่เธอเลือกเอง

Her children had spurned the grace of Christ, which would have enabled them to subdue their evil impulses, and now these became the conquerors. Satan aroused the fiercest and most debased passions of the soul. Men did not reason; they were beyond reason--controlled by impulse and blind rage.

บุตรหลานของเธอ ปัดพระคุณของพระคริสต์ทิ้งเสีย ซึ่งเป็น พระคุณที่น่าจะสามารถช่วยให้พวกเขา ขนาบแรงกระตุ้นอันตํ่าช้าของพวกเขา ลงได้ แต่บัดนี้แรงกระตุ้นนั้นมีชัยเหนือ พวกเขาเสียแล้ว ซาตานปลุกเร้าตัณหาที่ ป่าเถื่อนและตํ่าช้าที่สุดของจิตวิญญาณ ขึ้น มนุษย์ไม่ได้ใช้เหตุผล

They became satanic in their cruelty. In the family and in the nation, among the highest and the lowest classes alike, there was suspicion, envy, hatred, strife, rebellion, murder. There was no safety anywhere. Friends and kindred betrayed one another.

พวกเขาถูก ควบคุมโดยแรงกระตุ้นและโทสะอย่างหน้า มืดตามัว พวกเขาไร้เหตุผล และกลายเป็น คนโหดเหี้ยมเยี่ยงซาตาน ไม่ว่าจะใน ครอบครัว ในชาติบ้านเมือง ในท่ามกลาง ชนชั้นระดับสูงซึ่งไม่ต่างอะไรกับใน ชนชั้นระดับตํ่า ทุกที่เต็มไปด้วยความหวาดระแวง ความริษยา ความเกลียดชัง การแก่งแย่ง การกบฏ และการฆ่าฟัน ไม่มีสถานที่ใดปลอดภัยสักแห่ง ญาติสนิท มิตรสหายต่างทรยศกันและกัน

Parents slew their children, and children their parents. The rulers of the people had no power to rule themselves. Uncontrolled passions made them tyrants. The Jews had accepted false testimony to condemn the innocent Son of God. Now false accusations made their own lives uncertain. By their actions they had long been saying: "Cause the Holy One of Israel to cease from before us." Isaiah 30:11.

พ่อแม่ ฆ่าลูก ลูกฆ่าพ่อแม่ ผู้นำปวงชนไร้อำนาจ ในการปกครองตนเอง ตัณหาที่อยู่เหนือ การควบคุมทำให้พวกเขาเป็นทรราช ชาวยิวยอมรับคำพยานเท็จเพื่อกล่าวโทษ พระบุตรของพระเจ้าผู้ทรงปราศจากด่าง พร้อย ขณะนี้คำกล่าวหาเท็จเหล่านั้น ทำให้ชีวิตของพวกเขาเองสั่นคลอน โดย พฤติกรรมต่างๆ ของพวกเขาซึ่งเคยถูก กล่าวไว้นานมาแล้วว่า “อย่าทำให้เรา เผชิญกับองค์บริสุทธิ์ของอิสราเอลอีก” อิสยาห์ 30:11

Now their desire was granted. The fear of God no longer disturbed them. Satan was at the head of the nation, and the highest civil and religious authorities were under his sway. {GC 28.1}

บัดนี้พวกเขาได้รับสม ดั่งใจปรารถนาแล้ว ความยำเกรงพระเจ้า ไม่รบกวนพวกเขาอีกต่อไปแล้ว ซาตาน ครองตำแหน่งผู้นำของประเทศชาติ อีก ทั้งอำนาจสูงสุดทางศาสนาและทางการ เมืองก็ล้วนตกอยู่ภายใต้การครอบงำของ มันด้วย {GC 28.1}

The leaders of the opposing factions at times united to plunder and torture their wretched victims, and again they fell upon each other's forces and slaughtered without mercy. Even the sanctity of the temple could not restrain their horrible ferocity.

ในบางครั้งผู้นำที่เป็นอริต่อกันจะ รวมหัวกันเพื่อปล้นสะดมและทรมานเหยื่อ ผู้เคราะห์ร้าย จากนั้นพวกเขาก็หันกลับ มาหํ้าหั่นกันเองอย่างไร้ความปรานี แม้แต่ ความศักดิ์สิทธิ์ของพระวิหารก็ยังมิอาจ ยับยั้งความเหี้ยมโหดอันน่าสยองขวัญของ คนเหล่านั้นได้

The worshipers were stricken down before the altar, and the sanctuary was polluted with the bodies of the slain. Yet in their blind and blasphemous presumption the instigators of this hellish work publicly declared that they had no fear that Jerusalem would be destroyed, for it was God's own city.

บรรดาผู้ที่มานมัสการ พระเจ้าถูกทำร้ายต่อหน้าแท่นบูชา และ พระวิหารก็เปรอะเปื้อนไปด้วยร่างของคน ทั้งหลายที่ถูกฆ่า กระนั้นก็ดีเหล่าผู้ก่อเหตุ อันโหดเหี้ยมทารุณเหล่านี้ยังคิดทึกทักเหมาเอาเองอย่างไร้เหตุผลและหมิ่น ประมาทต่อองค์พระผู้เป็นเจ้าด้วยการป่าว ประกาศต่อหน้าสาธารณชนว่า พวกเขา ไม่มีความกลัวเลยสักนิดว่ากรุงเยรูซาเล็ม จะถูกทำลายลง เพราะเมืองนี้เป็นนคร ของพระเจ้าเอง

To establish their power more firmly, they bribed false prophets to proclaim, even while Roman legions were besieging the temple, that the people were to wait for deliverance from God. To the last, multitudes held fast to the belief that the Most High would interpose for the defeat of their adversaries.

เพื่อสร้างฐานอำนาจของ พวกเขาให้แข็งแกร่งขึ้น พวกเขาติดสินบน พวกผู้เผยพระวจนะเท็จให้กล่าวถ้อยคำ ว่าประชากรทั้งหลายจะต้องคอยการช่วย กู้ที่มาจากพระเจ้า แม้ในขณะที่กองทหาร โรมันกำลังโอบล้อมพระวิหารอยู่ก็ตามที จนท้ายที่สุดฝูงชนก็ยังคงยึดมั่นกับความ เชื่อที่ว่า องค์ผู้สูงสุดจะทรงยื่นพระหัตถ์ เข้าขัดขวางจนศัตรูทั้งหลายของพวกเขา ต้องแพ้พ่ายไป

But Israel had spurned the divine protection, and now she had no defense. Unhappy Jerusalem! rent by internal dissensions, the blood of her children slain by one another's hands crimsoning her streets, while alien armies beat down her fortifications and slew her men of war! {GC 29.1}

ทว่าอิสราเอลได้สลัดความ คุ้มครองของพระองค์ทิ้งเสีย และบัดนี้ เธอไม่มีที่กำบังใดๆ เลย เยรูซาเล็ม เมือง แห่งความระทมทุกข์เอ๋ย ในขณะที่กองทัพ ต่างชาติบุกทลายป้อมปราการของเจ้าลง และสังหารนักรบของเจ้าเสีย เจ้ายังเกิด รอยร้าวขึ้นจากความขัดแย้งภายใน เลือด ของบุตรหลานเจ้าที่หํ้าหั่นกันเองแดงกํ่า ทั่วท้องถนนของเจ้าแล้วหนอ {GC 29.1}

All the predictions given by Christ concerning the destruction of Jerusalem were fulfilled to the letter. The Jews experienced the truth of His words of warning: "With what measure ye mete, it shall be measured to you again." Matthew 7:2. {GC 29.2}

ทุกสิ่งที่พระคริสต์ทรงทำนายไว้เกี่ยว กับความพินาศของกรุงเยรูซาเล็มเกิดขึ้น จริงตามตัวอักษร ชาวยิวประสบกับความ จริงแห่งพระดำรัสเตือนของพระองค์ที่ว่า “ท่านทั้งหลายจะตวงให้ผู้อื่นด้วยทะนาน อันใด พระเจ้าจะทรงตวงให้พวกท่านด้วย ทะนานอันนั้น” มัทธิว 7:2 {GC 29.2}

Signs and wonders appeared, foreboding disaster and doom. In the midst of the night an unnatural light shone over the temple and the altar. Upon the clouds at sunset were pictured chariots and men of war gathering for battle.

หมายสำคัญและการอัศจรรย์ต่างๆ ปรากฏขึ้น ล้วนแล้วแต่เป็นลางร้ายบ่งถึงความวิบัติและคำพิพากษา เวลากลางดึก ในยามค่ำคืน มีแสงที่ผิดธรรมชาติส่องอยู่ เหนือพระวิหารและแท่นบูชา ในขณะที่ ดวงสุริยันเลื่อนลับขอบฟ้ามองเห็นหมู่เมฆ เป็นภาพขบวนรถม้าและเหล่านักรบชุมนุม กันพร้อมจะออกศึก

The priests ministering by night in the sanctuary were terrified by mysterious sounds; the earth trembled, and a multitude of voices were heard crying: "Let us depart hence."

ปุโรหิตที่ประกอบพิธี ในสถานศักดิ์สิทธิ์ยามราตรีกาลต้องตื่น ตระหนกกับเสียงลึกลับ ราวกับแผ่นดิน โลกสั่นไหว และมีเสียงผู้คนจำ นวน มากมายร้องตะโกนโหวกเหวกขึ้นว่า “ให้ เราออกไปจากที่นี่กันเถอะ”

The great eastern gate, which was so heavy that it could hardly be shut by a score of men, and which was secured by immense bars of iron fastened deep in the pavement of solid stone, opened at midnight, without visible agency.--Milman, The History of the Jews, book 13. {GC 29.3}

ประตูเมือง บานใหญ่ทางทิศตะวันออกเปิดออกกลาง ดึกโดยมือที่ไร้ร่องรอย เป็นประตูที่หนัก มาก ขนาดชายหนุ่มยี่สิบคนก็ยังแทบปิด ไม่ไหว ทั้งยังถูกยึดให้แน่นด้วยแท่งเหล็ก ขนาดมหึมาที่ฝังลึกลงถึงชั้นหินแข็ง Milman, The History of the Jews เล่ม ที่ 13 {GC 29.3}

For seven years a man continued to go up and down the streets of Jerusalem, declaring the woes that were to come upon the city. By day and by night he chanted the wild dirge: "A voice from the east! a voice from the west! a voice from the four winds! a voice against Jerusalem and against the temple! a voice against the bridegrooms and the brides! a voice against the whole people!"--Ibid.

เป็นเวลาเจ็ดปีที่ชายผู้หนึ่งเดินขึ้นล่อง ไปมาตามถนนหนทางในกรุงเยรูซาเล็ม พลางร้องประกาศถึงความวิบัติที่จะตกแก่ เมืองนี้ เขาเฝ้าร้องเพลงศพอันเปล่าเปลี่ยว ทั้งกลางวันและกลางคืนว่า “โอ เสียงร้อง จากทิศตะวันออกเอ๋ย เสียงร้องจากทิศ ตะวันตกเอ๋ย เสียงร้องจากลมทั้งสี่ทิศเอ๋ย เสียงร้องต่อกรุงเยรูซาเล็มและพระวิหาร เอ๋ย เสียงร้องต่อเจ้าบ่าวและเจ้าสาวเอ๋ย เสียงร้องต่อประชากรทั้งสิ้นเอ๋ย” Ibid.

This strange being was imprisoned and scourged, but no complaint escaped his lips. To insult and abuse he answered only: "Woe, woe to Jerusalem!" "woe, woe to the inhabitants thereof!" His warning cry ceased not until he was slain in the siege he had foretold. {GC 30.1}

บุรุษแปลกหน้าผู้นี้ถูกจองจำและโบยตี ทว่าหามีเสียงพรํ่าบ่นปริออกจากริมฝีปาก ของเขาไม่ หากจะมีก็แต่เพียงเสียงตอบ รับต่อคำเหยียดหยามและความทารุณที่เอ่ยขึ้นว่า “วิบัติ วิบัติแก่กรุงเยรูซาเล็ม” “วิบัติ วิบัติจะมีแก่ผู้ที่อาศัยอยู่ในนั้น” เสียง ร้องเตือนของเขาไม่ได้ยุติลงจนกระทั่งเขา ถูกสังหารในระหว่างการล้อมกรุงตามที่ เขาทำนายไว้ {GC 30.1}

Not one Christian perished in the destruction of Jerusalem. Christ had given His disciples warning, and all who believed His words watched for the promised sign.

ไม่มีคริสเตียนสักคนพินาศไปในความ ย่อยยับของกรุงเยรูซาเล็ม พระคริสต์ทรง โปรดประทานคำเตือนแก่สาวกทั้งหลาย ของพระองค์ และทุกคนที่เชื่อในพระดำรัส ของพระองค์ต่างคอยเฝ้าดูหมายสำคัญที่ ทรงสัญญาไว้นั้น

"When ye shall see Jerusalem compassed with armies," said Jesus, "then know that the desolation thereof is nigh. Then let them which are in Judea flee to the mountains; and let them which are in the midst of it depart out." Luke 21:20, 21.

พระเยซูตรัสว่า “เมื่อ พวกท่านเห็นกองทัพมาตั้งโอบล้อมกรุง เยรูซาเล็ม จงรู้ว่าวิบัติของเมืองนั้นใกล้ เข้ามาแล้ว เวลานั้น ให้คนที่อยู่ในแคว้น ยูเดียหนีไปบนภูเขา และคนที่อยู่ในเมือง ให้ออกจากที่นั่น” ลูกา 21:20, 21

After the Romans under Cestius had surrounded the city, they unexpectedly abandoned the siege when everything seemed favorable for an immediate attack. The besieged, despairing of successful resistance, were on the point of surrender, when the Roman general withdrew his forces without the least apparent reason.

ภาย หลังจากที่ชาวโรมันภายใต้คำบัญชาของ นายพลเซสทีอัสล้อมอยู่รอบกรุง พวกเขา กลับถอนทัพออกไปอย่างไม่คาดฝัน ทั้งๆ ที่สถานการณ์ทุกอย่างดูราวกับจะเอื้อ ต่อการบุกเข้าจู่โจม ในขณะที่แม่ทัพชาว โรมันถอนกองกำลังของเขาถอยร่นออก ไปโดยไม่ทราบสาเหตุแม้แต่น้อยนั้น

But God's merciful providence was directing events for the good of His own people. The promised sign had been given to the waiting Christians, and now an opportunity was offered for all who would, to obey the Saviour's warning. Events were so overruled that neither Jews nor Romans should hinder the flight of the Christians.

บรรดาผู้ที่ตกอยู่ในวงล้อมเกือบจะยอม พ่ายแพ้เสียแล้ว พวกเขาหมดหวังที่จะ ทัดทาน แต่ลู่ทางอันกอปรด้วยพระเมตตา คุณของพระเจ้ากำลังนำพาสถานการณ์ ต่างๆ ให้ส่งผลดีต่อประชากรของพระองค์ เอง คริสเตียนผู้เฝ้าระวังมองเห็นหมาย สำคัญที่ทรงสัญญาไว้ และบัดนี้เป็นโอกาส สำหรับทุกคนที่จะปฏิบัติตามคำเตือนของ พระผู้ช่วยให้รอดที่ทรงหยิบยื่นมาให้นั้นพระองค์ทรงพลิกสถานการณ์จนไม่มีผู้ใด ไม่ว่าชาวยิวหรือชาวโรมันอาจที่จะขัด ขวางการหลบหนีของพวกคริสเตียนได้

Upon the retreat of Cestius, the Jews, sallying from Jerusalem, pursued after his retiring army; and while both forces were thus fully engaged, the Christians had an opportunity to leave the city.

เมื่อนายพลเซสทีอัสถอยทัพกลับไป ทหาร ชาวยิวฝ่าวงล้อมออกจากกรุงเยรูซาเล็ม ไล่ตามกองทัพที่กำลังถอยร่นไปนั้น และ ในระหว่างที่กองทหารทั้งสองฝ่ายเข้า ประจัญกันอย่างดุเดือดนี้เอง พวก คริสเตียนจึงได้โอกาสหลบหนีออกจาก เมือง

At this time the country also had been cleared of enemies who might have endeavored to intercept them. At the time of the siege, the Jews were assembled at Jerusalem to keep the Feast of Tabernacles, and thus the Christians throughout the land were able to make their escape unmolested. Without delay they fled to a place of safety--the city of Pella, in the land of Perea, beyond Jordan. {GC 30.2}

อีกทั้งในเวลานี้ตามชนบทก็ไร้ศัตรู ผู้คอยสกัดกั้นอีกด้วย ชาวยิวชุมนุมกันอยู่ ที่กรุงเยรูซาเล็มเพื่อเฉลิมฉลองเทศกาล อยู่เพิงในช่วงที่มีการล้อมกรุง ฉะนั้นพวก คริสเตียนทั่วทั้งแผ่นดินจึงหลบหนีไปได้ โดยไม่มีใครขัดขวาง ด้วยประการฉะนี้ พวกเขารีบเร่งรุดหลบหนีไปยังสถานที่ อันปลอดภัยอย่างไม่รั้งรอ พวกเขาหนีไป ยังเมืองเพลลาในดินแดนเพเรียซึ่งอยู่อีก ฟากหนึ่งของแม่นํ้าจอร์แดน {GC 30.2}

The Jewish forces, pursuing after Cestius and his army, fell upon their rear with such fierceness as to threaten them with total destruction. It was with great difficulty that the Romans succeeded in making their retreat.

กองกำลังชาวยิวที่ไล่ตามนายพล เซสทีอัสและกองทัพของเขาไปนั้น ได้โค่นกองระวังหลังของพวกเขาลงอย่าง เหี้ยมโหดราวกับจะผลาญพวกเขาให้ สิ้นซาก กองทัพโรมันร่นถอยไปได้สำเร็จ ก็จริง แต่ก็เป็นไปด้วยความยากลำบาก ยิ่งนัก

The Jews escaped almost without loss, and with their spoils returned in triumph to Jerusalem. Yet this apparent success brought them only evil. It inspired them with that spirit of stubborn resistance to the Romans which speedily brought unutterable woe upon the doomed city. {GC 31.1}

ส่วนกองกำลังชาวยิวนั้นรอดพ้น กลับไปได้โดยแทบไม่ได้รับการสูญเสียเลย พวกเขากลับเข้ากรุงเยรูซาเล็มอย่างผู้มี ชัยพร้อมด้วยข้าวของต่างๆ ที่ยึดมาได้ แต่กระนั้นก็ดีความสำเร็จที่เห็นอยู่ในครั้ง นี้รังแต่จะนำความเลวร้ายมาสู่พวกเขา มันปลุกเร้าให้พวกเขามีใจหยิ่งผยองพองขนต่อชาวโรมัน อันเป็นการเร่ง ความวิบัติที่เหนือคำบรรยายให้ตกลงบน เมืองที่กำลังจะพินาศนี้ {GC 31.1}

Terrible were the calamities that fell upon Jerusalem when the siege was resumed by Titus. The city was invested at the time of the Passover, when millions of Jews were assembled within its walls.

ความหายนะที่ตกแก่กรุงเยรูซาเล็ม คราเมื่อถูกล้อมเมืองไว้อีกครั้งโดยนายพล ทิตัสนั้น เป็นหายนะที่น่าสยองขวัญยิ่งนัก บ้านเมืองกำลังอยู่ในห้วงเวลาของการ เฉลิมฉลองเทศกาลปัสกา จึงมีชาวยิว นับล้านมาร่วมชุมนุมกันภายในกำแพง เมือง

Their stores of provision, which if carefully preserved would have supplied the inhabitants for years, had previously been destroyed through the jealousy and revenge of the contending factions, and now all the horrors of starvation were experienced. A measure of wheat was sold for a talent.

ก่อนหน้านี้คลังอาหารของพวกเขา ถูกทำลายไปเนื่องด้วยความอิจฉาริษยา และการผูกพยาบาทของฝ่ายศัตรู ซึ่ง หากเก็บรักษาเอาไว้อย่างดีแล้ว ก็จะมี เสบียงเลี้ยงดูผู้ที่อาศัยอยู่ในเมืองได้เป็น เวลาแรมปี และบัดนี้พวกเขาต้องประสบ กับความอดอยากขาดแคลนขั้นร้ายแรง ข้าวสาลีถังหนึ่งขายกันหนึ่งตะลันต์

So fierce were the pangs of hunger that men would gnaw the leather of their belts and sandals and the covering of their shields. Great numbers of the people would steal out at night to gather wild plants growing outside the city walls, though many were seized and put to death with cruel torture,

ความหิวโหยมีอาการรุนแรงมากถึงขนาด ที่ผู้คนต้องกัดกินหนังจากเข็มขัด จาก รองเท้า และหนังที่หุ้มโล่ของพวกเขาเอง มีคนจำนวนมากแอบย่องออกไปในยาม คํ่าคืนเพื่อเก็บพืชป่าที่ขึ้นเองตามธรรมชาติ บริเวณนอกกำแพงเมือง แม้จะมีหลาย คนถูกจับได้และถูกฆ่าตายอย่างโหดเหี้ยม อำมหิต

and often those who returned in safety were robbed of what they had gleaned at so great peril. The most inhuman tortures were inflicted by those in power, to force from the want-stricken people the last scanty supplies which they might have concealed.

และคนที่หนีรอดปลอดภัยก็มักจะถูกปล้นเอาข้าวของที่เก็บหามาได้ด้วย ความเสี่ยงอย่างมหันต์นั้นไปเสีย พวกผู้มีอำนาจปฏิบัติเยี่ยงสัตว์เดียรัจฉานต่อผู้ ที่อดอยากขาดแคลนเพื่อขู่กรรโชกเอากระทั่งเศษอาหารมื้อสุดท้ายที่พวกเขา อาจซุกซ่อนไว้

And these cruelties were not infrequently practiced by men who were themselves well fed, and who were merely desirous of laying up a store of provision for the future. {GC 31.2}

และบ่อยครั้งที่ความทารุณ โหดร้ายนี้มักจะเป็นการกระทำของพวกที่กินอยู่อย่างอิ่มหนำสำราญ และพวกที่ ต้องการเพียงเพื่อจะกักเก็บเสบียงกรังไว้ สำหรับอนาคตเท่านั้น {GC 31.2}

Thousands perished from famine and pestilence. Natural affection seemed to have been destroyed. Husbands robbed their wives, and wives their husbands. Children would be seen snatching the food from the mouths of their aged parents.

คนนับพันๆ ต้องตายเพราะกันดาร อาหารและโรคระบาด ดูเหมือนว่าความ รักความเอื้ออาทรตามสัญชาตญาณมนุษย์ จะสูญสิ้นไป สามีต่างหยิบฉวยข้าวของ ของภรรยา ภรรยาก็ฉกชิงเอาของของ สามีตน ภาพลูกๆ ที่กำลังยื้อแย่งอาหาร จากปากของพ่อแม่ผู้แก่เฒ่ามีปรากฏให้ เห็น

The question of the prophet, "Can a woman forget her sucking child?" received the answer within the walls of that doomed city: "The hands of the pitiful women have sodden their own children: they were their meat in the destruction of the daughter of my people." Isaiah 49:15; Lamentations 4:10.

คำถามของผู้เผยพระวจนะที่มีอยู่ว่า “ผู้หญิงจะลืมบุตรของนางที่ยังกินนม อยู่หรือ” หาคำตอบได้ภายในกำแพงเมือง ที่กำลังพินาศนี้ คือว่า “มือของหญิงที่ใจ เมตตากลับเอาลูกของตัวต้มกิน ลูกถูก ต้มเป็นอาหารในยามที่ความหายนะมาสู่ ประชาชนของข้าพเจ้า” อิสยาห์ 49:15 เพลงครํ่าครวญ 4:10

Again was fulfilled the warning prophecy given fourteen centuries before: "The tender and delicate woman among you, which would not adventure to set the sole of her foot upon the ground for delicateness and tenderness, her eye shall be evil toward the husband of her bosom, and toward her son, and toward her daughter, . . . and toward her children which she shall bear: for she shall eat them for want of all things secretly in the siege and straitness, wherewith thine enemy shall distress thee in thy gates." Deuteronomy 28:56, 57. {GC 32.1}

และเนื้อความที่ว่า “ผู้หญิงสำรวยและสำอางในหมู่พวกท่าน ซึ่งไม่เคยย่างเท้าลงดิน เพราะเป็นคน สำอางและสำรวยอย่างนั้น จะมีตาที่ ประสงค์ร้ายต่อสามีในอ้อมอกของเธอและ ต่อบุตรชายและบุตรสาวของเธอ….และ ลูกแดงที่เพิ่งคลอด เพราะว่าเธอจะแอบ กินเป็นอาหารเพราะขัดสนทุกอย่างใน การถูกล้อมและในความทุกข์ลำบาก ซึ่ง ศัตรูของท่านมาทำให้ท่านทุกข์ลำบาก ทุกเมือง” เฉลยธรรมบัญญัติ 28:56, 57 ได้สำเร็จลงอีกครั้งตามคำพยากรณ์ที่กล่าว เตือนไว้เมื่อ 1,400 ปีก่อน {GC 32.1}

The Roman leaders endeavored to strike terror to the Jews and thus cause them to surrender. Those prisoners who resisted when taken, were scourged, tortured, and crucified before the wall of the city.

บรรดาผู้นำชาวโรมันพยายามทำให้ ชาวยิวขวัญหนีดีฝ่อเพื่อต้องการให้พวกเขายอมจำนนเป็นเชลย และเมื่อใดที่ เชลยเหล่านั้นขัดขืนขณะโดนจับ จะถูก โบยตี ถูกทรมาน และถูกตรึงไว้บนกางเขน ที่หน้ากำแพงเมือง

Hundreds were daily put to death in this manner, and the dreadful work continued until, along the Valley of Jehoshaphat and at Calvary, crosses were erected in so great numbers that there was scarcely room to move among them. So terribly was visited that awful imprecation uttered before the judgment seat of Pilate: "His blood be on us, and on our children." Matthew 27:25. {GC 32.2}

ในแต่ละวันจะมีผู้คน นับร้อยถูกฆ่าตายในลักษณะเช่นนี้ และ ภารกิจอันน่าสะพรึงกลัวนี้ดำเนินต่อไป จนกระทั่งตามหุบเขาเยโฮชาฟัทและที่ คาลวารีมีกางเขนปักอยู่หนาแน่นเต็มไป หมดจนแทบจะไม่มีช่องว่างให้เดินไปมา ระหว่างกัน คำแช่งสาปอันน่าครั่นคร้าม ซึ่งเคยประกาศไว้ที่หน้าบัลลังก์พิพากษา ของปีลาตที่ว่า “ให้ความผิดเรื่องความตาย ของเขาตกอยู่กับเราและลูกๆ ของเรา” มัทธิว 27:25 เกิดขึ้นกับพวกเขาอย่างน่า สยดสยอง {GC 32.2}

Titus would willingly have put an end to the fearful scene, and thus have spared Jerusalem the full measure of her doom. He was filled with horror as he saw the bodies of the dead lying in heaps in the valleys. Like one entranced, he looked from the crest of Olivet upon the magnificent temple and gave command that not one stone of it be touched.

ทิตัสมุ่งหวังให้ภาพเหตุการณ์อัน สุดสยองนี้สิ้นสุดลง และหากเป็นเช่นนั้น แล้วกรุงเยรูซาเล็มก็จะรอดพ้นจากวาระ สุดท้ายที่เต็มขนาดของเธอ เขารู้สึกขนลุก ขนพองเมื่อเห็นซากศพวางเป็นกองๆ ตาม หุบเขา เขามองดูพระวิหารอันงามวิจิตร ตระการตาจากสันเขามะกอกเทศราวกับ ผู้ที่ต้องมนต์เสน่ห์ ทั้งยังออกคำสั่งห้ามผู้ ใดแตะต้องแม้แต่ศิลาสักก้อนเดียว

Before attempting to gain possession of this stronghold, he made an earnest appeal to the Jewish leaders not to force him to defile the sacred place with blood. If they would come forth and fight in any other place, no Roman should violate the sanctity of the temple.

ก่อน ที่เขาจะพยายามบุกยึดป้อมปราการนี้เขา วอนขอต่อผู้นำชาวยิวอย่างจริงจังว่าอย่า บีบคั้นให้เขาทำสถานศักดิ์สิทธิ์ให้เป็น มลทินด้วยโลหิต หากพวกเขาจะยอมก้าว ออกมาและต่อสู้กันที่ใดที่หนึ่งตรงบริเวณ อื่น ก็จะไม่มีชาวโรมันสักคนอาจทำลาย ความบริสุทธิ์ศักดิ์สิทธิ์ของพระวิหารได้

Josephus himself, in a most eloquent appeal, entreated them to surrender, to save themselves, their city, and their place of worship. But his words were answered with bitter curses. Darts were hurled at him, their last human mediator, as he stood pleading with them.

โยเซฟัสเองก็ขอร้องด้วยคำวิงวอนที่ซาบซึ้งใจอย่างที่สุดเพื่อให้พวกเขายอม จำนนและช่วยตัวของพวกเขาเอง รวมทั้ง เมืองและสถานนมัสการของพวกเขาให้ รอดปลอดภัย แต่ถ้อยคำวิงวอนของเขา กลับถูกสนองตอบด้วยคำแช่งสาปอันน่า ขมขื่น พวกเขาพุ่งหอกเข้าใส่ชายผู้นั้น ผู้ เป็นคนไกล่เกลี่ยรายสุดท้ายของพวกเขา ในขณะที่กำลังยืนอ้อนวอนเพื่อพวกเขา อยู่

The Jews had rejected the entreaties of the Son of God, and now expostulation and entreaty only made them more determined to resist to the last. In vain were the efforts of Titus to save the temple; One greater than he had declared that not one stone was to be left upon another. {GC 32.3}

ชาวยิวปฏิเสธคำอ้อนวอนต่างๆ ของ พระบุตรของพระเจ้าเสียแล้ว และบัดนี้คำ ทักท้วงและคำวิงวอนรังแต่จะทำให้พวก เขายืนกรานอย่างหนักหน่วงยิ่งขึ้นในอัน ที่จะท้าทายจนถึงที่สุด ความพยายามที่ จะปกป้องพระวิหารของทิตัสไร้ผล เพราะ มีท่านผู้หนึ่งซึ่งใหญ่กว่าลั่นประกาศิตไว้ แล้วว่า ศิลาสักก้อนที่ซ้อนทับกันอยู่ก็จะ ไม่มี {GC 32.3}

The blind obstinacy of the Jewish leaders, and the detestable crimes perpetrated within the besieged city, excited the horror and indignation of the Romans, and Titus at last decided to take the temple by storm. He determined, however, that if possible it should be saved from destruction. But his commands were disregarded.

ความดื้อรั้นชนิดหัวชนฝาของบรรดา ผู้นำชาวยิวและอาชญากรรมอันน่าอุจาด ที่ก่อกันขึ้นภายในเมืองที่ถูกล้อมนี้กระตุ้น ให้ชาวโรมันรู้สึกขยะแขยงและบันดาล โทสะของพวกเขา สุดท้ายทิตัสตัดสินใจ จู่โจมเข้าบุกยึดพระวิหาร ทว่าเขาตั้งใจว่า หากเป็นไปได้ เขาจะปกป้องพระวิหารไว้ ไม่ให้ถูกทำลาย แต่คำบัญชาของเขาถูก เพิกเฉย

After he had retired to his tent at night, the Jews, sallying from the temple, attacked the soldiers without. In the struggle, a firebrand was flung by a soldier through an opening in the porch, and immediately the cedar-lined chambers about the holy house were in a blaze.

หลังจากที่เขากลับเข้าไปพักใน เต็นท์ของตนในเวลากลางคืน ชาวยิวจู่โจม ออกจากพระวิหาร บุกเข้าโจมตีทหารที่ อยู่ภายนอก ในขณะที่สู้รบกันอยู่นั้น ทหาร นายหนึ่งโยนดุ้นฟืนที่ติดไฟผ่านเข้าไปใน ช่องประตูมุก และทันใดนั้นเองห้องโถงที่ รายล้อมไปด้วยไม้สนสีดาร์รอบๆ สถานศักดิ์สิทธิ์ก็เกิดลุกไหม้ขึ้น

Titus rushed to the place, followed by his generals and legionaries, and commanded the soldiers to quench the flames. His words were unheeded. In their fury the soldiers hurled blazing brands into the chambers adjoining the temple, and then with their swords they slaughtered in great numbers those who had found shelter there. Blood flowed down the temple steps like water. Thousands upon thousands of Jews perished. Above the sound of battle, voices were heard shouting: "Ichabod!"--the glory is departed. {GC 33.1}

ทิตัสเร่งรีบไป ยังที่เกิดเหตุ ตามมาด้วยนายพลและ ทหารของเขา เขาสั่งการให้พวกทหารดับ เพลิง แต่ไม่มีใครฟังเสียงของเขา บรรดา ทหารต่างโยนดุ้นฟืนที่ติดไฟเข้าไปใน ห้องโถงที่อยู่ถัดจากพระวิหารด้วยความ โกรธจัด จากนั้นพวกเขาก็ชักดาบของตน ออกไล่ฆ่าคนจำนวนมากมายมหาศาลผู้ หวังพึ่งที่ตรงนั้นเป็นที่หลบภัย โลหิตไหล นองลงมาตามขั้นบันไดพระวิหารดุจดั่ง สายธาร ชาวยิวนับพันนับหมื่นพินาศ เสียง ร้องตะโกนของผู้คนดังขึ้นกลบเสียง สงครามว่า “อิชาโบด” ซึ่งแปลว่าสง่าราศี ละไปเสียแล้ว {GC 33.1}

"Titus found it impossible to check the rage of the soldiery; he entered with his officers, and surveyed the interior of the sacred edifice. The splendor filled them with wonder; and as the flames had not yet penetrated to the holy place, he made a last effort to save it, and springing forth, again exhorted the soldiers to stay the progress of the conflagration.

“ทิตัสรู้ดีว่าเขาไม่อาจยับยั้งความ เดือดดาลของกองทัพลงได้ เขาจึงเข้าไป สำรวจภายในตัวอาคารศักดิ์สิทธิ์พร้อม กับนายทหารของเขา ความโอ่อ่าตระการ ทำให้พวกเขาถึงกับตะลึงงัน และในขณะ ที่เปลวไฟยังลามมาไม่ถึงวิสุทธิสถาน เขา ใช้ความพยายามเป็นครั้งสุดท้ายปกป้อง สถานที่นั้นไม่ให้ถูกไฟคลอก เขาผละ ออกไปและกำชับพวกทหารซํ้าอีกครั้งให้ ช่วยกันสกัดเพลิงไม่ให้ลุกลาม

The centurion Liberalis endeavored to force obedience with his staff of office; but even respect for the emperor gave way to the furious animosity against the Jews, to the fierce excitement of battle, and to the insatiable hope of plunder.

นายร้อย ลิเบอเริลลีสพยายามกำกับให้นายทหารใน กองของเขาปฏิบัติตามคำสั่ง ทว่า แม้แต่ ความเคารพยำเกรงที่มีต่อองค์จักรพรรดิ ก็ยังต้องยอมยกธงขาวให้กับความอาฆาต แค้นที่มีต่อชาวยิว ความกระสันในการทำ ศึกสงครามและความโลภหวังปล้นสะดม ทรัพย์สิน

The soldiers saw everything around them radiant with gold, which shone dazzlingly in the wild light of the flames; they supposed that incalculable treasures were laid up in the sanctuary. A soldier, unperceived, thrust a lighted torch between the hinges of the door: the whole building was in flames in an instant. The blinding smoke and fire forced the officers to retreat, and the noble edifice was left to its fate. {GC 33.2}

พวกทหารมองเห็นข้าวของรอบ ตัวแวววับไปด้วยทองคำที่ส่องระยับจับตาต้องกับแสงเปลวไฟอันโชติช่วง พวกเขา คาดว่าคงจะมีสมบัติมหาศาลวางกองอยู่ ในศักดิ์สิทธิ์สถาน ทหารนายหนึ่งยัดขี้ไต้ เข้าไประหว่างบานพับประตูโดยไม่ทันคิด อาคารทั้งหลังลุกเป็นไฟในทันที เปลว เพลิงและเขม่าควันที่ดำโขมงทำให้พวก ทหารจำต้องถอยกรูดออกมา แล้วอาคาร อันโอ่อ่าก็ถูกปล่อยทิ้งไว้ให้เป็นไปตาม จุดจบของมัน {GC 33.2}

"It was an appalling spectacle to the Roman--what was it to the Jew? The whole summit of the hill which commanded the city, blazed like a volcano. One after another the buildings fell in, with a tremendous crash, and were swallowed up in the fiery abyss. The roofs of cedar were like sheets of flame; the gilded pinnacles shone like spikes of red light; the gate towers sent up tall columns of flame and smoke.

“ช่างเป็นภาพที่น่าขนลุกขนพอง สำหรับชาวโรมัน แล้วสำหรับชาวยิวเล่า พวกเขามองเห็นเป็นเช่นไร ยอดเขาทั้ง ลูกที่เชิดตัวเมืองให้ตั้งตระหง่านสูงเด่นขึ้น เกิดลุกไหม้ดั่งภูเขาไฟ ตึกรามบ้านช่อง หลังแล้วหลังเล่าถล่มทลายลง ส่งเสียง ดังสนั่นหวั่นไหว แล้วก็ถูกกลืนเข้าไปใน ห้วงเหวลึกที่ร้อนเป็นไฟ แผ่นหลังคาไม้ สนสีดาร์เป็นเสมือนแผ่นเปลวไฟ ยอด หลังคาพระวิหารทองคำส่องประกายคล้าย ลำแสงเฉดสีแดง เปลวเพลิงและเขม่าควัน

The neighboring hills were lighted up; and dark groups of people were seen watching in horrible anxiety the progress of the destruction: the walls and heights of the upper city were crowded with faces, some pale with the agony of despair, others scowling unavailing vengeance.

พวยพุ่งออกจากหอคอยประตูเมืองเป็น แนวยาว ภูเขาโดยรอบสว่างไสวขึ้น จึง เห็นภาพผู้คนที่จับเป็นกลุ่มๆ ในที่มืด กำลังเฝ้าดูกระบวนการแห่งการทำลาย ล้างด้วยความหวาดกลัวจนขนพองสยอง เกล้า ฝูงชนโผล่หน้าสลอนตามกำแพงและ ที่สูงต่างๆ ของตัวเมืองตอนบน บ้างก็มี ใบหน้าซีดเซียวด้วยความเจ็บปวดสิ้นหวัง บ้างก็หน้าถมึงทึงด้วยความอึดอัดคับแค้น

The shouts of the Roman soldiery as they ran to and fro, and the howlings of the insurgents who were perishing in the flames, mingled with the roaring of the conflagration and the thundering sound of falling timbers. The echoes of the mountains replied or brought back the shrieks of the people on the heights; all along the walls resounded screams and wailings; men who were expiring with famine rallied their remaining strength to utter a cry of anguish and desolation. {GC 34.1}

เสียงร้องตะโกนของพวกทหารโรมันขณะ ที่กำลังวิ่งไปมา และเสียงโหยหวนของ พวกกบฏที่กำลังพินาศในเปลวเพลิงระคนกับเสียงขู่คำรามของมหาอัคคีภัยและเสียง ฟ้าฟาดของท่อนไม้ที่ร่วงกราว เสียงกู่ก้อง ของขุนเขาสะท้อนหรือส่งเสียงอึกทึก ครึกโครมของผู้คนที่อยู่บนที่สูงให้ย้อน กลับมา ตลอดทั้งแนวกำแพงเมืองมีแต่ เสียงกรีดร้องคร่ำครวญดังกังวานไปทั่ว ผู้ ที่กำลังจะสิ้นใจเพราะความหิวโหยรวบรวม กำลังเฮือกสุดท้ายของตนเพื่อร้องครวญ ครางถึงความเดียวดายอาดูร {GC 34.1}

"The slaughter within was even more dreadful than the spectacle from without. Men and women, old and young, insurgents and priests, those who fought and those who entreated mercy, were hewn down in indiscriminate carnage. The number of the slain exceeded that of the slayers. The legionaries had to clamber over heaps of dead to carry on the work of extermination."--Milman, The History of the Jews, book 16. {GC 35.1}

“การสังหารหมู่ที่เกิดขึ้นภายในดุเดือด กว่าภาพที่มองเห็นจากภายนอก ทั้งชาย และหญิง คนแก่เฒ่าและคนหนุ่มสาว กบฏและปุโรหิต คนที่ขัดขืนและคนที่ วอนขอความเมตตา ต่างถูกฟันทิ้งในการ สังหารโหดอย่างไม่เลือกหน้าไปตามๆ กัน เหยื่อมีจำนวนมากกว่าผู้ไล่ล่า พวกแม่ทัพ นายกองถึงกับต้องตะกายข้ามกองศพ เพื่อปฏิบัติภารกิจการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ใน ครั้งนี้” Milman, The History of the Jews, เล่มที่ 16 {GC 35.1}

After the destruction of the temple, the whole city soon fell into the hands of the Romans. The leaders of the Jews forsook their impregnable towers, and Titus found them solitary. He gazed upon them with amazement, and declared that God had given them into his hands; for no engines, however powerful, could have prevailed against those stupendous battlements. Both the city and the temple were razed to their foundations, and the ground upon which the holy house had stood was "plowed like a field." Jeremiah 26:18.

ภายหลังจากที่พระวิหารถูกกวาดล้าง จนราบคาบไม่นาน เมืองทั้งเมืองก็ตกอยู่ ในอุ้งมือของชาวโรมัน บรรดาผู้นำชาวยิว ละทิ้งป้อมปราการอันแข็งแกร่งของพวก เขาไปเสีย มีเหลือไว้เพียงความวังเวงให้ นายพลทิตัส เขาจ้องมองที่มั่นเหล่านั้น ด้วยความประหลาดใจอย่างมากยิ่ง และ เอ่ยขึ้นว่าพระเจ้าประทานสารพัดสิ่งไว้ใน มือของเขาแล้ว เพราะไม่มีเครื่องจักรกล ใด ไม่ว่าจะมีกำลังมากแค่ไหนอาจมีชัย เหนือเชิงเทินขนาดมหึมาเหล่านี้ได้ ทั้ง เมืองและพระวิหารถูกรื้อทิ้งจนถึงฐานรากและพื้นดินตรงบริเวณที่พระนิเวศศักดิ์สิทธิ์ เคยตั้งอยู่ “ถูกไถเหมือนไถนา” เยเรมีย์ 26:18

In the siege and the slaughter that followed, more than a million of the people perished; the survivors were carried away as captives, sold as slaves, dragged to Rome to grace the conqueror's triumph, thrown to wild beasts in the amphitheaters, or scattered as homeless wanderers throughout the earth. {GC 35.2}

ในการโอบล้อมและการสังหารที่ กล่าวมานี้มีคนจำนวนมากกว่าล้านพินาศ ไป ส่วนพวกที่รอดพ้นมาได้ก็ถูกจับเป็น เชลย ถูกขายเป็นทาส ถูกลากไปกรุงโรม เพื่อประดับชัยให้แก่ผู้พิชิต ถูกโยนเข้า ใส่สัตว์ป่าในโรงมหรสพ หรือถูกกระจัด กระจายไปเป็นคนพเนจรพลัดถิ่นทั่ว แผ่นดินโลก {GC 35.2}

The Jews had forged their own fetters; they had filled for themselves the cup of vengeance. In the utter destruction that befell them as a nation, and in all the woes that followed them in their dispersion, they were but reaping the harvest which their own hands had sown. Says the prophet: "O Israel, thou hast destroyed thyself;" "for thou hast fallen by thine iniquity." Hosea 13:9; 14:1.

พวกยิวตีเหล็กทำตรวนของตนเอง พวกเขาเติมถ้วยแห่งพระพิโรธจนเต็มล้น เพื่อตัวของเขาเอง ในการกวาดล้างจน สิ้นซากที่เกิดขึ้นกับคนทั้งชาติ และใน ความทุกข์ยากทั้งปวงอันเป็นผลพวงของ การแตกกระซ่านเซ็นนั้น พวกเขาเพียง กำลังเกี่ยวเก็บผลนํ้ามือของตนที่หว่านไว้ ผู้เผยพระวจนะกล่าวว่า “โอ อิสราเอลเอ๋ย เราจะทำลายเจ้า” “เจ้าสะดุดก็เพราะ บาปผิดของเจ้า” โฮเชยา 13:9; 14:1

Their sufferings are often represented as a punishment visited upon them by the direct decree of God. It is thus that the great deceiver seeks to conceal his own work. By stubborn rejection of divine love and mercy, the Jews had caused the protection of God to be withdrawn from them, and Satan was permitted to rule them according to his will. The horrible cruelties enacted in the destruction of Jerusalem are a demonstration of Satan's vindictive power over those who yield to his control. {GC 35.3}

บ่อยครั้งที่ความทุกข์ยากของพวกเขามัก ถูกมองว่าเป็นการลงพระอาชญาจากคำ บัญชาโดยตรงของพระเจ้า จอมหลอกลวง จึงใช้วิธีนี้เองเป็นลู่ทางอำพรางผลงานของ มัน พระเจ้าจะทรงเพิกถอนความคุ้มครอง ของพระองค์ออก และปล่อยให้ซาตานเข้า ครอบงำพวกเขาได้ตามอำเภอใจ ก็ต่อเมื่อ พวกเขาปฏิเสธความรักความเมตตาของ พระองค์อย่างหนักหน่วง ความโหดเหี้ยม อำมหิตที่ปรากฏให้เห็นในความพินาศของ กรุงเยรูซาเล็มเป็นเครื่องแสดงให้เห็นถึง แรงพยาบาทของซาตานที่มีต่อผู้ที่ยอมก้มหัวให้กับมัน {GC 35.3}

We cannot know how much we owe to Christ for the peace and protection which we enjoy. It is the restraining power of God that prevents mankind from passing fully under the control of Satan.

เราไม่อาจทราบได้เลยว่าเราเป็นหนี้ บุญคุณพระคริสต์มากเพียงไรสำหรับ สันติสุขและความคุ้มครองที่ได้รับ อำนาจ ที่คอยหน่วงเหนี่ยวของพระเจ้านี้เองที่ คอยปกป้องมวลมนุษย์ไม่ให้ถลำเข้าสู่ การครอบงำของซาตานอย่างเต็มตัว

The disobedient and unthankful have great reason for gratitude for God's mercy and long-suffering in holding in check the cruel, malignant power of the evil one. But when men pass the limits of divine forbearance, that restraint is removed.

คน ดื้อรั้นและคนอกตัญญูมีเหตุผลมากมาย พอที่จะสำ นึกในบุญคุณของพระเจ้า สำ หรับพระเมตตาและความอดกลั้น พระทัยนานของพระองค์ที่ทรงเหนี่ยวรั้ง อำนาจชั่วและภยันตรายของเหล่ามารร้าย ไว้ แต่เมื่อมนุษย์ล่วงลํ้าจนเกินพิกัด ความอดทนของพระเจ้า อำนาจที่คอย หน่วงเหนี่ยวนั้นก็จะถูกเพิกถอนออกไป

God does not stand toward the sinner as an executioner of the sentence against transgression; but He leaves the rejectors of His mercy to themselves, to reap that which they have sown. Every ray of light rejected, every warning despised or unheeded, every passion indulged, every transgression of the law of God, is a seed sown which yields its unfailing harvest.

พระเจ้าจะไม่ทรงยืนต่อหน้าคนบาปใน ฐานะเพชฌฆาตตามคำตัดสินที่มีต่อผู้ ล่วงละเมิด แต่พระองค์จะทรงละผู้ที่ปฏิเสธ พระเมตตาคุณของพระองค์ไว้ตามลำพัง เพื่อเก็บเกี่ยวสิ่งที่พวกเขาหว่าน ทุก ลำแสงที่ถูกดับ ทุกคำตักเตือนที่ถูกดูหมิ่น หรือมองข้าม ทุกตัณหาที่ไปหมกมุ่น ทุก การล่วงละเมิดที่มีต่อพระบัญญัติของ พระเจ้า ล้วนแต่เป็นเมล็ดพันธุ์ที่ถูก หว่านลงซึ่งจะให้ผลผลิตที่แน่นอนในฤดู เก็บเกี่ยว

The Spirit of God, persistently resisted, is at last withdrawn from the sinner, and then there is left no power to control the evil passions of the soul, and no protection from the malice and enmity of Satan.

ในที่สุด พระวิญญาณของพระเจ้า ที่ถูกเมินเฉยอยู่เรื่อยมาก็จะถอนตัวออก ไปจากคนบาป แล้วจะไม่มีอำนาจใด เหลืออยู่เพื่อคอยควบคุมตัณหาชั่วของ จิตวิญญาณและคุ้มครองพวกเขาให้พ้น จากการผูกพยาบาทและการเป็นศัตรูกัน กับซาตานอีกต่อไป

The destruction of Jerusalem is a fearful and solemn warning to all who are trifling with the offers of divine grace and resisting the pleadings of divine mercy. Never was there given a more decisive testimony to God's hatred of sin and to the certain punishment that will fall upon the guilty. {GC 36.1}

ความพินาศของกรุงเยรูซาเล็มเป็นคำเตือนที่สำคัญและน่า คร้ามเกรงสำหรับทุกคนที่ล้อเล่นกับ ข้อเสนอแห่งพระคุณของพระเจ้าและ คำวิงวอนแห่งพระเมตตาของพระองค์ ไม่ เคยมีพยานหลักฐานใดที่หนักแน่นไป กว่านี้ที่แสดงให้เห็นถึงความเกลียดชังต่อ บาปและการลงทัณฑ์อย่างเด็ดขาดที่จะ สนองตอบต่อผู้ที่กระทำความผิด {GC 36.1}

The Saviour's prophecy concerning the visitation of judgments upon Jerusalem is to have another fulfillment, of which that terrible desolation was but a faint shadow. In the fate of the chosen city we may behold the doom of a world that has rejected God's mercy and trampled upon His law.

คำพยากรณ์ของพระผู้ช่วยให้รอดใน เรื่องการพิพากษาที่มาเยือนกรุงเยรูซาเล็ม เป็นคำทำนายถึงอีกเหตุการณ์หนึ่งที่จะ ต้องสำเร็จลงด้วยเช่นกัน ซึ่งความพินาศ ย่อยยับที่เกิดขึ้นกับกรุงนั้นเป็นแต่เพียง เงาลางๆ เราอาจมองเห็นวาระสุดท้ายของ โลกที่ปฏิเสธพระเมตตาคุณของพระเจ้า และเหยียบยํ่าพระบัญญัติของพระองค์ได้

Dark are the records of human misery that earth has witnessed during its long centuries of crime. The heart sickens, and the mind grows faint in contemplation. Terrible have been the results of rejecting the authority of Heaven. But a scene yet darker is presented in the revelations of the future.

จากจุดจบของเมืองที่ทรงเลือกสรรนี้ได้ บ้าง บันทึกที่จารึกถึงเรื่องราวความทุกข์ เวทนาของมวลมนุษย์ที่โลกได้เคยเป็น พยานไว้เกี่ยวกับอาชญากรรมที่อุบัติขึ้น ตลอดระยะเวลาอันยาวนานหลายศตวรรษ นั้นล้วนแล้วแต่เป็นบันทึกแห่งความมืดมน เมื่อพินิจดูสิ่งเหล่านี้แล้ว จิตใจก็เอือมระอา และความนึกคิดก็อ่อนเปลี้ยไป ความน่า ขนพองสยองเกล้าเคยเป็นผลลัพธ์อันเนื่อง มาจากการปฏิเสธอำนาจของสวรรค์มา แล้ว แต่ยังมีอีกภาพหนึ่งปรากฏขึ้นเพื่อ เผยให้เห็นถึงเหตุการณ์ในอนาคตที่มืดมน กว่า

The records of the past,--the long procession of tumults, conflicts, and revolutions, the "battle of the warrior . . . with confused noise, and garments rolled in blood" (Isaiah 9:5),

บันทึกในอดีตที่มีลำดับเรื่องราวอัน ยาวนานของความวุ่นวาย ความขัดแย้ง และการปฏิวัติ ซึ่ง “การรบทั้งสิ้นของนักรบมีเสียงวุ่นวาย และเสื้อคลุมที่เกลือกอยู่ ในโลหิต” อิสยาห์ 9:5 TKJV

what are these, in contrast with the terrors of that day when the restraining Spirit of God shall be wholly withdrawn from the wicked, no longer to hold in check the outburst of human passion and satanic wrath! The world will then behold, as never before, the results of Satan's rule. {GC 36.2}

เหตุการณ์ ต่างๆ เหล่านี้ก็ยังมิอาจเปรียบกับความ น่าสะพรึงกลัวของวันนั้นได้เลย คือเมื่อ พระวิญญาณที่คอยหน่วงเหนี่ยวของ พระเจ้าจะถูกถอนออกไปจากคนชั่วอย่าง สิ้นเชิงเมื่อนั้นจะไม่มีสิ่งใดคอยยับยั้งความ เดือดพล่านของตัณหามนุษย์และความ โกรธแค้นของซาตานได้อีกต่อไป แล้ว โลกนี้ก็จะเห็นผลลัพธ์แห่งการปกครอง ของซาตานอย่างที่ไม่เคยมีปรากฏให้เห็น มาก่อน {GC 36.2}

But in that day, as in the time of Jerusalem's destruction, God's people will be delivered, everyone that shall be found written among the living. Isaiah 4:3.

แต่ในวันนั้นประชากรของพระเจ้าจะ ได้รับการช่วยกู้คือทุกคนที่มีชื่อจดใน ทะเบียนผู้มีชีวิต (อิสยาห์ 4:3)

Christ has declared that He will come the second time to gather His faithful ones to Himself: "Then shall all the tribes of the earth mourn, and they shall see the Son of man coming in the clouds of heaven with power and great glory. And He shall send His angels with a great sound of a trumpet, and they shall gather together His elect from the four winds, from one end of heaven to the other." Matthew 24:30, 31.

ดังเช่นสมัย ที่กรุงเยรูซาเล็มถูกทำลาย พระคริสต์ ทรงประกาศไว้แล้วว่า พระองค์จะเสด็จมา เป็นครั้งที่สองเพื่อรวบรวมผู้สัตย์ซื่อทั้ง ปวงของพระองค์ไปอยู่กับพระองค์ “มนุษย์ ทุกชาติทั่วโลกจะทุกข์โศก แล้วจะเห็นบุตร มนุษย์เสด็จมาบนเมฆในท้องฟ้า ทรง ฤทธานุภาพและทรงพระรัศมีอย่างยิ่ง แล้ว พระองค์จะทรงส่งทูตสวรรค์ทั้งหลายของ พระองค์มาด้วยเสียงแตรที่ดังมากและให้ รวบรวมคนทั้งหมดที่พระองค์ทรงเลือกไว้ แล้ว จากทั้งสี่ทิศตั้งแต่ที่สุดฟ้าข้างนี้จนถึง ที่สุดฟ้าข้างโน้น” มัทธิว 24:30, 31

Then shall they that obey not the gospel be consumed with the spirit of His mouth and be destroyed with the brightness of His coming. 2 Thessalonians 2:8.

แล้ว ผู้ที่ไม่เชื่อฟังข่าวประเสริฐจะถูกประหาร ด้วยลมพระโอษฐ์ของพระองค์และถูกเผา ผลาญให้สูญไปด้วยการเสด็จมาอันรุ่งโรจน์ ของพระองค์ 2 เธสะโลนิกา 2:8

Like Israel of old the wicked destroy themselves; they fall by their iniquity. By a life of sin, they have placed themselves so out of harmony with God, their natures have become so debased with evil, that the manifestation of His glory is to them a consuming fire. {GC 37.1}

คนชั่ว ทั้งหลายจะทำลายตัวของพวกเขาเองเหมือนอย่างชาวอิสราเอลในสมัยโบราณ พวกเขาสะดุดก็เพราะความผิดบาปของ พวกเขา ด้วยการเกลือกกลั้วอยู่กับบาป พวกเขาใช้ชีวิตเหินห่างออกไปจากเส้น ทางของพระเจ้า อุปนิสัยของพวกเขา ถลำลึกลงไปในความชั่ว จนการเสด็จมา ปรากฏด้วยพระสิริของพระองค์กลายเป็น เพลิงที่เผาผลาญสำหรับพวกเขา {GC 37.1}

Let men beware lest they neglect the lesson conveyed to them in the words of Christ. As He warned His disciples of Jerusalem's destruction, giving them a sign of the approaching ruin, that they might make their escape; so He has warned the world of the day of final destruction and has given them tokens of its approach, that all who will may flee from the wrath to come.

ขอให้มนุษย์ทั้งมวลต่างเฝ้าระวัง เกลือกว่าพวกเขาจะละเลยต่อบทเรียนที่ ทรงให้ไว้ในพระดำรัสของพระคริสต์ เฉกเช่นที่พระองค์ทรงเตือนสาวกทั้งหลาย ถึงเรื่องความพินาศของกรุงเยรูซาเล็ม ด้วยหมายสำคัญที่ทรงสำแดงในความ วิบัติที่จะมาถึง เพื่อพวกเขาจะหลบหนีได้ พระองค์ก็ทรงเตือนชนชาวโลกในสมัยนี้ ถึงความพินาศในครั้งหลังด้วยเครื่องหมาย แห่งกาลเวลาที่จะมาถึง เพื่อทุกคนจะ รอดพ้นจากพระพิโรธได้ดุจกัน

Jesus declares: "There shall be signs in the sun, and in the moon, and in the stars; and upon the earth distress of nations." Luke 21:25; Matthew 24:29; Mark 13:24-26; Revelation 6:12-17.

พระเยซู ทรงประกาศว่า “จะมีหมายสำคัญที่ดวง อาทิตย์ ที่ดวงจันทร์ และที่ดวงดาวทั้ง หลาย และบนแผ่นดินนั้น ชาติต่างๆ ก็จะมีความทุกข์” ลูกา 21:25 มัทธิว 24:29 มาระโก 13:24-26 วิวรณ์ 6:12-17

Those who behold these harbingers of His coming are to "know that it is near, even at the doors." Matthew 24:33. "Watch ye therefore," are His words of admonition. Mark 13:35.

คนทั้งหลายที่เฝ้ามองเหตุการณ์ต่างๆ ที่ บ่งไว้ถึงการเสด็จมาของพระองค์ “ก็ให้รู้ ว่าพระองค์เสด็จมาใกล้จะถึงประตูแล้ว” มัทธิว 24:33 พระดำรัสเตือนของพระองค์ มีอยู่ว่า “เพราะฉะนั้นท่านทั้งหลายจงเฝ้า ระวังอยู่” มาระโก 13:35

They that heed the warning shall not be left in darkness, that that day should overtake them unawares. But to them that will not watch, "the day of the Lord so cometh as a thief in the night." 1 Thessalonians 5:2-5. {GC 37.2}

คนทั้งหลายที่ ใส่ใจในคำตักเตือนนี้ไม่ได้อยู่ในความมืดแล้ว วันนั้นไม่น่าจะมาถึงเขาอย่างขโมย มา แต่สำหรับผู้ที่ไม่เฝ้าระวัง “วันขององค์ พระผู้เป็นเจ้าจะมาอย่างขโมยที่มาในเวลา กลางคืน” 1 เธสะโลนิกา 5:2-5 {GC 37.2}

The world is no more ready to credit the message for this time than were the Jews to receive the Saviour's warning concerning Jerusalem. Come when it may, the day of God will come unawares to the ungodly.

ชาวโลกยังไม่พร้อมที่จะรับฟังข่าวสาร สำหรับยุคนี้เท่าๆ กับที่ชาวยิวปฏิเสธที่ จะรับฟังคำเตือนของพระผู้ช่วยให้รอดใน เรื่องกรุงเยรูซาเล็ม เวลานั้นจะมาถึง เมื่อ วันขององค์พระผู้เป็นเจ้าจะมาเยือนคน อธรรมอย่างไม่ทันรู้ตัว

When life is going on in its unvarying round; when men are absorbed in pleasure, in business, in traffic, in money-making; when religious leaders are magnifying the world's progress and enlightenment, and the people are lulled in a false security--then, as the midnight thief steals within the unguarded dwelling, so shall sudden destruction come upon the careless and ungodly, "and they shall not escape." Verse 3. {GC 38.1}

เมื่อชีวิตยังดำเนิน ต่อไปตามวิถีเดิมๆ เมื่อผู้คนต่างหมกมุ่น อยู่กับความเริงสำราญ ยุ่งเหยิงกับธุรกิจการงาน สับสนอลหม่านกับการสัญจรไป มา และว้าวุ่นกับการกอบโกยเงินทอง เมื่อ ผู้นำทางศาสนาเจริญรอยตามแบบอย่าง ทางฝ่ายโลก และเมื่อผู้คนถูกเกลี้ยกล่อม ให้หวังพึ่งในที่ลี้ภัยจอมปลอม เมื่อนั้น แหละ ดั่งขโมยที่แอบย่องมาในยามวิกาล โดยเจ้าบ้านไม่ทันเฝ้าระวังฉันใด ความ พินาศอย่างฉับพลันก็จะมาเยือนคนที่ เลินเล่อและคนอธรรมฉันนั้น และ “พวก เขาจะหนีก็ไม่พ้น” 1 เธสะโลนิกา 5:3 {GC 38.1}